As estreas da semana: «A besta», «Con canas e ás toas» e «Todo o mundo odia a Johan»

«a besta»

O rei león está enojado

Eduardo Galán Blanco

Papá —Idris Elba— e as súas incribles fillas —Leah Jeffries e Iyana Halley— voan desde a xungla de Nova York á sabana surafricana. É unha viaxe catártico, para reencontrarse coas orixes da nai das adolescentes que faleceu recentemente. As raíces maternas son un paraíso estrañado, agora reconvertido en reserva protexida. A familia reúnese cun amigo da infancia de mamá que traballa no parque natural, espazo sometido ao constante acoso dos cazadores furtivos. Na excursión, o grupo descobre un pequeno emprazamento onde todos os aborígenes foron asasinados e descortizados por feras. A manda resulta ser un só león —«o diaño», asegura un home moribundo—, enorme, tenaz e moi intelixente, embarcado nunha cruzada de vinganza contra os humanos pois os furtivos eliminaron a toda o seu parentela. No seu furor de desagravio, o bicho non distingue bos e malos, así que os catro protagonistas terán que enfrontarse á enormidade testaruda, encerrados nun jeep accidentado e sen medios para pedir axuda.

A besta é unha monster movie de serie b, ao uso de Quenlla ou calquera outro exemplo que se nos poida ocorrer. Nada que ver con Nada libre, Mia e o león branco ou A casa da esperanza. Non hai lindos e cariñosos gatitos por aquí. E si que temos un indisimulado sadismo no guion e a realización do filme, que inciden no medo, o espanto, o sangue, as mutilaciones e, sobre todo, na mala conciencia do urbanita que entra abruptamente no mundo salvaxe. É inevitable pensar no gran ruxido ou nos demos danoite , onde os leóns eran a materialización do propio espírito depredador dos cazadores interpretados por Michael Douglas e Val Kilmer. En fin, pouca novidade. Iso si, o león dixital é moi aparente. E a moza Iyana Halley confirma o seu atractivo talento, exhibido xa en Licorice Pizza.

 

 

«con canas e ás toas»

Irresistible Diane Keaton

Miguel Anxo Fernández

A moraleja base é a de contentarse coa vida que un ten, neste caso unha escritora de éxito e novela única, a piques da trintena, que estraña á súa mitificada avoa. Non se sente a gusto coa súa vida de instagramer e soña con envellecer para descansar e tomarse todo con calma. Por un crebo deses dos que só Hollywood é capaz, saíndo coas súas amigas por Palm Springs, métese nun chiringuito de mala morte, cuxo reclamo é a posibilidade de experimentar unha «regresión», así como soa. Os lindes da comedia quedan ben balizados a partir dese momento de conto chinés, buscando a candidez do espectador e convidándolo a ver en que acaba o asunto, pois resulta que sae de alí convertida nunha señora de setenta anos, xusto o que estrañaba, pero visto o resultado, digamos que, graza, o que se di graza, a xusta.

Ata ese momento a protagonista era Elizabeth Lail, e toma a súa substitución Diane Keaton, que ás súas 76 primaveras non parece disposta a apolillarse, é un referente no empoderamiento feminino, posúe a súa propia produtora e négase a admitir iso tan sobado como inxusto de que as actrices maduras se busquen a vida de señoras senior en actividades varias, menos ante as cámaras, como non sexa de nais florero ou avoas extravagantes.

O certo é que ao seu papel lle saca moito mollo xunto a unha moi razoable cota de actrices veteranas, para recrear o que no fondo é outra historia de amor casto, mentres o guion aproveita para remover na chaga dos likes, os influencers e as súas estúpidas derivadas, ou se se quere un retrato con mala baba de certa xente nova tan cool como oca. Unha repartición ao 99 % feminino, tendo como directora á tamén actriz Katie Aselton, que se limita a servir un artefacto happy end, coa única pretensión de arrincar un sorriso ao público cómplice.

 

 

«Todo o mundo odia a Johan»

Amores dun can verde

m.a.f.

A boa saúde do cine noruegués certifícase con regularidade nos festivais de maior prestixio e no seu cada vez maior presenza nas pantallas internacionais. Cine —que non ficción televisiva— para a pantalla grande, que aínda é a nai de todas as pantallas. Claro que, como toda industria allea a Hollywood, ten as mesmas dificultades para chegar ao público e faino da man de exhibidores e distribuidores independentes —aquí Avalon—, coñecedores de que hai un esixente nicho de público que estraña filmes como Todo o mundo odia a Johan, que oscila entre o drama e a comedia grotesca, cuns chiscos de realismo máxico e algo de surrealismo, e non poucas referencias a universos autorales que os máis cinéfilos saberán detectar. No fondo, unha tremendista historia de amor, acoutada en varios períodos, a medida que ese can verde que é Johan Grande vai de neno a vello, sen renunciar á súa vocación de dinamitero e, por suposto, á súa querenza por Solvor, aquela adolescente á que desgraciou a vida por un cartucho explotado a destempo.

Todo no marco do municipio insular de Titran, co seu faro e unhas decenas de veciños. O debutante Hallvar Witzø, fogueado en series para televisión, manexa con soltura o guion do escritor Erlend Loe, logrando que o seu interese creza a medida que a trama avanza. Desde que os seus pais, uns comunistas e indisciplinados saboteadores contra o invasor alemán na Segunda Guerra Mundial, deixáronlle orfo por mor dunha estúpida detonación, o pequeno Johan pasou a ser odiado por todos, menos polo espectador, que enseguida lle ofrece as súas simpatías por ser un gafe infeliz, obsesionado coa muller da súa vida, a pesar de que cando está a piques de logralo, cóaselle a súa outro amor: un cartucho, pero outra vez mal utilizado. Película saudable, honesta e ata divertida, aire fresco para a carteleira.

 

---

---

---