Despois de asistir a un Mundial de xogo infame, pinta que a Eurocopa vai ser outra cousa.
As seleccións que se proclaman campioas do Mundo adoitan pasar períodos penosos -máis ou menos prolongados- nas seguintes citas importantes. Pasoulle a Francia, que tras triunfar en casa no 98, non pasou de grupos no 2002. A figura de Zidane mantivo aos galos á boia e levou a Francia á final en Alemaña, pero tras a súa retirada volveu caer en primeira rolda en Sudáfrica. Houbo purga e agora son os campións. Pasoulle a Italia, campioa no 2006, incapaz de recomporse aínda e que se perdeu a cita mundialista de Rusia. Alemaña, que levantou a copa do mundo no Brasil, non pasou de grupos en Rusia e dá síntomas alarmantes. Holanda recupérase con vigor tras ser finalista en Sudáfrica, semifinalista no Brasil e nin clasificarse para a Eurocopa de Francia ou o Mundial de en Rusia. E algo parecido ocorreulle a España.
A selección tocou fondo no Brasil sendo apeada na fase de grupos. O talento descomunal daquel bloque obrigaba a unha segunda oportunidade, pero a eliminación ante Rusia o ano pasado confirmou que tocaba reinventarse. O combinado nacional está inmerso por fin no seu recomposición. E non hai volta atrás.
Busquets, Ramos e Navas representan a aquel combinado case perfecto. E Albiol, que exerceu como titular na peor liña do equipo onte en Oslo. Unha parcela que ansía que algún talento acabe de explotar.
Onte España non foi excelente. Nin moito menos. Sufriu ante unha selección da chea. Pero esta España produce curiosidade. Once xogadores e once clubs distintos confirman que se acabou aquel combinado feito a imaxe e semellanza do Barcelona. Bastante teñen os culés hoxe en día.
Empate, pero hai talento. Oyarzábal e Ceballos. Saúl e Rodrigo, que son calidade, experiencia e fame. E ese Fabián, que é unha auténtica delicia. Quizais cáiase en cuartos, pero a Eurocopa apetece.