O cantante pablopablo namora coa súa fráxil beleza a un palmo de distancia do público

Dificilmente poderase volver ver a un artista como pablopablo (si, en minúscula, non é un erro) nun espazo tan íntimo como o Don Giorgio da Coruña (que xa rivaliza co Torgal de Ourense como pequeno grande espazo encantador para a música pop en Galicia). A proba atopábase nas máis de 500 persoas rexistradas na lista de espera de Son Estrella Galicia, por se aparecía algunha entrada. A elas súmanse as que nin sequera o intentaron —para que, se ninguén ía renunciar?—, pero que desde casa soñaban con poder escoitar en directo ao autor de Cancións en min, unha das grandes revelacións do pop español recente. 

O desexo estaba máis que xustificado: pablopablo ofreceu un concerto delicioso. Xa deixara unha excelente impresión en xullo no Atlantic Fest de Vilagarcía de Arousa, pero nas distancias curtas —curtísimas aquí— a súa proposta gañou. Acompañado por un saxofonista e un batería, o músico despregou un repertorio que, como el mesmo explicaba nunha entrevista en La Voz, se reboza no  medo de moitos homes a mostrarse vulnerables e a querer.

En directo, esas cancións vaporosas, interpretadas unhas veces a tiróns e outras en trémulos susurros, conseguen unha conexión tremendamente especial. Non necesitan grandes xestos para chegar á audiencia: basta o tremor, a respiración compartida e o silencio entre acordes para que a música desarmante que brote como unha fermosa planta enredadera. Con ela logra comuñón íntima, na que incluso cando o público canta, faio co mesmo ton que o artista. A emoción aquí atópase no calafrío interno, non no racho.

En paralelo a Guitarricadelafuente, e coa mirada posta en referentes como Bon Iver ou Sufjan Stevens, pablopablo constrúe un universo de autosuficiencia desde a citada vulnerabilidade. As súas letras —que falan de cremas exfoliantes no baño que evocan o recordo dela e de como a súa pantasma se aparece unha e outra vez nas rúas, é dicir, do peso da ausencia—, en directo, cegan. Abriu con Onde estás! e percorreu o repertorio do seu brillante álbum, repleto de pezas que, sobre o escenario, non fraquearon a pesar de camiñar pola corda frouxa interpretativa do autor. Aínda ou Iso que ti chamas amor suspenderon o tempo na ondada da primeira e os círculos da segundo. A audiencia pareceu flotar por momentos na luminosa ingravidez de De cando en vez. E ata a recentemente editada Contigo soou a clásico apoiado por decenas de voces.

Foi un recital breve —xuraría que non chegou á hora—, pero dunha beleza fluída e constante. Un soplido de pop crebadizo que entrou polos poros da pel de quen tivo a sorte de estar alí e que, co tempo, poderán dicir que o viron de preto, case tocándoo, a un palmo de distancia. Porque algo así dificilmente volverá pasar.

---

---