Analizar o camiño do primeiro equipo non estadounidense que logra alzar o trofeo de campión da NBA deixa un sinuoso trazado desde o primeiro día do inicio dos play offs. É o título máis internacional da liga estadounidense e, ademais, cun español, un nacionalizado español e un seleccionador nacional, italiano con familia española e asentado en Marbella. Interesado estou en saber que fará Donald Trump...
Poden dicir Marc Gasol, Serge Ibaka e Sergio Scariolo que foron bendicidos para lograr este anel dos Toronto Raptors. En primeiro termo porque para Marc supón un fito na historia da NBA ao ser o único xogador que logra o triunfo na liga americana tendo un irmán que fixo o mesmo con outro equipo e en anos diferentes. A saga dos Gasol marca, marcou e marcará un antes e un despois do baloncesto hispano. Xa non queda nin a máis remota dúbida.
Andaba Marc perdido por unha franquía de Memphis cando veu ao rescate de Toronto. Nick Nurse, técnico dos Toronto cunha carreira peculiar (campión da liga inglesa, hai baloncesto nas Illas Británicas? e agora na NBA), escoitou os consellos de Sergio Scariolo e o mellor xeral xestor da liga, Masai Ujiri (de ascendencia africana), e cambiou ao rochoso Jonas Valanciunas polo xogador español. Menos duro, menos intimidador, pero moitísimo máis completo en todo o demais. Intelixencia, anotación, visión de xogo, ocupar espazos, abrir o campo e así un longo etcétera de melloras ao equipo.
Sufriu Toronto desde o primeiro partido dos play offs. Empezou perdendo en Orlando, logo chegou ao sétimo partido para eliminar a Philadelphia, viuse 0-2 no inicio da serie cos Bucks e hai tres días tivo un duro mazazo cando os Warriors priváronlle de chegar á cuarta vitoria diante do seu público.
Foi Golden State un equipo golpeado polas máximas adversidades neste play off. Porque perdeu non só o título, senón a dous dos seus tres xogadores franquía... por unha próxima tempada. O prezo máis alto xamais pagado por un finalista.
Volvemos ao Congo, a Hospitalet, a Marbella e a España. Que tres persoas da nosa selección sumen esta medalla á súa palmarés deixa, sen dúbida, o mellor pouso do momento de ouro do baloncesto hispano. A Marc, porque cando tiña 16 anos lémbroo como aquel pivot «algo gordito» nun campionato de seleccións autonómicas en Torrelavega xunto a Toa Paterna (Unicaja) e Carlos Sergio (Operación Século XXI País Vasco); a Serge porque deixou atrás o seu Congo natal para aterrar en Cataluña e servir como aceno diso chamado «integración» que nestas épocas movidas parece algo esquecido; e a Sergio porque ser deste país, non é sólo ter nacido en España. Hai moitos xeitos de sentilo. Parabén.
Alberto Blanco é axudante da selección nacional de Eslovaquia.
