Os cans apenas puideron seguir os rastros polas altas temperaturas
16 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Cando se inaugura o curso de caza menor os afeccionados sempre temen a incomodidade da choiva. Onte sabíase de antemán que as nubes non asomarían pero a alternativa resultou moito peor. As altísimas temperaturas, case inéditas a estas alturas de ano, botaron por terra as esperanzas da primeira xornada de caza menor en Galicia. Moitos cans rendéronse, sedientos, antes de tempo, e ao vento sumouse en moitos punto a fumareda das decenas de incendios declarados onte. Un día para esquecer.
Na provincia de Ourense, onde hai que sumar a alarmante seca dos últimos meses, rexistráronse escasas capturas e mesmo se viu reducido o número de saídas de afeccionados cinexéticos, aínda que tamén houbo cazadores que regresaron con algunhas boas presas de coello e perdiz no mellor dos casos.
Os ourensáns volveron rozar as 9.000 licenzas (unha cuarta parte de toda a comunidade), aínda que a choiva será necesaria nos próximos días para regularizar o hábitat nos montes e sobre todo facilitar o rastreo dos cans, que onte resultou practicamente imposible pola falta de humidade.
Non moi lonxe, na comarca de Deza, no interior de Pontevedra, repetíronse as mesmas condicións e resultados. As altas temperaturas e a seca intensa fixeron que os cans andasen máis que despistados, unha situación que empeorou por momentos con refachos de vento sur, que desesperou aos cazadores.
En Silleda e en Lalín, os afeccionados levantaron poucas pezas. O lume que estes días arrasara unha gran superficie do monte na Serra do Candán reproducíase á primeira hora da tarde e converteuse tamén en preocupación para os cazadores. En Lalín, pese á calor intensa que se viviu na zona con temperaturas superiores aos 30 graos e un ceo cuberto de cinza, os cazadores saíron en masa ao monte ao longo da xornada. Algúns facíano aínda pouco antes das sete da tarde aproveitando que empezaba a refrescar. Cazáronse algunhas perdices, que foron soltadas no tecor de Lalín facía un mes e medio, e moi poucos coellos.
O faisán na Costa da Morte, un oasis de boas noticias nun domingo aciago
O arranque da campaña na Costra dá Morte foi, polo xeral, bastante frouxo. A intensa calor, o vento e a perenne falta de auga, que comezou na primavera, prexudicaron especialmente aos cazadores de coello, especie que é a máis demandada polos afeccionados da zona. Os cans apenas foron capaces de coller o rastro das presas e a hemorraxia vírica, nas súas diferentes cepas, continúa facendo estragos entre as poboacións.
Algo mellor fóronlle as cousas aos cazadores de faisanes e perdices, onde, polo xeral, foron capaces de coller os topes fixados polas sociedades cinexéticas repartidas nos 23 tecores da Costa da Morte. Uns dous mil cazadores arrincaron onte unha campaña, que prevén pobre, se a choiva non fai acto de presenza en breve, tal e como apuntou Rogelio Pereira, da sociedade de caza San Miro de Malpica: «Ou cambia ou tempo moito ou a tempada de coello vaise perder», dixo.
Lugo, «un fracaso»
Na provincia de Lugo varios cazadores confirmaron a este xornal que o primeiro día de caza resultou «un fracaso total» polo tempo seco e o temporal, e co que os cans tampouco aguantaban coa sede nin con tanto calor, así que tiveron que facer a xornada moito máis curta. Esta tónica reproduciuse en terreos de Guitiriz, Pol e Vilalba. De feito, neste último optaron por suspender o inicio e atrasalo para a próxima semana confiando nas previsións meteorolóxicas que avanzan temperaturas moita máis frescas e sobre todo máis humidade e choivas.
«Se pillas algo, ben. E se non, unha boa comida»
O primeiro encontro de Fonti Jiménez Montoya (Ourense, 1974) co mundo da caza rompe todos os tópicos, porque hai dúas décadas, o que era un mozo xitano chegou a solicitar unha licenza de armas para o seu flamante permiso, da man dun amigo Garda Civil: «Don Luis Lúa estaba de baixa, eramos veciños no barrio -As Lagoas, en Ourense- e levabámonos tan ben, que co paso do tempo rematei por comprarlle o piso, cando se marchou. Entón só facía falta o certificado de Penais, pedímolo a Madrid e como me veu limpo, empecei a cazar enseguida», relata o protagonista sobre o inicio da súa afección.
Non atopa explicación lóxica ao feito de que é o único cazador xitano federado en Galicia: «Supoño que é cousa de tradicións ou polo que costa. En Castela si cazan con galgos e dacabalo. Aínda que non utilizan armas, polo xeral, si se animou algún a probar. Aquí preguntei hai pouco no medio Ambiente e non hai ningún apelido dos típicos da nosa etnia».
Ao longo de dúas décadas, Montoya adquiriu todos os tics dos seus compañeiros en cotos e penas de caza, mentres viviu a evolución dos costumes na súa propia cultura: «Comecei a practicar nas zonas libres da provincia, collinme un mapa e aprendinmas todas. Despois afilieime á pena de Piñor (Barbadás), onde Sindo ten todo moi ben organizado e xa a partir de agosto é raro que me perda un sábado, sobre todo desde que tamén estou na Pena de Allariz, que dirixen Paco e Julio . O mellor da caza é coñecer bos amigos. Se pillas algo, ben. E se non, unha boa comida».