Anda o madridismo ferido e o antimadridismo, que existe, revolto. Confeso que a estas alturas, case unha semana despois dos acontecementos, sigo envolvido nas mesmas dúbidas que entón. Nin sequera as entusiastas e excesivas enquisas que trataron de desentrañar o sucedido conseguírono. A ciencia exacta, non se se Benatia apoiou as súas mans coa suficiente intensidade como para envorcar a Lucas Vázquez ou se a perna do defensa italiano case atravesa o cóbado do galego ou, por contra, se se derrubou ao intuír a chegada do defensa juventino. Penalti? Sen discusión para os madridistas; inexistente para o resto. Iso si, ao pipiolo Michael Oliver esquecéuselle expulsar a Benatia e faltoulle amorne para entender o monumental cabreo do outrora sensato Buffon.
Non existe acordo nin no estamento arbitral nin nos afeccionados, pero a contorna de Florentino Pérez xa ditou sentenza: «Perséguennos, o madridismo acosado por unha horda mediática que desexa o noso mal». Ata Zidane, sempre prudente, sumouse á corrente victimista: «Son os celos». É dicir, o mesmo contorna que no seu día patentou -non foi hai tanto tempo, lémbrano - aquilo do villarato, esa conspiración que perseguía con saña ao Madrid da primeira época de don Florentino, cre que mesmo se poden emprender accións xudiciais (tal cal) para defender a súa honra, mancillado polas palabras «roubo, atraco, erro...», en fin, cualificativos excesivos, pero nada novo no mundo do fútbol.
O presidente branco, como a maioría dos seus homólogos, dixire mal as críticas, pero a diferenza doutros, a Florentino cústalle admitir que non todos os afeccionados (mortais, ao fin) teñan entre as súas preferencias outras opcións, talvez menos exquisitas, pero tan respectables como a súa. Ao parecer, os dirixentes brancos entenden que a súa entidade sofre unha brutal campaña de acoso e derriba, tan feroz que lle permitiu gañar 3 das últimas 4 Champions, ter nas súas filas a un futbolista con 5 balóns de ouro ou dirixir un club con 700 millóns de euros de orzamento e millóns de afeccionados en todo o mundo.
Tan excesivo todo que comecei a interpretar que Lucas Vázquez caeu vítima do medo escénico e do temor ao erro: ¡Non foi penalti! Salvo que os tribunais lle dean a razón a Florentino.