Os colchoneiros, extraordinarios en defensa, impuxéronse pola mínima ao Liverpool cun gol temperán de Saúl e chegan moi vivos á batalla de Anfield.
18 feb 2020 . Actualizado ás 23:05 h.Campión continental hai menos dun ano en leste mesmo escenario e invencible en Inglaterra, o Liverpool tamén coñeceu o que é ter o Metropolitano en contra e a capacidade de supervivencia dun Atlético heróico en Europa e namorado da Champions aínda que teña perdido dúas finais dramáticas co Real Madrid e unha Copa de Europa co Bayern Múnic en 1974, cando naceu esa lenda do 'pupas' que Simeone se empeña en desterrar. Parecía impensable que os colchoneiros, rengueantes toda a tempada, puidesen cos temibles 'reds', pero impartiron outra lección maxistral de orde, rigor, esforzo, solidariedade e carácter. Venceron grazas a un gol moi ao principio de Saúl, deixaron a súa portería a cero e non necesitaron nin sequera a parada milagrosa de Oblak. Tremendo. O Liverpool segue sendo favorito, xa que Anfield e o seu poderío impoñen, pero de momento comprendeu por que os colchoneiros non perderon aínda ningún partido de eliminatoria de Champions no seu feudo con este adestrador. E pasaron por aquí o Barça, en dúas ocasións, o Real Madrid, o Chelsea, o Bayern de Múnic e máis recentemente a Juventus, que o curso pasado perdeu 2-0 enel Wanda e goleou en Turín cun Cristiano colosal.
Simeone mostraba un inusitado optimismo na véspera. E non era unha pose. Encántalle que o seu Atlético parta como vítima, eliminado de antemán en todas as quinielas. Máis na súa salsa mergullábase se cabe o técnico arxentino a medida que se lle lembraban os incontestables números do Liverpool, campión de Europa e imperial na Premier, onde avantaxa en 25 puntos ao segundo, o millonario City de Pep Guardiola, xa ten matematicamente praza Champions e gañou 25 de 26 partidos.
Sorprendeu o Cholo co once, xa que introduciu a Vrsaljko, un lateral que acaba de superar unha gravísima lesión de xeonllo, e a Lemar, dous meses máis fose que dentro do equipo. Quería ao croata porque coñece os seus métodos, os seus automatismos, e ao francés para que Alexander-Arnold non subise con tanta alegría. Traballo máis encamiñado a anular as virtudes do adversario que a potenciar as do seu exército, un mandamento no catecismo cholista.
As claves do Atlético, impedir que os 'reds' puidesen correr aos espazos e que Firmino recibise como enganche. E interpretounas de marabilla no primeiro tempo, aburrido para o espectador pero tácticamente marabilloso. Axudas constantes, concentración máxima en todos os xogadores, sacrificio enorme do grupo e un Felipe imperial desde a súa área. Manda, marca e xoga o brasileiro, unha fichaxe enorme.
Tivo fortuna, e acerto, o Atlético, que gozou do inicio soñado. Saíu forte, agresivo, presionante arriba e moi directo nos seus ataques. Atopou un córner, un erro defensivo de Fabinho e o gol de Saúl, que adoita aparecer nos momentos determinantes e onte á noite xogou no seu sitio, xunto a Thomas no eixo do centro do campo, dun 4-4-2 no que Simeone esta vez non debuxou o rombo dos últimos duelos, incluído o último en Mestalla.
Tras o temperán gol se replegó o Atlético, como é habitual, pero esta vez con argumentos para non repudiar esta actitude. Con todo o respecto do mundo para os jabatos leoneses, o Liverpool non é a Cultural. Viuse dominado claramente, pero Oblak non tivo que intervir en todo o primeiro acto. Sólo tivo un ocasión Salah, que se atopou cun balón no punto de penalti, pero o exipcio lanzou contra un defensa. Foi o Atlético o que dispuxo da ocasión máis clara nunha contra, pero Morata coñeceu a calidade de Alison Becker.
Manei e Salah, substituídos Rematou o primeiro acto con rifa, xa que os branquivermellos reclamaron a segunda amarela a Manei tras un salto con Vrsaljko. Polo si ou polo non, retirou Klopp ao senegalés no descanso e situou a Origi. Máis madeira, máis poderío aéreo. O Cholo buscou máis músculo con Marcos Llorente en lugar de Lemar, falto de ritmo e con lixeiras molestias. De novo, tratou de asustar o Atlético cun inicio de presión alta, pero enseguida recuou. Nada novo na oficina.
A defensa era heroica, de manual con dúas liñas juntísimas e unha basculación perfecta, pero o problema é que o Atlético era incapaz de defenderse co balón. Nin sequera podía buscar un pelótazo para que aguantase o balón Morata, xa que o punta era un defensa máis. De novo, con todo, apareceu Lodi polo costado como por encantamento e tívoa o exmadridista, pero caeu cando ía golpear. Ademais, fíxose dano. Outro clásico. Entrou por el Vitolo. Klopp, mentres, buscaba algunha solución para descerrajar ao Atlético e quitou a Salah, desaparecido en combate. Dentro Oxlade-Chamberlain, que tampouco é moco de pavo. A esas alturas da velada o Cholo xa estaba case máis pendente de arengar á bancada que do terreo de xogo. A falta dun cuarto de hora, recorreu a Diego Costa, fóra de forma tras ser operado en novembro dunha hernia discal, pero sempre ameazante. Agarda a batalla de Anfield, a segunda parte deste duelo que, segundo anticipou Simeone, e haberá que respectarlle, está ao 50%.
Ficha técnica
1: Atlético de Madrid. Atlético de Madrid: Oblak, Vrsaljko, Savic, Felipe , Lodi, Koke, Thomas, Saúl, Lemar (Llorente, min. 46), Correa (Diego Costa, min. 77) e Morata (Vitolo, min. 70).
0: Liverpool. Alisson, Alexander-Arnold, Gomez, Van Dijk, Robertson, Henderson, (Milner, min. 80), Fabinho, Wijnaldum, Salah (Oxlade-Chamberlain, min. 72), Firmino e Manei (Origi, min. 46).
Gol. 1-0: min. 4, Saúl.
Árbitro.Szymon Marciniak (Polonia): Mostrou amarela a Manei, Correa, Joe Gomez