Nadal ataca o seu rexistro imposible

DEPORTES

Os 12 Roland Garros do español xa supoñen unha das marcas máis difíciles de bater no futuro

31 ene 2022 . Actualizado ás 14:40 h.

Recentemente derrotado nos cuartos de final de Roma por un calquera, abatido tras caer ante Diego Schwartzman, Rafa Nadal (Manacor, 1986) deixou unha reflexión certa e inquietante só uns días antes de que mañá, por fin, inicie a súa enésima viaxe cara ao descoñecido en Roland Garros. «O tempo é limitado, pero vou facer o posible para darme oportunidades». O campión non falaba de ampliar o máis incrible das súas marcas, un dos grandes fitos da historia do deporte, os seus 12 títulos en París, senón da súa falta de rodaxe, apenas con tres partidos nas pernas antes de regresar á Philippe Chatrier, a pista central, agora cuberta, despois de que a pandemia puxese patas para arriba o calendario, coa gran cita da terra batida, a súa superficie favorita, agora saudando a chegada do outono e non pechando case a primavera como marca a liturxia do tenis.

Cando esta xeración se retire, os 12 Roland Garros de Nadal parecen a marca máis difícil de bater do tenis. Máis complexo que os 20 majors actuais de Federer? Ou gañar o Grand Slam orixinal en dous anos diferentes, como Rod Laver? «Rafa conseguiu ese fito nunha época na que coincidiu con outros dous mitos como Federer e Djokovic, máis Murray —razoa Paul Dorochenko, ex preparador físico de Federer—. Non arrincou a conta como Roger, cando había un baleiro ao seu redor. A súa marca en París paréceme moitísimo máis difícil de bater que outras. Non son capaz de imaxinar a ninguén achegándose nunca ao rexistro de Nadal».

Antonio Martínez Cascales pilotou desde neno a traxectoria de Juan Carlos Ferrero, un exnúmero un do mundo cun título en Roland Garros e unha final no US Open na súa excelsa folla de servizos. Cifras que poñen en situación os 19 grandes de Nadal e os seus 12 Roland Garros. «Rafa é un tenista fóra do común, entre os cinco ou seis máis grandes da historia do tenis, e iso marca diferenzas. Pero, o que o distingue, é que é o último e xa o único gran especialista en terra. Xa non hai xogadores que se envorquen nunha superficie, senón que o propio calendario, que primou os torneos en pista dura, propiciou o cambio. Os primeiros especialistas en desaparecer foron os de herba; ata o 2006 ou o 2007 podía habelos en terra, pero xa non», argumenta Cascales como o contexto no que Nadal axigantou o seu soberbio tenis en arxila.

En Roland Garros Nadal foi máis Nadal que en ningún torneo do mundo. En terra guinda unha incrible marca dun 92 % de vitorias (438?40), que eleva ao 98% en Roland Garros (93-2), coas únicas derrotas ante Soderling (2009) e Djokovic (2015). «Perde menos aínda alí ao xogarse ao mellor de cinco sets», razoa Dorochenko.

Cascales ve improbable que ninguén se achegue ao fito de 12 Roland Garros que Nadal pode estirar desde mañá: «Tería que aparecer outro fenómeno entre os cinco ou seis mellores da historia e que se especializase en terra. Pero, como o 80% do circuíto celébrase en pista dura, non vai pasar».

«Ata para un profesional disto é complicado explicar como Nadal puido acadar 12 Roland Garros. Nun evento como ese un día che levantas e dóeche o cóbado, ou estás canso de pernas polas cinco horas en pista do día anterior, ou che frustras polo vento ou pola calor, tan cambiantes alí, ou che atopas a un ruso que pega plano e rebenta a pelota, ou a un arxentino que chega a todas... Por iso é tan difícil gañar alí. A Nadal sucedeulle de todo e superouno: competir con febre, xogar infiltrado... Deulle igual. É tan inhumano que vexo imposible que ninguén iguale os seus 12 títulos no futuro; e menos aínda na sociedade actual de consumo rápido, pouca paciencia e mozas progresando con outras inquietudes. O seu require unha disciplina tan imposible de aceptar que creo que é un dos maiores fitos da historia do deporte», considera Álex Corretja, dobre finalista en París.

«Un excelente sacador e voleador pode ter máis alcanzable bater no futuro os 8 títulos de Wimbledon de Federer, pero non os 12 de Nadal en París», coincide Dorochenko.

«Pasará á historia pola súa resistencia mental, moi superior ao resto»

«Nadal pasará á historia pola súa resistencia mental, moi superior ao resto. Grazas a ela marca diferenzas nun torneo de tanto desgaste non físico, senón psicolóxico como Roland Garros», considera Paul Dorochenko. «O seu legado máis grande é a súa actitude intachable. Non vin xamais a un tenista, home ou muller, que non poña unha mala cara ou pegue un berro ou esnaquice unha raqueta ao longo dunha carreira. Pero non o vin en Rafa nin sequera en adestramentos. A súa intensidade é tan alta desde o minuto 1 ao último, que só se logra se levas muhcos moitos anos exercéndoa», considera Corretja. «A súa forma de recuperarse despois de caer foi encomiable. El pasou bajones importantes e caeu, pero, e isto é o que máis valoro, superounos. Pode perder un set que calquera vía gañado, pero inicia o segundo coma se nada, ou mesmo lanzando un ‘‘¡imos!'' reafirmándose en canto gaña un punto. A súa capacidade de borrar o pasado inmediato é tan profunda, que o admiro», destaca Corretja.

De volta ao torneo que empeza mañá, Cascales guinda outra reflexión asombrosa sobre un tenista de 34 anos con tres lustros ás súas costas na elite: «Para gañar o seu decimotercer título de Roland Garros, el depende do seu estado de forma, non dos demais». O primeiro paso, ante o bielorruso Egor Gerasimov.

Rafa Nadal e os outros grandes marcas do deporte

A fazaña do balear xa está á altura das doutros mitos da historia

Lois Balado

Moi poucos deportistas logran inmortalizar o seu nome. Nadal é un deles. Os seus doce Roland Garros, aínda coa posibilidade de amplialos, colócanlle xunto a un grupo de privilexiados de marca.

NADIA COMANECI

A ximnasta perfecta. A súa medalla de ouro en Montreal cun 10 de cualificación aos 14 anos converten á romanesa nunha ximnasta irrepetible. Foi a primeira e única vez na historia dos Xogos modernos que alguén acadou unha puntuación perfecta.

USAIN BOLT

Talento, disciplina e «show». Once ouros mundiais, oito ouros olímpicos e tres marcas mundiais. Pero o espectáculo de Bolt duraba moito máis que os 9,58 segundos nos que correu os 100 metros no 2009. «O atletismo hase quedado orfo desde a súa retirada. A súa historia non é só a da loita do ser humano contra os seus propios límites, senón que ademais era ese espectáculo que lle converteu na auténtica vedette do atletismo, que non se foi capaz de suplir a súa ausencia», explica Isidoro Hornillos, presidente da Federación Galega de Atletismo.

PELEI

Triplete mundialista. Nin Maradona nin Messi nin ningún outro lograron o que o brasileiro. Tres títulos mundiais coa súa selección. Iso, ademais de conservar a marca de ser o xogador con máis goles anotados ao longo da súa carreira.

MICHAEL JORDAN

Tirano e perfecto. Seis títulos de campión da NBA e seis veces MVP na final, dobre campión olímpico e infinidade de marcas para o mellor xogador da historia do baloncesto, un trono que ninguén se atreve a discutirlle. Unha das figuras máis importantes do deporte do século XX, pero tamén un carácter despótico cos seus compañeiros e rivais. Deportista e fenómeno global.

WILT CHAMBERLAIN

Cambiando as normas. Segue sendo o único xogador da NBA en lograr 100 puntos nun partido ou capturar 55 rebotes. Pero o seu dominio absoluto nos dous lados da cancha obrigou a cambiar algunhas normas do xogo, como a de que un lanzador de tiros libres puidese recoller o seu propio rebote antes de que o balón tocase o aro ou a ampliación da zona na que se castigan os tres segundos.

ROD LAVER

O primeiro todo terreo. Gañador dúas veces do Grand Slam nun mesmo ano —Australia, Roland Garros, Wimbledon e US Open—, unha como amateur e outra como profesional. «El foi o primeiro tenista versátil. Antes, os xogadores eran, sobre todo, especialistas en superficies. Os australianos en herba, outros en terra...», explica Álex Corretja. «Xa non hai xogadores tan marcados de terra ou de dura. Laver foi un adiantado ao seu tempo. Demostrou que era capaz de adaptarse a calquera superficie», analiza o extenista español, dobre finalista de Roland Garros.

LINDSEY VONN

Marca de vitorias. A americana, tripla medallista olímpica (ouro en Vancouver), sete preseas no Mundial, é a esquiadora con máis triunfos na historia da Copa do Mundo de esquí alpino. Con innumerables operacións amais , sempre regresou ao máximo nivel para acabar forxando unha das carreiras máis exitosas do deporte.

jACK NICKLAUS

Do campo á carteira. Para moitos, o mellor golfista da historia. Ninguén ten unha vitrina de títulos maior que el con 18 majors. «Pola súa determinación, por non conformarse, por buscar a perfección permanentemente, pola humildade para querer mellorar todos os días e polo que uns chaman corazón, e eu digo tamén estómago para aguantar a presión. A diferenza entre un gran campión e un que non o é, é que o gran campión goza coa adrenalina, dálle un plus», explica Manuel Piñero, excampión da Copa do Mundo de golf. Unha curiosidade: o Banco de Escocia estampou o seu rostro no billete de 5 libras.

MICHAEL PHELPS

O que máis brilla. Ninguén gañou máis medallas que el nuns Xogos. En total, o americano acumulou 28 preseas, 23 delas de ouro durante as citas de Atenas, Pequín, Londres e Río. O considerado mellor nadador de todos os tempos sumou 79 medallas en grandes eventos durante a súa carreira.

MUHAMMAD ALI

Talento e política. Campión dos pesos pesados catro veces e ouro olímpico en Roma en 1960. Chegaron outros ao ring, pero Ali segue estando un chanzo por amais do resto. A súa mística é eterna, en parte polo seu legado político. Defensor das loitas dos afroamericanos e do islam na racista sociedade estadounidense dos sesenta.

MIGUEL INDURAIN

Cinco veces campión. Cinco veces gañador do Tour de Francia. As mesmas veces que Anquetil, Merckx e Hinault. Pero o navarro foi o único en conseguir a fazaña de logralos de xeito consecutivo. Suma dous Xiros ao seu palmarés.

O golf, o ciclismo e o motociclismo aínda contan con lendas en competición

Seguen en activo, pero saben que lles agarda un oco na historia. Como sucede co actual trío de dominadores no tenis, outros deportes gozan dos últimos anos de futuras lendas.

PETER SAGAN

O eterno verde en París. Non é só que o eslovaco comparta a honra de ser o ciclista que máis veces se proclamou campión do mundo —en tres ocasiones—, Sagan ten ademais a impresionante marca de lograr vestirse sete veces de verde en París. Pero os seus méritos son tamén a nivel de mercadotecnia como destaca Evaristo Portela, director do equipo ciclista Froiz: «Non só é un superclase que soubo sacar partido ao seu dominio da bicicleta, tamén é un corredor rendible. Vende moitísimo, por algo é o mellor pago».

VALENTINO ROSSI

O doutor revolucionario. Rossi acumula nove títulos mundiais e, a pesar de continuar en activo con 41 anos, xa é historia do motociclismo. Fino e limpo no seu estilo, será lembrado polo seu plasticidad e por ter sido capaz de adaptarse con éxito dos 500 centímetros cúbicos ás actuais motoGP. E pola súa valentía. O italiano decidiu cambiar de Honda a Yamaha probando que a súa superioridade non era froito da súa montura.

TIGER WOODS

Máis aló do golf. Un talento precoz que, pese ao martirio das lesións, transformou o golf desde 1997. Ten 15 grandes, a tres do rexistro de Jack Nicklaus.