Ante a falta de regulamentación respecto diso en fútbol e baloncesto, calquera outra medida sería prexudicial
01 abr 2020 . Actualizado ás 14:39 h.Moito se está especulando sobre o incerto futuro, así como sobre as posibles solucións das competicións deportivas que se viron suspendidas por unha circunstancia sobrevinda e tan inesperada como foi a da pandemia do COVID-19 e os efectos que da mesma se están derivando. Son moitos os intereses económicos en xogo: patrocinios, salarios, dereitos televisivos, dereitos dos socios, apostas... ademais dos deportivos: prestixio, gloria ou emoción das afeccións, entre outros.
Desde unha perspectiva estritamente xurídica, non existe unha solución apriorística programada para algo tan impensado, cuxas consecuencias se antollan imprevisibles.
Nalgunhas especialidades deportivas existen solucións xa predeterminadas, e aquí está a clave, para declarar un resultado definitivo se a proba non chega ao seu fin, por circunstancias tamén sobrevindas tales como fenómenos atmosféricos ou exceso dun determinado lapso de tempo. Así sucede por exemplo nas carreiras de automobilismo ou de motociclismo, nas que se se suspende unha proba de motos por unha tromba de auga, unha vez que transcorrese un número mínimo de voltas; ou en F1, se se alonga a proba máis aló de dúas horas, por diversas circunstancias inesperadas ou non programadas. Neses casos, dáse como resultado definitivo o do último paso por liña de meta. Pero insisto, xa está así previsto antes do inicio da competición.
En fútbol, baloncesto e outras modalidades deportivas non existe esta previsión. E non parece de recibo que, se finalmente se suspende definitivamente ou se anula un torneo ligueiro, tómese como resultado calquera que non estivese contemplado ao comezo da devandita competición, que non apareza recollido nas bases da mesma, salvo, está claro, que dita decisión se alcance por consenso ou por unha maioría moi cualificada das súas intervinientes ou participantes.
Calquera outra solución que non fose a anulación da competición e que viñese imposta polo organizador da mesma, antollaríase non só inxusta senón contraria a un dos principios inspiradores do dereito deportivo cal é o prol competitione, ou a favor da competición.
Se se dese como vencedor, por pór dous exemplos, ao que figurase como primeiro ao termo da primeira volta xa disputada, ou ao que estivese de primeiro no momento da suspensión da respectiva liga, favoreceríase a un só, pero prexudicaríase a moitos máis que verían frustradas as súas lexítimas expectativas de resultar vencedores.
E algo parecido sucedería cos ascensos e descensos ou cos que obtivesen a clasificación para a disputa de distintas competicións europeas. E, precisamente, esa interacción entre distintas Ligas e mesmo entre diferentes entidades organizadoras nacionais ou internacionais (pensemos no baloncesto coa Liga ACB, FEB, Euroliga; ou no fútbol, Liga , RFEF, UEFA, FIFA...) fan imprescindible unha necesaria coordinación entre todas elas, na procura desa necesaria solución de consenso que ha de acadarse.
E así, se non se anulan os resultados daquelas competicións que finalmente sexan suspendidas definitivamente, haberá que buscar fórmulas de resolución enxeñosas e imaxinativas, tales como eliminatorias a partido único, play-offs para os ascensos ou descensos, xornadas concentradas nunha minicompetición ao estilo final a catro. E para favorecer tales solucións xa se aprazaron, de xeito moi atinada, aínda que non sexa simplemente por estes motivos, grandes competicións internacionais como a Eurocopa de fútbol ou os Xogos Olímpicos de Tokio, principalmente para que a celebración das mesmas sexa xusta e en termos de igualdade para todos, o mesmo que debe resultar de aplicación para as competicións que finalmente sexan anuladas.