Chega estes días ás plataformas dixitais Borg vs McEnroe. Unha película que regala unha deliciosa aproximación á soidade do deporte, á rivalidade que converteu aos dominadores dos primeiros anos oitenta en estrelas pop e ao doloroso proceso de autocontrol que require triunfar nunha modalidade invidivual como o tenis. BigMac e Iceborg non naceron nin creceron tan diferentes. Foron rapaces airados e irreverentes coas súas boas doses de rebeldía, que o filme relata coas necesarias licenzas para converter a súa historia nun produto de consumo, cun paralelismo entre dúas vidas case sempre presentadas antagónicas. Borg atopou en Lennart Bergelin ao mentor, o adestrador esixente e o pai que puíu as súas arestas para convertelo non xa nun gañador, senón nun xogador de mente impenetrable, o canon da frialdade e o autocontrol nunha pista de tenis, baixo o que palpitaba o vello volcán. En cambio, McEnroe rematou transformando o seu irascibilidad, ata a súa mala educación, en garra, unha especie de marca que lle acompaña ata hoxe, convertido en ácido comentarista.
Nadal naceu para o tenis xa como un mozo disciplinado e obediente («dócil», en palabras do seu tío Toni). Pero un rapaz, á fin e ao cabo, capaz de ter canalizado a presión que soportou desde neno en arrebatos de rabia na pista. En cambio, creceu como unha especie de Borg e McEnroe á vez, por difícil que pareza. Fixo do autocontrol, da frialdade para encaixar as circunstancias adversas do xogo (un mal día, as continuas lesións, o acerto do rival...), o seu aceno de diferenciación, como Borg. E mantivo ao mesmo tempo a enerxía do xogo e a alegría contaxiosa coa que aproveita cada un dos seus puntos máis brillantes para motivarse, como McEnroe.
Nunha entrevista con La Voz no 2009, Toni Nadal engadiu a ese cóctel en aparencia antagónico «o empurre de Connors», o gañador insaciable. Con esa cabeza, esa enerxía e esa motivación xoga Rafa aos seus 32 anos o mellor tenis da súa vida en Australia. A tres pasos do título.