Nacho Llovet: «O xogo de Moncho ten o seu que»

M. G Reigosa

DEPORTES

Ser aplicado nas aulas e no parqué halle valido para sacar unha enxeñería e chegar á selección

12 dic 2018 . Actualizado ás 20:40 h.

O deporte de elite é compatible coa universidade ou con poder pór sobre o tapete das conversacións calquera asunto. Llovet, ducho co balón e a palabra, pódeo constatar.

- Como se consegue facer unha enxeñería e á vez competir na ACB?

- Con 18 anos non tiña nada claro poder chegar a ser profesional no baloncesto. O que si tiña claro é que unha enxeñería podería facilitarme o futuro laboral. Cando a empecei estaba no Prat, equipo vinculado do Joventut. Tomeimo moi en serio o primeiro ano. Ao seguinte xoguei algúns partidos co primeiro equipo na ACB e faltei máis a clase. A miña formulación nese momento foi: teño a oportunidade de ser profesional do baloncesto, non a podo deixar escapar, é un soño. Sen os meus amigos, que me pasaban apuntamentos e axudábanme en todo, fose imposible acabar a carreira.

- Compensáballes con entradas para a Penya?

- Non eran moi afeccionados ao baloncesto. Agora sono máis. Sempre lles estarei agradecido.

- Que é máis complexo, o baloncesto cuántico de Moncho Fernández ou a termodinámica?

- Ten o seu que. O xogo de Moncho, sobre todo os primeiros dous meses, cando chegas, é máis complicado. Máis que polos sistemas, que ao final chos aprendes, polo tipo de baloncesto libre, coas súas normas e metodoloxías. Unha vez pillas ese sistema de xogo libre, vénche automático e non tes que darlle máis voltas. Convértese no teu xeito natural de xogar. Doutra banda, a complexidade das materias é variable. E despois de dous meses de curso seguía custando.

- Cal era a máis complicada?

- Electromagnetismo custoume moito. Termodinámica tamén era das óso. Mecánica de segundo ten fama de ser das máis difíciles. Pilleille o tranquillo e acaboume gustando.

- E agora a selección. Conseguen billete para o Mundial e todo apunta a que irán os xogadores da NBA e a Euroliga. Como leva esa situación?

- Todos os que estamos aquí no grupo somos moi conscientes do que custa entrar nunha absoluta se todos os xogadores están dispoñibles. Se es consciente diso e non pensas nestas fiestras como unha reivindicación para gañarche o posto na absoluta, a selección sempre é unha oportunidade, a de competir con esta camiseta. Se o ves así, gózalo e rendes.

- Eses dous tiros libres que selaron a clasificación... Cantas veces viunos?

- (Risos) Son casualidades. Non estaba sendo o meu mellor partido. Sergio [Scariolo] aposta por min para a última defensa. Sácame faltando dez segundos. Cambio no bloqueo directo, quedo co pequeno, a defensa vai ben, ese triplo que non entra e bótome ao rebote coma se fose unha granada. Ao final, a falta, os tiros libres e final feliz.

- Tamén hai vivencias desagradables. Que queda daquela baladronada de Carles Durán na que foi a súa casa, cando o acusou de teatrero?

- Intentei pasar páxina. Considérome unha persoa moi práctica. Obviamente, non foi algo agradable de vivir. Pasado está e non vale a pena perder enerxía e aguantar a tristeza durante o tempo. O importante é que gañamos alí. A Penya salvouse ao final, e iso foi unha alegría para min. Agora xa é outra tempada. Pola miña banda pasei páxina.

- Se fose presidente dun equipo, a que xogador NBA ficharía cos ollos pechados?

- A Lebron, pola súa polivalencia e o espírito competitivo que transmite. Foi chegar a Lakers e faltáronlle días para dicir que está alí para gañar.

- E na ACB?

- A Llull, polo mesmo. Fóra da calidade indiscutible que ten, está ese carácter competitivo que transmite. Dálle igual xogar contra o CSKA ou un de LEB. Vai ao mil por cen todos os días. Aínda que poida ser MVP da Euroliga, baixa o cu e defende como o que máis.

- Badalona e Compostela, dúas prazas de baloncesto.

- De baloncesto por excelencia.

- O obradoirista percíbeo como un referente. Sénteo así?

- Sempre notei moitísimo cariño por parte da afección. O meu perfil como xogador, de deixalo toda na pista, que é o que me valeu para chegar á ACB, encaixa moi ben co Obradoiro. Agradezo todo ese cariño e agardo devolvelo.

- Acábaseme o tempo e o espazo. Permíteme unha de política?

- Adiante.

- Que lle di Vox?

- É dar pasos atrás na sociedade actual. Temos que ir cara á empatía, compartir, pórnos no lugar dos que temos ao lado no canto de mirarnos o embigo todo o día. A aparición de Vox, en liña con outros de extrema dereita en Europa, é unha mala noticia.

Nacho Llovet, polifacético nos seus gustos musicais, confésase encantado en Galicia.

- Que música non pode faltar no seu coche, con horas de viaxe por diante?.

- Escoito de todo, desde o máis actual, pasando polo reguetón, ata cancións de rock máis antigas.

- Reguetón... sabería perrear?

- Agardo que non me pregunten iso recollendo un premio.

- Xa é un pouco galego?

- Intento coñecer as tradicións locais. Está claro que a gastronomía a coñece todo o mundo. É un luxo. Galicia sorprendeume pola súa beleza.

-Que paraxes lle sorprenderon máis?

- Máis que unha paraxe, a natureza. Ti podes non ir a ningún sitio en concreto, conducir sen rumbo, e atopar unha praia fantástica ou uns cantís espectaculares.

- Sabe que é unha queimada?

- Si. Non a probei, e téñolle ganas.

- E un pailán?

- Iso non. (Pide explicación e responde ). Ah, un apirolado, que esta tamén é expresión galega (risos).

- Anxelina Jolie ou Charlize Teron?

- Charlize, son moi de Charlize.

- O de Alba Carrillo [naquela gala da Liga Endesa] foi flor dun día ou tivo continuidade?

- Non foi nin flor dun día. Foi bobada televisiva pura e dura, entretemento e nada máis.

- Utiliza a enxeñería para ligar?

- Iso foi unha pregunta de Berni. Estamos no mesmo, no entretemento. Ao final, todo o mundo sabe que son un mozo con parella.