O Barcelona prolonga por dúas tempadas o contrato do adestrador que tivo no persoal o seu gran aval
15 feb 2019 . Actualizado ás 19:39 h.Ernesto Valverde renovou o seu contrato co Barcelona por unha tempada con opción a outra máis. Con todo, por paradoxal que resulte, o adestrador, tras rubricar o seu compromiso, non se librou en rolda de prensa de ser preguntado pola posibilidade dun despedimento a final de campaña se os culés non logran levantar ningún título. «Todo sabemos como é o fútbol. Está marcado polos resultados». Así de volátil é a realidade. Unha realidade cuxa cita máis inmediata é o duelo de este sábado ante o Valladolid (20.45).
A directiva do Barça decidiu mover ficha no momento máis incerto. En menos dun mes, o equipo podería quedar apeado de dúas das tres competicións nas que aínda segue vivo. Renovouse a Valverde tras un incerto empate na ida das semifinais de Copa ante o Real Madrid e antes de viaxar a Lyon para a ida dos oitavos de final da Champions, esa competición coa que Valverde estrelouse o ano pasado en Roma e que preto estivo de custarlle o posto.
Na teoría, Valverde prolongará o seu proxecto en Can Barça ata o 2021. Cumpriría catro tempadas nun dos bancos máis quentes do mundo. Na práctica, o Txingurri asegúrase unha zumenta liquidación polo que poida pasar. Parece difícil pensar en que un ano en branco, unha posibilidade factible, sirva ao vasco para poder ocupar o banco o curso próximo por moita firma que haxa polo medio.
«Garantimos a continuidade dun adestrador e dunha persoa que representa de xeito excelente os valores do FC Barcelona e a visión que temos do fútbol», foron as palabras de Josep Maria Bartomeu en Twitter. Unha recente sintonía perfecta. A renovación non parecía tan clara hai menos dun mes, cando Valverde esquivaba as preguntas sobre o tema nas súas comparecencias e desde os medios máis próximos apuntábase cara a unha substitución no banco.
Tamén se discute o seu ADN. Valverde formou no seu primeiro curso un bloque sólido. Unha máquina inexpugnable baseada na defensa que só cedeu unha derrota en todo o campionato. Este ano, a pesar de que o equipo se mostrou fiable nos momentos clave -en moitos deles impulsado polo mellor Messi- parece algo máis cimbreante.
Sen ningunha dúbida, o persoal foi o gran aval da continuidade de Valverde. O adestrador gusta a Messi. E se o adestrador gusta a Messi, gusta tamén a Suárez, Piquei e demais pesos pesados. E se gusta aos pesos pesados, gusta, forzosamente, á directiva, que prefire ter contentas ás súas estrelas se o dano colateral en caso de sinistro limítase a un despedimento improcedente. Messi, do mesmo xeito que con Arxentina, exerce de director deportivo. O verde xulgará se é un erro dotarlle dese poder.
Pero Valverde tamén ten críticos, aos que lles preocupa o estilo e a ausencia de canteiráns no once. As veces que o técnico botou man da canteira halle saído ra. Só Carlos Aleñá atopou regularidade nas rotacións. Tampouco convence o estilo, cada vez máis afastado dese fútbol de padal selecto que trouxo Cruyff, que Guardiola deu lustre e que tratou de facer sobrevivir Luis Enrique. Males que serán curados se chega a sexta Champions.