Javier Fernández entra na historia cun bronce olímpico en patinaxe artística

Axencias

DEPORTES

O patinador madrileño deu a segunda medalla á delegación española presente nos Xogos Olímpicos de Inverno de PyeongChan

17 feb 2018 . Actualizado ás 22:03 h.

Charles Chaplin, Don Quixote, Jack Sparrow, Elvis Presley, Fígaro... Calquera personaxe que interprete, non importan as súas singularidades, sérvelle a Javier Fernández para deixar no vestiario ao mozo tímido que apenas levanta a voz, coa mirada esquiva detrás das lentes, e transmutarse nun coloso capaz de voar sobre o xeo en canto se calza os patíns.

O terceiro posto que logrou este sábado no Pavillón de Xeo de Gangneung, tras os xaponeses Yuzuru Hanyu e Shoma Un, consolida a este madrileño de 26 anos como un dos mellores da historia e proporciónalle o máis desexado trofeo: a presea nos Xogos Olímpicos de PyeongChang.

Con dous títulos mundiais na mochila, seis europeos, innumerables triunfos no Grand Prix e oito campionatos de España, a Fernández quedaba un reto por cumprir, a medalla olímpica que rozou fai catro anos. A de bronce gañada este sábado en Corea, probablemente, marcará o principio do fin da súa carreira.

«Sería unha agonía» preparar outro ciclo olímpico ao completo, admitiu Superjavi, que confesa que empeza a acusar o paso dos anos.

Ninguén o diría, á vista da súa actuación en PyeongChang. O venres, no programa curto, situouse a escasos 4.10 puntos de Yuzuru Hanyu, quen conseguiu reter o seu título olímpico.

HOW HWEE YOUNG | EFE

Este sábado, metido na pel do hidalgo Don Quixote, Javier Fernández retivo o seu posto de privilexio no podio. Cun total de 305.24 puntos, saboreou o bronce.

Yuzuru Hanyu e Shoma Un rubricaron o dobrete nipón, cun total de 317.85 e 306.90 puntos, respectivamente. Eles son os únicos que se interpuxeron no camiño de Javier Fernández cara ao ouro olímpico. Aínda que o seu bronce sabe a triunfo.

Da súa particular personalidade dá mostra o feito de que comparta adestramentos e preparador con Hanyu, que ambos se admiren e anímense e que a convivencia nunca se resinta.

O técnico canadense Brian Orser, dobre subcampión olímpico, é o responsable de que todo encaixe. Toronto, o escenario ao que o español e o xaponés emigraron en busca da excelencia que Orser prometíalles.

Todo empezou nunha pista de xeo da localidade madrileña de Majadahonda, na que tamén se adestraba Laura, a irmá de Javier. De alí fóronse a Jaca e logo, xa el só, deu o salto no 2008 a Nova Jersey (Estados Unidos), cun grupo de patinadores ás ordes do ruso Nikolai Morozov. Da súa man, participou no 2010 os Xogos. Acabou décimo cuarto. Quería máis.

Javier deu un novo salto ao baleiro e cambiou a Morozov por Orser, que lle garantía máis atención. Os resultados non se fixeron agardar.

O patinador do barrio de Catro Ventos viunas de todas as cores: lonxe da familia, sen compañeiros, incomprendido ao principio pola súa federación, sen papeis para asinar o alugueiro dun piso ou contratar un teléfono... nada puido coa vontade de Javier Fernández. Os seus patíns son as súas ás e non hai quen llas corte.

Cando pisa o xeo, di que sae «a comerse o mundo». Sempre empeza os seus exercicios con xesto serio, pero en canto cumpre co seu primeiro salto o sorriso escápaselle. Nas series de pasos, a súa expresividade é maiúscula porque é un magnífico bailarín.

No salón de baile de PyeongChang atopou unha parella que ata agora lle foi esquiva: a medalla olímpica.

Historial de Javier Fernández

  • Campión do mundo en 2015 e 2016.
  • Campión de Europa en 2013, 2014, 2015, 2016, 2017 e 2018.
  • Décimo cuarto nos Xogos Olímpicos de Vancouver 2010.
  • Cuarto nos Xogos Olímpicos de Sochi 2014.
  • Terceiro nos Xogos Olímpicos de PyeongChang 2018.
  • Campión de España en 2009, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 e 2017.

Fernández fixo historia no Gangneung Ice Area co seu metal, o primeiro do deporte sobre xeo español, o segundo da cita tras o bronce de Regino Hernández en snowboard e o cuarto en total de España tras o ouro de Francisco Fernández-Ochoa no slálom de Sapporo 1972 e o bronce da súa irmá Branca tamén en slálom en Albertville 1992.