O Real Madrid oficializa a saída do portugués atendendo á «vontade e petición» do xogador
10 jul 2018 . Actualizado ás 18:09 h.Chegou como unha súper estrela e márchase como unha lenda. É un divorcio no que todos perden e no que á vez todos gañan, poida que o máis parecido a un trato xusto. O Real Madrid perde ao máximo goleador da súa longa historia, o home que lle levou a conquistar o vello continente catro veces en nove anos. Lisboa, Milán, Cardiff e Kiev. Catro «orejonas» e outros tantos Balóns de Ouro vestido de branco. Lévallo a Juve que paga unha boa cantidade de millóns por un xogador que predeciblemente comezará a notar un bajón no seu rendemento. Cumprirá 34 anos pero os agoreiros levan xa tempo profetizando unha decadencia da que aínda non hai síntomas. Talvez o mellor parado sexa o propio Cristiano que se marcha a un equipo no que poderá seguir saciando a súa fame de títulos -polo menos na competición doméstica onde a hexemonía da Vecchia Signora é indiscutible- e tamén a súa fame de euros. Levantar a Copa de Europa será o gran reto. A liña que separará a épica da frustración.
Empezou co 9 e acaba co 7 ás súas costas e tamén nas bandeiras que desde hai anos ondean en o fondo do Bernabéu. O estandarte co que creceu toda unha xeración de madridistas, os máis novos, aos que lle custará recoñecer ao seu equipo a partir de hoxe, mentres que os máis maduros atoparon no dianteiro portugués, tan caprichoso como gañador, tan egocéntrico como determinante, o xenoma madridista. Chamartín non perdoa. Foi pitado pola bancada, como case todos, pero ten a bula de Concha Espiña. 450 goles e 120 asistencias en 438 partidos foron o pagamento.
Non se fala de cifras no comunicado remitido a través da páxina web do club pero os algo máis de 100 millóns de euros son un segredo a voces. Era a «vontade» do xogador segundo os brancos. Acábase unha época. A de Cristiano Ronaldo e Leo Messi. Dous xigantes aos que só o tempo medirá coa precisión debida. Será difícil recoñecer á Liga a partir de hoxe.
Sempre esquivo coa prensa pero constantemente ávido de focos, buscando as cámaras para pasear os seus abdominais e de micrófonos que rexistrasen o seu berro tras cada gol. O que se definiu como envexado por ser «guapo, rico e bo xogador», o que incendiou o seu propio vestiario cando botou de menos a James, Pepe e Morata nos momentos máis duros, o que se creu por amais da xustiza fronte a unha maxistrada que non daba crédito. O portugués nunca tivo medida ou, quizais, sempre tivo a súa propia medida. O ben, o mal e Cristiano Ronaldo.
