A viguesa, nova plusmarquista española de 5.000 baixo teito, busca a mínima no 10.000 e nos cinco quilómetros
13 dic 2019 . Actualizado ás 15:30 h.Carmela Cardama (Vigo, 1996) non só se fixo maior nos Estados Unidos, onde leva cinco anos estudando, senón que pegou un salto no persoal e no deportivo. A fondista malgasta personalidade fóra da pista e talento sobre o tartán. Tanto, que a pasada fin de semana fixo cachizas unha marca con case dúas décadas de vida no ránking español, a de 5.000 metros en pista cuberta ao correr en 15m 25s 41c, un minuto e dez segundos menos que o rexistro vixente desde 1998 (cando ela tiña dous anos) asinado por Vanessa Galán. A mellor carta para presentar a súa candidatura aos Xogos de Tokio, onde quere facer mínima nos 10.000 e 5.000 metros.
«Con olimpíadas non hai plan A nin B. Se podo coller as dúas, cóllome as dúas, frear non me vou a frear antes de chegar a meta. Creo que nos rangos que me movo eu, se consigo a mínima do 10.000 é probable que tamén estea en tempos do 5.000, creo que agora mesmo son bastante transferibles, gustaríame ir ás dúas», comenta desde Eugene (Oregón), onde está a piques de finalizar os seus estudos de Psicoloxía Clínica.
De entrada a marca de España dos cinco quilómetros en pista é todo un aval. Unha marca que en absoluto lle colleu por sorpresa: «A idea era baixar dos 15,40 minutos. Entre esa marca e os 15,20 todo era posible e ao final foron 15,25. Todo saíu moi ben». Un rexistro que chega, ademais, cunha inmensa marxe de mellora por diante. «Ver que podo correr nesta marca e con esta consistencia en só tres meses (de tempada) é moi bo porque teño moitas cousas pendentes por facer e outras moitas por meter», o que lle invita a pensar que as mínimas para os Xogos de Tokio son posibles: 15m 10s 00c nos 5.000 e 31m 25s 00c nos 10.000 (o seu mellor marca polo momento é de 32m 26s 43c).
O gran hándicap, en especial para conseguir a mínima na proba das 25 voltas á pista, é atopar a carreira e o momento perfecto, xa que é probable que non haxa unha segunda oportunidade. «É que é unha carreira na que tes que mirar moito cando abordar esa mínima, non podes intentalo moitas veces, só podes facer un par de dez miles ao ano e entón téñoo un pouco complicado. Estamos a intentar ver onde sería e cando». Porque Carmela si que correrá varios 10.000 coa súa Universidade de Oregón, pero en citas onde debe antepor o posto á marca.
O seu plan de traballo ata os Xogos de Tokio contempla un baixada de volume nas próximas datas. De feito o sábado regresa a Galicia e o 31 de decembro correrá a San Silvestre Vallecana para de volta a Estados Unidos centrarse en facer a mínima no nacional de 3.000 -«é por ránking, pero terei que estar por baixo dos 9 minutos e vaime a esixir velocidade»- e a continuación pesar nas mínimas olímpicas.
Calidade mecánica fronte a movementos innecesarios
A piques de culminar a súa etapa universitario en Oregón, unha dos berces do atletismo, a viguesa malgasta clarividencia: «Creo que son unha Carmela con moitos máis coñecementos do que implica chegar a facer estas marcas. Sei moito máis de como coidar o meu corpo, como tratalo e como afrontar cada adestramento porque non se trata sempre de correr o máis rápido posible, senón da función que cada sesión ten durante a semana. Diso aprendín moitísimo e estame axudando a sacar o máximo de min», comenta.
A frase serve de preámbulo para o plan de adestramento que segue en Eugene e onde cambiou sesións cheas de quilómetros por outro tipo de traballo que á vista das marcas, está a resultar moito máis óptimo para o seu corpo: «Fago moito traballo de forza, estabilidade de core, moitísima mecánica de carreira, que antes nunca fixera, e iso permíteche conseguir eses segundos en cada volta que ao final fan unha gran diferenza». Un aspecto ao que lle pon un exemplo concreto de mellora: «O ano pasado cando quedei segunda nos nacionais foi porque a falta de 500 metros fun capaz de correr moito máis rápido que as compañeiras a pesar de levar 9,5 quilómetros amais . Pese ao esforzo, a miña mecánica de carreira non rompeu». «Buscamos calidade mecánica e eficiencia, non perder enerxía en movementos innecesarios», precisa. Por iso a bici e a piscina apareceron na súa vida.
Quen dirixe este plan de traballo é Helen Lehman-Winters, a súa terceira adestradora nos Estados Unidos e a segunda que ten en Eugene, un lugar idílico para o atletismo.
Pero por amais de plans de adestramentos, e mesmo para unha estudante de Psicoloxía, primeiro está a cabeza: «O principal foi confiar en min mesma, o apostar por min. Custoume, pero no Europeo de cros do ano pasado decidín ir para diante e tirar ata morrer. E quedei oitava e feliz». Aí naceu a nova Carmela Cardama.