Os de Villarriba e os de Villabajo

DEPORTES

22 jul 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Antes de durmir, me enchufo o iPad sobre os xeonllos e pomos unha serie nalgunha das xa non se cantas plataformas dixitais que pagamos relixiosamente a fin de mes -HBO e compaña devolvéronnos á legalidade, pero co chapeu pirata todo era bastante máis sinxelo-.

Caeu o documental de Parchís. Que Netflix -que xa coñece moi ben quen hai detrás- deixou en recomendados. Supoño que non entra na categoría de spoiler dicir que ao final aquela banda ochentera infantil disólvese. Con bastante mal rolo, por certo. Todo porque Tino -o vermello- traizoou ao resto de integrantes cando nos estertores da súa fama tratou de buscarse a vida como solista mentres os outros cores aínda confiaban en asinar o contrato das súas vidas.

Ao tal Tino , que era o guaperas e o maior, aquilo valeulle a inimizade por anos co resto de fichas. Porque aqueles rapaces -hoxe metidos en corpos de 50 anos- foron fichas ao servizo de xente que se forrou e dos seus propios pais, que case eran os peores. Vaia por Deus.

Todo isto é unha reflexión para deixar caer sutilmente como os nenos son un dos recursos máis efectivos dos maiores para crear balbordo. E iso que daquelas non había Twitter. Hoxe si, e non queda outra que presenciar como a sepsis dixital fixo verter todo tipo de comentarios por mor dunha noticia que publicou este xornal sobre un rapaz coruñés que decidiu fichar polo Celta e ao que lle desexo que sexa máis de entreterse con Instagram.

Porque que vergoña fichar polo Celta sendo coruñés. Que non volva por aquí. Que seguro que só vai pola pasta, afirmación baseada no descoñecemento máis rigoroso. E aínda así, ¡que tolemia! Imaxínanse estar nos seus traballos por diñeiro? E os de Villabajo entraron a tourear a furia dos de Villarriba. Dobrando a vergoña pero, polo menos, volvendo o debate previsible. Os títulos, os canteiráns, etc.

Como non hai remedio, só tres apuntes. Tino -o vermello- chámase Tino Fernández, que non deixa de ter graza. En Parchís, que eran cinco, ademais dos catro colorees había un que facía de dado. E a un deses tuiteros furibundos acabeille seguindo porque lle gustaba o ciclismo. Sempre hai algo que nos une.