Álex Abrines: «A dor mental non se ve desde fóra e o diñeiro non importa unha merda»
O que fose escolta de Unicaja e os Oklahoma City Thunder recupérase, tras a súa volta ao Barcelona, dunha grave depresión que o obrigou a deixar a NBA
Deportes en La Voz de Galicia. pablo.carballo\
Espera, paciente, o seu retorno ás canchas. Tras a súa volta a Barcelona, Álex Abrines (Palma de Mallorca, 1993) se ha ir reencontrando coas pistas. E consigo mesmo. Debutou en pretemporada e agarda verse pronto nun partido oficial. «Levaba apartado moito tempo. É como cando levas moito tempo sen comer o que máis che gusta, que logo o colles con máis ganas. Hai que empezar aos poucos», admitía nunha entrevista concedida a Movistar.
O seu calvario comezou en decembro. O seu equipo incluíuno nas lista de «inactivos». Durante os seus dous primeiros anos consolidouse como ficha relevante na segunda unidade dos Thunder. O internacional español asinaba de media, na súa terceira campaña, algo menos de 20 minutos por partido e un 32% en triplos, a mellor estatística desde que tomase rumbo á mellor liga do mundo. Algo se truncou en Nadal. Os 27 minutos que disputou ante os Wolves serían os últimos. Era 23 de decembro. A partir de aí, un carrusel de inactividade inexplicable. 13 partidos fóra. Apenas uns minutos fronte a Orlando -cinco escasos- e ante Miami -nove- como preludio a outro parón. Sería o último. O 9 de febreiro, Oklahoma anunciaba o corte do contrato do español. Asinara, no verán do 2016, un acordo por tres anos a cambio de 17 millóns de dólares. O club alegaba mutuo acordo e motivos persoais. «Tivo que enfrontarse a problemas persoais e oxalá poida resolvelos para volver xogar», deslizaba entón Billy Donovan, o seu técnico. Abrines sumíase nun buraco profundo.
«Os deportistas somos persoas normais e estamos sometidos a unha presión fóra do normal. A xente non o entende e non lles culpo. Este tío está podrecido de millóns e pásalle isto. Ao final o diñeiro non é o máis importante, ata que non che pasa non che dás conta de que o diñeiro non importa unha merda. Tes que buscar a axuda de profesionais, ademais da familia cando pasas por algo así. Sacalo adiante rodeado deles. A dor mental non se ve desde fóra. Non se trata igual se che rompes un xeonllo e ao final é igual, a cabeza é a que manda», se sincera agora. «Dá igual se es Bill Gates ou estás en paro, isto pódelle pasar a calquera».
O mallorquino tivo palabras de eloxio para algúns dos compañeiros que máis lle axudaron nesta dura travesía. E acórdase especialmente de Russell Westbrook, o base estrela daqueles Thunder. «No primeiro ano, sobre todo, axudoume moitísimo. No 60 ou 70% das viaxes fóra iamos facer algo: ao cine, a cear… Cando estaba a pasar por todo isto, que eu non viaxaba polo equipo, mesmo me chamou. Díxome de quedar el e eu para ir cear. Preocupábase pola persoa, máis aló do xogador. Díxome que fixese o que tivese que facer, con tranquilidade, que o talento o tiña. Se decidía o que rematei decidindo, el apoiaríame e estaría aí».
O pasado mes de xullo, Álex daba os primeiros síntomas de recuperación. Facíao nun vídeo, coa súa voz en off no que admitía ter vivido un pesadelo, perdido as ganas de xogar e chegar a odiar todo o relacionado co baloncesto. Abrines faláballe entón, metaforicamente, ao balón.
«Querido amigo, a que me leaches. Tanto tempo xuntos, e agora fasme isto. Coñecémonos desde que non sabía nin camiñar. Anos e anos dunha amizade inquebrantable ata que hai uns meses todo rompeu en mil pedazos porque empezaches a darme medo. Non che podia nin ver, mesmo chegue a odiarche. Vernos era pouco menos que unha obrigación e á máis mínima oportunidade esquivábache. Só quería fuxir de ti e de todo o que che rodea. Pase moito tempo dicíndome a min mesmo que todo isto non podía ser verdade, que non tiña sentido, que debía volver ser o que era. Por iso pedín axuda aos meus e recorrín aos mellores profesionais para recuperar a felicidade que sentía cada vez que estabamos xuntos. Decidín dicir basta, quería loitar pola nosa amizade e recobrar xuntos o sorriso.
Non foi doado, moitas veces pensei en tirar a toalla. Dicíame a min mesmo que atoparía outros xeitos de inspirarme e sacar o mellor de min, pero nada nin ninguén me calou tan fondo como ti. Así que ao final me armei de valor para acabar con este pesadelo, e conseguino. Recuperei o sorriso, as ganas de verte e de pasar unha e mil horas xuntos.
Querido balón, volvín.
Son eu, Álex.
Grazas por estar aí sempre agardando».
Onte, Abrines daba un paso máis. Xunto a Jayson Granger (Baskonia), Felipe Reyes (Real Madrid) e Fernando San Emeterio (Valencia) -os catro representantes españois-, o xogador do Barcelona presentaba a próxima edición da Euroliga, que arrincará o próximo 3 de outubro.
«Levo seis meses sen competir e agardo poder axudar ao equipo. Calquera pode gañar a calquera. Será unha Euroliga moi aberta». Abrines xa imaxina o seu retorno. E esa é a mellor noticia.
