Messi e dez máis

José M. Fernández

DEPORTES

16 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

O fútbol ten unha explicación para todo, e tamén para o contrario. Para os milagres e para os golpes de realismo. Menos de 72 horas necesitaron en Arxentina para converter en xenio a Messi, o mozo que «por momentos» lle facía dano ao seu país, e reivindicar como propio o que antes era alleo: «Messi é arxentino», lembrou o diario Olé despois de que o probablemente mellor futbolista da historia evitase a catástrofe. Martín Liberman, unha das voces máis críticas coa Pulga, acomodou unha resposta: «Messi fixo o que sempre lle pedín. Se era o mellor tiña que salvarnos e onte fíxoo». Tan contundente e claro como a pócima que levou ao Mundial a Islandia, un país de 350.000 habitantes no que o segredo, aseguran, reside ?sorprendentemente? no traballo e en que case o 8 % da poboación está federada, é dicir 25.000 potenciais futbolistas, tres veces menos que, por exemplo, a federación galega.

Camacho ?«Iniesta da miña vida»? atopa argumentos máis tradicionais na eliminación de Gabón, a selección á que pretendía levar a Rusia 2018: a intoxicación dos seus xogadores por un zume de laranxa. O de Panamá ten máis que ver co xogo: estrearase nunha Copa do Mundo por un gol que nunca existiu. Ao parecer foi a mala vida e non a ineficacia ofensiva dunha xeración agostada a que privou a Chile de acudir á cita mundialista. Así o explicou Carla Pardo, a esposa de Claudio Bravo, nas redes sociais, ese moderno altofalante ao que Chester Himes describiría como un cego cunha pistola: «Algún íanse de festa e non se adestraba da borracheira que levaba», denuncia corroborada pola nai de Carla e sogra do porteiro chileno. O reflexivo Sampaoli anunciouno nun off the record, que, como todo o mundo sabe, é a forma de darlle categoría de noticia a algo que nunca existiu: «Vidal bebe , Medel divírtese, Pinilla só fala de festas...». É coma se os guerreiros da vermella, ese grupo coriáceo e solidario, debesen os seus triunfos á virtude e non ao xogo.

No fondo, como dicía o estrañado Bill Shankly, todo é moito máis sinxelo: «Un bo equipo de fútbol é como un piano, necesitas 8 persoas para movelo e 3 que poidan tocar o condenado instrumento». Ou un, se soubese da existencia dun tal Messi.