O adestrador do Leite Río Breogán elixiu Lugo entre un puñado de opcións porque «adestrar aquí é un reto para calquera técnico»
27 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.O Leite Río Breogán apostou no verán por un adestrador con pedigrí. Un graduado en Maxisterio e «demasiado» entregado ao baloncesto cuxa cotización se disparou co ascenso e a posterior consolidación na ACB do San Pablo Burgos, onde colleu o mando en novembro do 2015 despois dun puñado de tempadas como axudante de Andreu Casadevall. Diego Epifanio (Burgos, 1978) declárase «moi a gusto» en Lugo a pesar de que o seu Breo aínda non carbura como a el lle gustaría.
-As cousas non van como pensaba.
-Gustaríanme que fosen un pouco mellor, esa é a verdade. A últimas derrotas foron un pau porque o equipo estaba a traballar ben e en moi boa liñas despois dun inicio irregular. Ao principio custounos porque eramos moitos novos no persoal e necesitamos un período de adaptación.
-O revés no Pazo ante o Almansa foi o máis doloroso?
-Pode ser, e tamén a que sufrimos no Pazo ante o Cáceres. Máis que nada polo xeito de producirse. Agardo que non nos fagan moito dano nos nosos obxectivos a final de tempada.
-Burgos e Lugo son cidades xemelgas. Non tería problemas de aclimatación.
-Non, iso non foi un problema. Lugo é unha cidade moi bonita, moi cómoda para moverse... Pero hei de dicir que aínda non a puiden gozar nin coñecer a fondo porque a maioría do tempo pásoo no Pazo e en casa, e por esta orde, eh. Cando vén a familia as fins de semana saio máis, fago máis vida social. Gústame pasear polo centro e pola muralla.
-Di o lema: «E para comer... Lugo». Está de acordo?
-As poucas veces que alguén me sacou a comer ou a cear por aí quedei encantado. En Lugo en particular e en Galicia en xeral cómese estupendamente, pero tamén en Castela. Ademais a xente é moi próxima e faiche sentir como en casa.
-Vendo o seu gran labor no Burgos, seguro que a oferta do Breo non foi a única.
-Non, non era a única opción, pero tampouco tiña moitas máis, non vaias pensar que os equipos se pelexaban por min (ri).
-Por que elixiu Lugo?
-Din que é unha praza difícil pola tradición, pola ilusión que se respira..., e ese reto atraeume. Cando vin aquí co Burgos o ano pasado o Pazo estaba cheo, o equipo descendido e a afección non deixou de animar. Sabía que viña a un club profesional e en constante crecemento. Adestrar en Lugo é un reto para calquera adestrador.
-Atopouse o que agardaba?
-En verdade, pedín moitos informes do Breogán antes de dicir que si. Falei con xogadores e adestradores que pasaran por aquí e déronme unha idea do que me ía atopar. A nivel de estrutura é un equipo no que é moi doado traballar porque os espazos están moi ben deseñados e hai moita xente que se preocupa polo teu benestar.
-A afección do Pazo parécelle demasiado esixente? Esta tempada xa se escoitaron pitos.
-A afección ten moita ilusión, pon todo da súa parte en cada partido e gústalle ser correspondida. Quere que o equipo estea á súa altura en nivel de compromiso e esforzo.
-Desde cando forma parte da súa vida o baloncesto?
-Xoguei ao baloncesto desde ben pequeno no cole e unha adestradora irrompeu na miña vida e ofreceume un camiño para dedicar máis horas, non só como xogador senón tamén como adestrador. Con 14 anos xa dirixía en categorías inferiores e ata hoxe. O baloncesto hame dado moito, a el está vinculado unha parte da miña contorna, aínda que hei de confesar que non me vía sendo a profesional e obrigáronme selo. A esa xente do Autocid Burgos agora estoulle moi agradecido.
-A boa sintonía cos xogadores é a súa mellor virtude como técnico?
-Considérome un traballador entregado ao que lle encanta a súa profesión. Creo que entre as miñas obrigacións está axudar aos meus xogadores en todo o posible, preocúpame a súa estabilidade emocional e por iso fago os maiores esforzos. Non se se isto é o mellor que teño, pero é un aspecto que me gusta coidar.
En curto
Epi sente unha arrebatadora paixón polo baloncesto que ás veces lle supera. «Resúltame moi difícil desconectar. En pretemporada ía moito a nadar, pero desde que empezou a liga non volvín a pisar a piscina», conta.
-Probou a cociña?
-Eu sempre fun máis de recoller (ri). Agora, ao vivir só, tocoume interactuar máis cos lumes. Son moi simple na cociña, pero teño a sorte de que a miña avoa, a miña nai, a miña sogra e a miña muller son excelentes cociñeiras. Cando a miña muller vén verme déixame a neveira chea de tuppers.
-As redes sociais tamén son outra opción para evadirse.
-Non teño redes sociais, nunca me chamaron a atención e por mor de ser primeiro adestrador tamén deixei de ler a prensa.
-Como?
-Ler comentarios, análises e demais nas redes sociais ou nos xornais podería condicionar a miña toma de decisións.
-Tampouco logra desconectar cando está cos seus fillos.
-Teño dous, un de 4 anos e outro de 6. Veñen cada fin de semana e a verdade é que é unha boa válvula de escape e son os mellores momentos. Estar afastado da familia é o peor deste traballo.
-O cine?
-Encántame o cine, pero desde que cheguei a Lugo hei ir só unha vez.
-A lectura?
-Gustaríame ler máis. Vexo uns 14 partidos á semana.
-Cervexa, auga, viño...?
-Coca cola. Estou a tratar de rebaixar o consumo porque me parece excesivo.