Pablo Alfaro, ex granate, suma ao seu equipo ao adestrador de porteiros do Ribadumia
19 abr 2018 . Actualizado ás 05:05 h.Máis aló de Pontevedra, moito máis alá xoga o Mirandés, pouca vinculación ten coa provincia. Equipo do grupo II de Segunda B loita polo ascenso só un ano despois de ter caído da división de Prata. Intentando devolver ao equipo a Segunda está un vello coñecido da afección granate, Pablo Alfaro, maño de nacemento, pero galego de corazón. O técnico formou unha pequena delegación pontevedresa para tocar a gloria. Aínda que de broma asegura que «somos algo malditos», aclara rapidamente que a profesionalidade é unha das maiores cualidades dos galegos. Desde a súa etapa no Pontevedra, Alfaro vai da man de Miguel Alonso, o seu segundo de abordo. «Estamos xuntos desde a tempada 2009-20010 cando o Pontevedra, entón de Nino Mirón, xogou o play off de ascenso a Segunda», lembra Pablo Alfaro, que a finais da tempada pasada chegou ao Mirandés para substituír a Javier dos Mozos. «E fun o cuarto», puntualiza. Con medio corpo técnico galego, fai un par de semanas incorporouse César Pazos, adestrador de porteiros do Ribadumia, que se subiu a un tren que como el mesmo di «só pasa unha vez na vida». Miguel coñecíao desde hai anos. Os seus camiños cruzáronse como xogadores da base do Pontevedra e anos despois seguiron da man na Universidade e despois de separarse, o Mirandés volveu a unir os seus camiños. «Antes todos me chamaban galego e agora xa non sei pode dicir iso», lembra Miguel, que agora comparte piso con César para facer máis doado a distancia.
Os dous teñen familia en Galicia e fáiselles moi duro estar lonxe. «É a outra cara do fútbol profesional», recoñecen ambos os adestradores, que aproveitan calquera día libre para vir a casa. «No verán puxéronse en contacto comigo para que me viñese, pero estaba a piques de nacer o meu fillo pequeno e rexeiteino, pero agora volveu xurdir a posibilidade e a miña muller deume o empuxón definitivo para irme», confesa César Pazos, que pasou dun equipo de Terceira moi familiar a un de Segunda B con aspiracións de ascenso. «Nin nas miñas mellores expectativas imaxinábame que fose así, é fútbol profesional, estrutura, xogadores e xente, leste é o seu único traballo», recoñece o arousán.
Seguir soñando
A colonia pontevedresa non queda só no banco. No mercado de inverno, antes de que chegase o adestrador de porteiros, ficharon a Bruno Rivada, nese momento ás ordes de Luismi, un técnico ao que eles tamén coñecen e deséxanlle moita sorte para non caer no pozo do descenso. Ningún sabe que pasará o próximo ano, pero todos intentarán cumprir o obxectivo desta tempada e seguir capitaneando o destino do Mirandés outro ano máis. Quen sabe se algunha vez os seus camiños devolveranos a Galicia, pero queren aproveitar a oportunidade. «Os nosos camiños hanse reencontrado agora», resume Alfaro, que a pesar de moverse dun equipo a outro con Miguel, nesta aventura chegaron a destempo. «Eu vinme na pretemporada, el estaba antes, pero quixen primeiro acabar no ximnasio de Moaña no que estaba», explica Alonso, sobre o desembarco paulatino da colonia pontevedresa. Ameazan con que siga crecendo.
O Mirandés está tranquilo na táboa, pero o seu corpo técnico mira de esguello cada domingo ao Pontevedra. Senten as súas cores e non queren velos¡ sufrir. «Fóiselles complicando desde o principio e agora é un problema enquistado, pero ao final o pouso da cidade e o do club fará que se salven», recoñece Miguel, que como os seus compañeiros agarda que o Pontevedra siga soñando como eles.