A exportera do Porriño retirouse do balonmán tras tres operacións e con secuelas que arrastrará para sempre
18 abr 2019 . Actualizado ás 10:56 h.A que foi porteira do Porriño de División de Honra feminina Iris Sanjuán tivo que aceptar non só que nunca volverá xogar ao balonmán, senón tamén que a lesión de xeonllo que a apartou definitivamente hai un ano e cando tiña 23 deixoulle secuelas coas que terá que convivir o resto dos seus días. Asegura que tras unha longa loita superouno e cóntao con serenidade, sen poder evitar emocionarse cando entra en detalles sobre unha pelexa na que deu o mellor de si sen obter recompensa algunha.
Os primeiros sinais de alarma chegaron cando tiña 16 anos. «Fíxenme dano no xeonllo e algo pasou, pero o traumatólogo dixo que estaba ben e seguín xogando», lembra. Xa empezaba a facelo «vendada e forzando», partindo da base de que «non era nada». Ata que chegou un momento no que a articulación non se lle baixaba e a inflamación era constante. «Aí viron que había rotura de menisco e operáronme. A rehabilitación custou, pero volvín sen problema», relata.
Coas datas do proceso marcadas a lume, Iris explica que o 18 de novembro do 2016 foi unha data clave na súa viacrucis. «Nun adestramento fun a facer un cambio de dirección en portería, fixei o xeonllo para irme alén e sentín tal picada que peguei un berro e senteime». Quixo continuar, pero ao lanzarlle unha compañeira rematou de novo no chan. «Soaba raro, pero como era o xeonllo malo crin que era un mal día».
No seguinte adestro as cousas non melloraron. «Non era capaz. Quería coller velocidade ou facer un desprazamento e era imposible. Acababa chorando», conta. Sacando un contraataque sentiu que se lle saíu. «O fisio pediume que non volvese ata que vise ao traumatólogo. A min non quixo dicirmo, pero á miña compañeira de piso confesoulle que cría que eu estaba rota».
Nesa nova visita a un especialista confirmouse o «desastre» que presentaba Sanjuán. Rotura de ligamento lateral, cruzado, edema óseo, condromalacia... «Era normal que non puidese», recalca. En xaneiro do 2017 pasou novamente por quirófano. Cando o normal regresar as pistas aos seis meses, el aos oito aínda non podía nin correr a pesar dunha dura rehabilitación. «Dixéronme que había demasiada inestabilidade no xeonllo e que había que operar de novo», indica.
A formulación de Iris pasaba por facer todo o posible por retomar a súa carreira deportiva e non lle importou ter que ser intervida unha terceira vez de forma moi agresiva. E atopouse de bruzos coa mesma realidade. «Daba igual o que eu fixese, o que me esforzase, que non avanzaba. E na rehabilitación ninguén che di ‘ata aquí'», lamenta.
Decidiu acudir a un médico privado especialista ao que lle levou todos os seus informes para que fixese unha valoración desde fóra. «Preguntoume se me merecía a pena hipotecar a miña vida. Que como moito lograría xogar dous anos máis e nunca ao nivel de antes. E, sobre todo, que se fose a súa filla diríame que o deixase porque me estaba custando a saúde».
Iris saíu de alí esnaquizada, pero coa confirmación externa do que ela xa sabía: que non volvería xogar. «Necesitaba que alguén mo dixese. Estaba machando o meu corpo, indo todos os días ao pavillón, á piscina, ao ximnasio... Intentábao todo, pero vía que non podía». Así que lle transmitiu ao seu adestrador que quería un partido para despedirse, do que en maio se cumpre un ano, pero que ata aí.
O que chorou ese día foi «unha tolemia». E logo decidiu romper co balonmán -deixou a súa faceta de adestradora ao acabar a tempada- e tamén irse a vivir fóra. «Tiven que aceptar que era novo, estaba no mellor momento da miña carreira pero o meu xeonllo xa non servía para o máximo nivel aos 23 anos. Rompinme e pódelle pasar a calquera, pero é moi duro», constata.
Hoxe xa pode ir ao pavillón sen sentir ese «come come » de querer xogar, aínda que o estraña. E as secuelas sempre van con ela. «Non me podo agachar, baixar unha rampla ou coller peso como todo o mundo, apóiome na perna boa coa descompensación que iso xera en cadeira e costas». Non pode correr nin saltar e «se antes pegaba unha patada a un balón a cen metros, agora é imposible golpear» porque non manexa a perna. Todo tras anos de «agullas, picadas, pastillas de coláxeno, de non se que, acedo hialurónico, parches anestésicos locais....». E sen marxe de mellora para a súa día a día porque «as posibilidades cirúrxicas e terapéuticas están esgotadas».
Iris, que di «aceptar a discapacidade con humor», xoga agora ao pádel «pasando a bóla como as señoras maiores» porque é o único que o seu corpo lle permite, pero ela necesita o deporte na súa vida. «Non me arrepinto dos anos dedicados ao balonmán. Deume cousas que nada máis na vida hame dado». E con iso decidiu quedar para seguir adiante.