Xavier Seoane, que foi albacea do pintor, defende renovar a dirección da institución
17 ene 2023 . Actualizado ás 05:00 h.Vaise o poeta Xavier Seoane do padroado da Fundación Luis Seoane da Coruña. O que foi albacea testamentario do pintor —xunto co deseñador Xosé Díaz e o arquitecto Manuel Gallego, que continúan no padroado—, e un dos artífices do museo dedicado a preservar o legado entregado pola viúva de Seoane ao Concello coruñés, presentou a súa renuncia como patrón a finais de ano, desconforme co rumbo da institución e movido pola «falta de recepción ante as críticas que, desde hai anos, desde unha postura de lealdade construtiva, se veñen realizando por parte de diversos membros do padroado, en función da súa responsabilidade cultural e cidadá».
Nunha carta datada o 23 de decembro e dirixida á alcaldesa, Inés Rey , e aos oito patróns restantes, o escritor apela ao espírito que presidiu a doazón e á riqueza dos fondos, que esixen «un nivel de excelencia que non se produce coa actual dirección», e apunta á substitución de Silvia Longueira como única saída. «Só a convocatoria dun concurso público, aberto e democrático para a dirección pode dar lugar ao proceso de profesionalización e mellora da xestión que a institución demanda», considera.
Xavier Seoane detalla na súa carta as carencias que arrastra o museo, materiais e de programa, pero «de modo acusado» pon en evidencia «o atraso inxustificable na elaboración do catálogo razoado e o proxecto de musealización», cando se cumpren vinte anos da apertura nun cuartel rehabilitado na Cidade Alta coruñesa. «É evidente que unha restrición orzamentaria mellorable limita os seus acometidos básicos e mesmo contradí o espírito co que a doazón foi realizada pola súa legataria», engade o expatrono, que así e todo sitúa «os problemas máis graves» no ámbito «da filosofía, do proxecto e da xestión», ademais da conservación da obra como consecuencia do «estado precario de certas partes do edificio».
En marzo de 1996, o goberno coruñés encabezado por Francisco Vázquez recibiu de Maruxa Fernández López, viúva de Luis Seoane, un fondo artístico e documental valorado entón en máis de mil millóns de pesetas. Contiña 230 óleos, un milleiro longo de debuxos, tintas, pasteis, témperas, gravados e estarcidos, máis de 3.000 cartas, revistas e obxectos persoais dun home que viviu contemplando Galicia e fixo da súa vida e o seu traballo unha «protesta constante contra vos sistemas», e de cuxa obra, mediada polas vangardas, escribiu Isaac Díaz Pardo: «Nada hai máis moderno, como non sexan parvadas».
A este «paradigma do máis moderno e universal da cultura galega» refírese Xavier Seoane para apremar ao goberno coruñés a «non deixar esmorecer na atonía e na irrelevancia tan significativo continente cultural». O legado do artista, sostén, goza dunhas posibilidades «que están sendo desaproveitadas a nivel local, estatal e internacional (...) cando múltiples cidades se esforzan por crear un tecido artístico atraente e expansivo, dada a transcendencia da cultura nas sociedades contemporáneas».
O poeta advirte que «o espírito que presidiu a filosofía da fundación desde o seu nacemento non está sendo cumprido nas actuais circunstancias», declinando a «unha institución de escasa creatividade e menor transcendencia».