Miguel Indurain: «Non me gustan os deportes de equipo»

DEPORTES

Abraldes

O navarro comezou facendo atletismo antes de coller a bicicleta e erixirse en lenda total

14 oct 2019 . Actualizado ás 09:49 h.

É difícil manter unha conversación con Miguel Indurain (Villaba, 1964). Non porque o cinco veces campión do Tour non poña da súa parte cando o xornalista se achega, senón porque segue xerando unha admiración imperecedera entre os afeccionados, que se coan entre pregunta e pregunta para retratarse cunha lenda.

-Todo o mundo lle para, todo o mundo lle pide fotos. É consciente de todo o que significou neste deporte?

-Os que xa teñen unha certa idade si que me coñecen porque viviron a época aquela, que foi moi intensa e moi dura. Moita xente ségueme dando as grazas polo que gozou aqueles anos. Convivo con iso. Ás veces queres pasar igual un pouco máis desapercibido, pero ves que a maioría son afeccionados que o viviron e que é algo bonito.

-Durante unha Volta a España ao seu paso por Galicia, un compañeiro fotógrafo deste xornal cansouse de tirarlle fotos a un Indurain que ía escapado. Foi o propio Prudencio Indurain o que tivo que avisarlle que vostede ía no pelotón. Que é do seu irmán?

-Seguiu uns anos de profesional despois da miña retirada. Cando o deixou, estivo metido en varias cousas. Estivo a xestionar polideportivos, logo tivo algunha outra empresa, meteuse en política no goberno de Navarra... Agora volveu ao mundo da bicicleta. Está de comercial nunha empresa navarra de bicis, Conor. É o seu mundo, atópase con excompañeros e con xente que correu e está outra vez no ambiente.

-Non había envexas entre irmáns?

-Non. Levámolo ben. Levabamos desde noviños dándolle.

-Imos, que desde noviños xa se vía que vostede era o bo.

-Non. El en afeccionados andaba moi ben, pero tivo lesións graves. Rotura de fémur, rotura de boneca… Tivo varias caídas fortes e ao final non puido render como el viña desde moza. Ao final no deporte de alta competición, ás veces as lesións trúncanche un pouco a túa carreira deportiva.

-Con Chiappucci segue gardando relación, sabe algo de Jalabert, Zülle ou Rominger?

-Cada un vive na súa zona ou a súa cidade e cada un ten os seus traballos. Xuntámonos en eventos ciclistas. No Tour, na Volta, o Giro , os mundiais... Ao final, gústanos a bici e adoitámonos xuntar. Estiven hai pouco con Rominger en Mallorca, con Chiappucci e Tonkov aquí no Ézaro. Ao final vasche atopando polo que nos une, a bici.

-Xa non queda nada daquelas tensións do pelotón...

-O que se pelexa na estrada, queda aí. Non sei agora como é, porque non estou xa moito no ciclismo, pero antes corriamos moitas carreiras xuntos e viviamos moitas viaxes e hoteis. Ao final, aínda que eran rivais, estabamos a convivir moito. Eran rivais pero tamén había amizade.

-Este ano Campenaerts volveu a bater a marca da hora.

-Fisicamente, cada vez prepáranse mellor estes eventos porque xa sabes como adestralo, como coidarche e cando facer o esforzo. E logo, aerodinámicamente, estúdase todo: rodamiento, friccións, como rodar pola pista. Son detalles que ao final fan que consigas unha marca ou non. Cando se prohibiu a aerodinámica, parouse practicamente. Cando o han ir abrindo, aos poucos se ha ir mellorando. Pero fisicamente xa estamos nun nivel que é moi difícil poder mellorar sen a tecnoloxía.

-Imos, que coa idade e a bici de Campenaerts mellorase a súa marca.

-Non o sei. Naquela época tiña o mellor que había. Estudamos moito a aerodinámica. Fixemos a Espada, que agora quizais non sexa o mellor, pero naquela época os estudos ían por aí. Dentro duns anos, as melloras de agora tamén quedarán obsoletas.

-Ve o ciclismo pola tele?

-En directo pouco, porque hoxe en día o ciclismo é moi internacional e córrese moito en Australia e en Sudamérica. As grandes si as vexo por televisión. Achegarme a ver carreiras, pois se pasan por Navarra ou o País Vasco. Algún ano ao Tour se pasa polos Pireneos.

-E algún outro deporte?

-Vexo atletismo. Eu empecei facendo atletismo, logo paseime ao fútbol pero os deportes de equipo non me gustan.

-Chegou a estar canso da bicicleta?

-Non, porque o expós de ano en ano e de reto en reto. O duro era adestrar, coidarse e superar as caídas e os problemas.

-Ten enmarcados, como Armstrong naquela famosa foto, todas as súas camisolas amarelas?

- Enmarcado teño un. O primeiro, que está no museo de Niza porque este ano se celebrou o centenario da camisola e fixeron unha exposición. Do resto, teño un de cada Tour. O resto téñoos en casa, pero teño un de cada Tour. Os demais deillos a compañeiros, masaxistas e á xente que me axudou a gañar.

En curto

Dixeron que era o home co corazón máis grande do mundo. Hoxe en día bombéao como cicloturista e afastado dos grandes seráns mundiais deste deporte. Pedalea aínda, pero sen nostalxia.

-Un porto mítico.

-O meu eran máis os chairos, pero gustábanme os portos longos. O Galibier ou o Tourmalet. Portos destes míticos, longos e con menos dun 10 %.

-E en España?

-Non teño ningún que me guste moito. Talvez os da miña zona, dirección Francia. O Sierra Nevadas.

-Clásicas ou grandes voltas?

-Eu grandes voltas (ri). As clásicas probeinas, pero non me gustaron.

-O ciclista que sempre admirou?

-Na miña época encantábame Hinault. Cando eu empezaba, estaba en plena forma e era un corredor loitador de grandes voltas, que andaba ben en montaña e en contrarreloxo.

-E dos de agora?

-De agora gústanme os contrarrelojistas. Gústame Tom Dumoulin, é un pouco o meu estilo, de peso que andan ben en montaña e en contrarreloxo. Ese tipo de corredores.

-Prefire terreos rompepiernas como o galego ou portos máis prolongados e constantes?

-Eu prefería terreo de repechos. Corrín moito aquí en Galicia, gañando Voltas a Galicia. Na Volta a España púxenme líder chegando a Ourense no ano 1985, que era o meu primeiro ano como profesional. A verdade que teño moi bos recordos de Galicia e o terreo así, vaime.