O penúltimo servizo do soñador Casillas

DEPORTES

Rafael Marchante | REUTERS

18 feb 2020 . Actualizado ás 17:43 h.

Chovían pedras sobre o fútbol español cando unha especie de guerracivilismo apropiouse do ata entón moderadamente tenso Madrid-Barça. O ambiente do clásico habíase contaminado de forma deliberada desde os bancos: ao carón Mourinho no seu papel de macho alfa, e ao outro Guardiola coa súa calculada elegancia formal. No campo e diante dos micrófonos xogar a ver quen era máis macarra. Entón Iker tirou de móbil e chamou ao seu amigo Xavi: o partido debía volver a unha cordial rivalidade. Pouco tiña que gañar entón Casillas, salvo o honesto exercicio do seu papel como capitán dunha selección á que devolver unha certa paz. Aquel xesto, un ano despois do Mundial de Sudáfrica e coa Eurocopa de Kiev aínda por conquistar, ilustra o idealismo do aínda porteiro, que durante anos se gañou unha imaxe de rapaz sanote, criado nun lugar tan afastado do glamour como Móstoles, capaz de bicar á súa noiva coas cámaras en directo sen un cheque polo medio e ata de botarse ao carón no Porto para perder de vista a Florentino.

Ese mesmo Casillas —que se presenta como candidato para liderar unha federación con 317 millóns de euros de orzamento sen experiencia algunha na xestión, un lixeiro detalle tamén a ter en conta— pretende agora lograr a presidencia dunha institución no corpo a corpo contra o candidato no poder. Razóns para competir contra Luis Rubiales non lle faltan. De aquí ás eleccións podería gañar canta enquisa propóñase se votase o afeccionado futboleiro do montón. Pero este tipo de votacións teñen os seus condicionantes, e o control dos resortes do poder figura no primeiro lugar. Aí parte con desvantaxe, porque parece impensable que vaia a sorprender cun programa rompedor ou que se garde algún dardo definitivo contra o seu rival dos próximos meses.