Borja, futbolista do Estradense, ten gravada no seu brazo a cara do seu pai, Luisito, adestrador de o Fabril
24 may 2019 . Actualizado ás 13:29 h.Luisito Míguez gañouno a pulso. Ninguén lle regalou nada. Unha das herdanzas en vida que ha ir inculcando aos seus fillos é que para chegar a algún lado, hai que ir sempre coa cabeza alta, traballar duro, ser moi constante e disciplinado, ter ilusión polo que un fai e mostrar unha gran capacidade de sacrifico. Así llo transmite aos seus pequenos desde o primeiro día o que hoxe é adestrador do Fabril.
Despois de percorrer media España como futbolista e pelexarse cada domingo con defensas centrais que lle sacaban dúas cabezas, Luisito séntese orgulloso da traxectoria e do comportamento do seu fillo, Borja Míguez, dianteiro e pichichi do Estradense con 19 goles, conxunto co que acaba de lograr o ascenso a Terceira División. «Ten carácter e moita capacidade de traballo, que é o que a min me gusta», sinala Luisito. A resposta do fillo é inmediata: «Estou moi orgulloso de levar o apelido Míguez nas miñas costas».
Tal é a paixón de Borja polo seu pai que nada máis cumprir os dezaoito debuxouse unha tatuaxe no brazo co rostro de Luisito. Unha imaxe sacada dunha foto de fai uns vinte e cinco anos, de cando o adestrador fabrilista xogaba coa camiseta do Palencia en Segunda División B. «O rapaz sabe que non me gustan nada as tatuaxes», comenta unha e outra vez o técnico. O novo futbolista contesta: «Sempre souben que ao meu pai non lle gustaba isto. Por iso, nunca llo expuxen, pero cando cumprín a maioría de idade decidín pasar á acción», ri o xogador do Estradense.
«Con trece anos dixen que a primeira tatuaxe que me fixese sería o do meu pai, por todo o que el significa e representa para min. Con dezaoito, en contra da súa vontade, fun ao tatuador e fíxenmo», conta Borja Míguez. «Ata os dezaoito el sabía que non lle ía deixar. Era algo innegociable», puntualiza o adestrador.
E que dixo Loli, a nai? «A ela gústanlle as tatuaxes. De feito, ten un dunha áncora. Eu tamén teño un seu, coa súa data de nacemento e o mesmo áncora», revela Borja, que se lanza na conversación e empeza a contar o significado de todos e cada un dos seus gravados: «Teño un da miña avoa paterna Matilde, un reloxo co seu nome e a súa data de nacemento». O do seu avó materno Avelino, xa falecido, é o máis completo: «Trátase dun barco grande en todo o ombro. El traballou no mar e sempre que iamos a Rianxo regalábame maquetas de barcos». O futbolista do Estradense gravou na súa pel unha frase con moito sentimento: «grazas por todo avó».
Máis tatuaxes
Pero a súa paixón polas tatuaxes non queda aí: «De aquí a un pouco vou facerme un da miña avoa materna Maruja. En principio será un debuxo por todo o bíceps». Nese momento Luisito tápase a cara, non quere saber máis do tema. Borja ri porque aínda había tempo para que o adestrador suase un pouco máis a camiseta.
A pregunta a Borja era obrigada: Cando case, cando teña fillos, seguirá coas tatuaxes? A Luisito vólvelle cambiar a cor da cara e ao mozo xogador dálle un ataque de risa: «Non o sei, non o sei, xa veremos», responde para tranquilidade do seu pai.
O adestrador do Fabril prefire cambiar de tema. Agora fala da traxectoria do seu fillo, do seu pasado, do seu presente e do seu futuro: «A verdade é que me ten sorprendido, pois sempre foi un rapaz moi disciplinado, que se quere superar cada día. Penso que foi unha das mellores herdanzas que lle deixo. Sabe das súas limitacións e das súas condicións, e iso é una virtude. Goza con este deporte e con cada adestramento e é moi traballador. Levaba dous meses e medio sen velo e levei unha agradable sorpresa».
As comparacións
O adestrador, que na súa longa carreira deportiva nunca regalou eloxios sen motivo, entende que Borja está no bo camiño, que mellora co paso do tempo e, sobre todo, que ten «moitísima ilusión, o que tamén considero que é outra boa virtude».
O que é inevitable son as comparacións entre pai e fillo. Luisito sempre suou a camiseta de cada un dos seus equipos en cada un dos seus partidos, desde o minuto uno ao noventa. Por iso, non entende a actitude dos xogadores de o Barça en Anfield Road. Quere que Borja se pareza a el neste sentido. «Desde sempre hai comparacións, pero para min iso sempre foi unha honra. Fisicamente son máis alto, pero a xente di que nos parecemos moito no campo. Non me molestan estas comparacións, todo o contrario, é un orgullo para min e unha motivación máis para seguir crecendo como presenta e como futbolista», sentencia o pichichi de o Estradense.
Para Luisito, as tatuaxes non deixan de ser unha simple anécdota, «que non me gusta». El só quere que o seu fillo «recolla os froitos do seu traballo».
O técnico quere seguir co filial en Terceira División
«Na Coruña son súper feliz, estou encantado no Deportivo», explica Luisito, que quere seguir co filial en Terceira División. De todos os xeitos, os últimos acontecementos fan que isto sexa unha incógnita.
A marcha do presidente Tino Fernández obrígalle a agardar. «Todo dependerá de como quede o club a partir deste mes. Se segue Carmelo del Pozo penso que eu tamén. Teño moitas gañas e moita ilusión no novo proxecto. Xa estaba todo falado, pero agora non sei», admite o técnico.
Luisito é optimista, pero o seu futuro na Coruña xa non depende del. O que si ten claro é que só adestrará en Galicia. O seu traballo e a súa familia son as súas máximas prioridades.