Woods, envorcado en prolongar a súa carreira e acadar a Nicklaus, chega ao British con só catro torneos en tres meses e medio
17 jul 2019 . Actualizado ás 19:34 h.Tiger Woods ten 15 grand slams, unha historia de éxito, caída aos infernos da prensa sensacionalista e redención. Obsesionado co golf, co éxito e co camiño cara á eternidade a través de adestramentos salvaxes, machucou os seus xeonllos e as súas costas, acumulou catro operacións en cada unha desas dúas zonas e puxo en perigo as articulacións máis necesarias para xogar ao golf. Por iso agora que se sente san, agora que a dor xa case desapareceu, agora que a súa silueta cambaleándose por unha inxesta de calmantes é só un mal recordo, apenas compite. Ás súas 43 primaveras, o máis grande -aínda con permiso de Jack Nicklaus, gañador de tres majors máis, o último cando tiña 46 anos- coida o calendario con mimo. Para non desgastarse no seu único desafío pendente, sumar primeiro os 18 grand slams e logo os 19 que o deixarían só no cume. Remataríase o debate.
Tiger xa está a un título da marca de vitorias do PGA Tour, en mans de Sam Snead. Unha marca que rematará caendo. Por iso entre o US Open e o Open Británico, que comeza mañá en Royal Portrush (Antrim, Irlanda do Norte), decidiu descansar. Como xa fixera entre o Masters de Augusta e o PGA. Como será máis habitual no futuro. En total, desde abril só xogou catro torneos, os tres primeiros majors do ano e o Memorial. Sen mediar problemas de lesións que lle tivesen de baixa, Tiger nunca competira tan pouco como esta tempada. «O ano pasado xoguei demasiado, 17 campionatos», explicou onte Woods en Royal Portrush, á vez que lembrou as dúbidas que o atormentaron durante as últimas tempadas: «É emocionante estar de volta e xogar ao golf outra vez. Pensei que non podería».
Tiger achacou a súa continua exposición da pasada campaña, a dos 17 torneos, á procura de pequenos obxectivos camiño da súa recuperación definitiva, que chegou co seu emotivo quinto título do Masters de Augusta en abril. «Tiña que clasificarme para outros torneos, construír unha axenda. Estaba pendente do ránking mundial. Este ano fixen un esforzo por reducir o meu calendario e non xogar demasiado. Quero seguir todo o tempo que poida. E se xogo moito, non poderei», reflexionou Woods, cun discurso que non casa moito coa obsesión que sentiu durante anos polo seu deporte, por transcender. «Os grandes non son o máis importante da miña vida. O golf nunca o foi. Os meus pais e os meus fillos son o máis importante». Mañá, compartindo partida con matt Wallace e Patrick Reed, os ollos do mundo do golf volverán posarse sobre el.
Jiménez celebra as súas 25 presenzas no torneo, coa marca do circuíto europeo a tiro
Miguel Ángel Jiménez xoga esta semana o seu vixésimo quinto Aberto Británico. «Con moitas voltas de adestramento con Seve (Ballesteros) e (José María) Olázabal. Son 700 torneos do circuíto europeo e 31 anos dando voltas ao mundo», lembrou onte en Irlanda do Norte uno dos xogadores máis carismáticos do mundo, aos seus 55 anos. Centrado sobre todo nos circuítos para xogadores sénior, exponse superar no 2020 a marca de 707 participacións no calendario do Vello Contienente.
Jiménez estreouse nun Open Británico con 26 anos en Royal Birkdale en 1991. E desde entón destacou dúas veces en Royal and Lytham, onde no 2001 rematou empatado no terceiro posto. «Estiven preto de gañar, cando venceu David Duval. Metinme nun bunker no hoyo 15 e pouco máis, e aínda estou a lle dar paus á pelota», lembrou Jiménez co seu habitual sentido do humor.
«Tiven moi bos momentos e tamén tiven voltas moi malas. Cando che toca a hora mala polo cambio do tempo, che cruje. Pero bo, así é o Open», comenta desde a experiencia.
Aos seus 55 anos, Jiménez chega ao Open despois de dous de ausencia grazas á súa vitoria no Open Británico Senior en St. Andrews no 2018. «O público é moi especial. A xente sabe moito de golf e víveo e iso nótase no ambiente», dixo sobre o recibimento que volveu a ter estes días nos adestramentos.