O equipo branquivermello respondeu ás acometidas un Dépor ao que o empate serve para moi pouco

I. Meitín Buján

O derbi da ilusión e o pánico acabou sen goles. Deparou emoción e algún momento de fútbol lúcido por parte dos dous equipos, pero o marcador non se moveu polo éxito dos porteiros e as defensas. O resultado permite ao Lugo seguir facendo celeiro para a permanencia e afunde un pouco máis a un Deportivo que volveu salvagardar a súa meta pero que xa suma tres partidos consecutivos sen marcar, unha eternidade.

Polas aliñacións era doado deducir que o Dépor viña de facer un partido a gusto do seu técnico e o Lugo arrastraba dúbidas da súa visita ao feudo do líder. Luis César introduciu só un cambio —Aketxe por Longo—, mentres que Eloy Jiménez atreveuse cunha revolución apostando por cinco homes que non entraran no once en Cádiz: Leuko, Seoane, Rahmani, José Carlos e Manu Barreiro. A batalla de lousas estaba servida, o 4-4-2 dos locais contra o 4-3-3 ao que quere aferrarse o exército deportivista para emerxer. Na guerra de guerrillas na medular os locais comezaron gañando a partida. Pita e Seoane, sobre todo o primeiro, gañaban todos os balóns divididos. E nunha das disputas que levou o eterno capitán branquivermello naceu a primeira gran ocasión do partido. Rahmani atopou a Herrera xa dentro da área, leste viu a Manu Barreiro e o dianteiro santiagués foi incapaz de bater ao dilixente Dani Giménez cando xa se cantaba o gol. Os dous equipos tiñan serios problemas para avanzar e confiaban a súa sorte ás transicións e as accións a balón parado.

Na estratexia chegaría a primeira do Dépor. Púxoa Aketxe desde a esquerda e o remate de Mollejo desviouno Cantero cunha boa estirada. Ninguén expuña máis da conta e o paso dos minutos sentaba mellor aos de Luis César, que a partir do ecuador do primeiro tempo fixéronse co control da situación. Intentárono Mollejo, Peru e Aketxe ante as dúbidas e a falta de convicción do Lugo, que tivo a súa nun centro de Rahmani desde a esquerda ao que non chegaron nin Herrera nin Barreiro nin Iriome.

Os equipos volveron do asueto coas costuras máis frouxas e un punto máis de ambición, o que se traduciu nun partido con máis faísca e máis actividade preto dos gardametas. Vicente rematou no corazón da área un centro de Koné, Mollejo desaproveitou unha fantástica asistencia de Nolaskoain e Rahmani obrigou a lucirse a Giménez cun mísil desde fóra da área.

O encontro carecía de dono. O cansazo ía a máis e, como na primeira metade, as mellores chegadas orixinábanse en recuperacións, pelotazos sobre as bandas e os homes máis adiantados e as segundas xogadas que case sempre abortaban as defensas. Así chegaron un par de avisos de Koné e a oportunidade de Herrera na que o balón se perdeu por amais do traveseiro. Para entón os dous equipos xa asimilaban a repartición de puntos nun derbi que non pasará á historia.