Foi o árbitro galego por antonomasia durante a última década e agora estará no VAR
08 jul 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Adeus ao home modesto. Aínda que, para ser precisos, apenas é un punto e seguido. Ignacio Iglesias Villanueva (Pontedeume, 1975) non se vai. Tan só cambia de actividade e pasa do céspede ao vídeo. Como el mesmo di, nunca deixará de ser árbitro. É máis, deixa o pouso de ter sido o colexiado galego por antonomasia nos últimos nove anos. E, como din os seus achegados, sen ter cambiado un chisco o trato co próximo.
Concienzudo, perfeccionista e sosegado ata no cotián, Iglesias Villanueva, fervente defensor da tecnoloxía aplicada á arbitraxe futbolística, trasládase á análise de vídeo despois de 418 partidos desde o seu debut en 1995 en Segunda División B (176 en Primeira). O heroico das cifras vén determinado pola grave lesión que sufriu con tan só vinte anos: rotura do tendón de Aquiles.
Tras ese exemplo de superación, tomou a vez de Bernardino González Vázquez na elite. «Ignacio é unha persoa marabillosa e moi comprometida co colectivo arbitral galego», asegura o presidente do Comité Técnico Galego. Coñécense hai máis de dúas décadas. Lembra como sempre tivo a preocupación de ampliar os seus coñecementos técnicos. «Ademais, empatiza moi ben cos demais, e iso é moi importante», eloxia González Vázquez.
Ao propio Bernardino deulle a alternativa Evaristo Pontes Leira, que considera a Ignacio Iglesias de «un irmán», do mesmo xeito que Villanueva o ve como «a súa escola». Tamén se coñecen fai case un cuarto de século. «Sempre temos por orgullo ter mantido o mesmo comportamento que cando estabamos en Terceira División», relata o excolegiado das Pontes.
Conectaron desde o momento en que se coñeceron no colexio de árbitros e a súa lema era «gozar o momento». Ignacio Iglesias sempre sostivo que lle gusta o fútbol e gústalle o fútbol de Primeira. «Estaría ata de recogepelotas», chego a dicir.
Iglesias Villanueva era o cuarto árbitro dun Valladolid -Estremadura que pitaba Pontes Leira. Así relata aquel episodio Evaristo: «Despois souben que sufrín vertixe, pero nese momento movíaseme todo. Aguantei apenas un cuarto de hora e desvanecinme en pleno partido. Nin ben me situaron na padiola, xa estaba Ignacio preparado para arbitrar... Sempre lle digo de broma: ‘Esta, gárdocha'».
Pontes Leira pronto apreciou o potencial do mozo Ignacio, de modo que lle brindou todo o seu respaldo. «Traballabamos en todo o que criamos que tiñamos máis déficit», explica. «O seu punto forte era o xeito de ver o xogo. En canto á mentalidade e autoridade, como é tan boa persoa, houbo que traballalo un pouco máis», detalla.
«O que acadou é tremendamente difícil e debe estar orgulloso diso, porque, ademais, logrouno a base de traballo e dedicación», analiza antes de invitar á reflexión: «Claro que dá pena, porque foi nosa vida, pero ao final páirasche a pensar e eu xa levo máis tempo no meu labor actual que sobre o céspede de Primeira División». «As experiencias non chas quita ninguén. A arbitraxe é apaixonante e tivemos a sorte de gozalo moitos anos e moi intensamente», conclúe.
Nese momento, veñen á mente as palabras do propio Ignacio: «Isto non é o fútbol de antes, senón outro».
Pero Iglesias Villanueva segue sendo o de sempre. «Nunca me crin un crac», resume.
De dirixir partidos xunto ao seu irmán, a obras de teatro afeccionado
Ignacio nunca camiñou só. É árbitro porque o seu pai lle apuntou a un curso e el non quixo defraudarlle. E, desde o momento en que el e o seu irmán Javier (de 36 anos) pitaron xuntos aquel partido de xuvenís no ferrolán campo de terra de Aneiros (que, por certo, acabou en pelexa entre xogadores), os Iglesias Villanueva formaron un dos equipos máis sólidos do fútbol español. Xuntos tamén dirixiron no Camp Nou e no Bernabéu.
«Sempre estiven encantado de coincidir con el. Custábame máis velo desde fóra, sufría máis. Desde dentro podía axudarlle», explica Javier Iglesias Villanueva, que engade: «Levámonos moi ben e vemos as cousas dun modo similar. Sempre me apoiou. Coidábame e esixíame ao mesmo tempo...».
Cre que Ignacio era máis rigoroso no señalamiento de cartóns, «pero tiña un gran control dos partidos porque sabía levar aos xogadores». «Non é doado transmitir que un erro non se comete para prexudicar a ninguén e que ao que máis molesta é ao árbitro. E el conseguíao», matiza.
«Teño moi bo recordo do meu primeiro partido profesional con el, como cuarto árbitro, nas Palmas en Segunda», lembra. Javier e Ignacio teñen un irmán maior, Aurelio, de 49 anos, sen vinculación coa arbitraxe. «Os trastes eran eles», chancea Javier.
As inquietudes de Ignacio Iglesias sempre foron máis aló da propia arbitraxe, aínda que esta actividade acabase sendo troncal na súa vida. Eumés de adopción, estudou na Coruña Maxisterio na especialidade de Educación Física, e era profesor nun colexio de Santa Comba cando lle comunicaron o seu ascenso a Segunda División.
De aí o seu forte compromiso co fútbol como ferramenta educativa para os máis pequenos. «Os nenos xogan a ser futbolistas en lugar de xogar ao fútbol», chegou a dicir.
As artes escénicas son outra das súas grandes paixóns. Iglesias Villanueva non só é afeccionado ao teatro, senón que foi alumno e profesor, e escribiu obras para nenos, como Ou baile dous mobles, ademais de ter feito algunha incursión no teatro de monicreques «Dáseme ben escribir», confesou no seu momento. Quico Cadaval e Cándido Pazó son os seus referentes neste ámbito.
O seu irmán Javier eloxia esta faceta de Ignacio. «Gústame ir con ela ás charlas, porque crea un clima de atención que deixa absortos a nenos e adultos. É moi gratificante. No que podo, intento copiarlle», confesa.
Para dar fe diso, só hai que acudir a YouTube e ao vídeo da súa charla TEDx do 2013 titulada «E se coñecémonos?», que leva case 50.000 reproducións e na que reflexiona sobre o fútbol profesional, a arbitraxe e o deporte de alto nivel. Ignacio arrinca cun retranqueiro «grazas polos aplausos. Non estou acostumado. Son árbitro», para soltar despois: «Isto é o que escoitamos [apupos e asubíos]. Non é o mellor ambiente para o traballo».
Con todo, presume de saber controlar as súas emocións. «No momento en que pensas que es un artista, chégache un machadazo de calquera lado», gabia.
Zulema González: «Sempre está disposto a axudar, sexas da categoría que sexas»
O don de xentes que posúe Ignacio Iglesias Villanueva conxúgase coa súa entrega á arbitraxe. Así o traslada ás novas xeracións, ao futuro da arbitraxe galega. E así o perciben, tal como conta Zulema González, a única árbitra internacional galega. «É unha persoa supercercana. É doado ter bo trato con el», explica a ourensá, pola que pasa o futuro da arbitraxe de elite galego.
«Sempre escoitaba falar del, desde os meus inicios, e víao como unha eminencia da arbitraxe. Máis adiante, coincidín con Ignacio nunha das bienales que celebramos na arbitraxe galega e aí demostroume ser unha persoa moi próxima, sempre disposto a axudar e interesado por cada un dos árbitros que estabamos alí, fósemos da categoría que fósemos», lembra Zulema González.
Talento e traballo
Pasaron case dez anos desde aquel episodio e a colexiada internacional describe a Ignacio Iglesias como «un árbitro moi completo, moi traballador e moi serio». «Cando se adoita dicir se un árbitro nace ou se fai, no seu caso pódese dicir que ambas son certas», analiza. «Ademais, segue sendo o mesmo que cando empezou», insiste.
«Dos árbitros de Primeira División era dos que máis me gustaban, porque tamén era un exemplo de resiliencia. Era capaz de sobreporse a todas as adversidades para manter un alto nivel de arbitraxe», asegura a árbitra ourensá.