Interpretou algunhas das pezas supremas da historia do pop dirixida por Phil Spector, o maltratador que lle arruinou a vida. Faleceu aos 78 anos, vítima dun cancro
13 ene 2022 . Actualizado ás 23:54 h.En 1963 o pop era aínda algo novo e excitante. Mentres The Beatles e The Rolling Stones ameazaban coa invasión inglesa (que se produciu ao ano seguinte), nos Estados Unidos existía un bum de grupos de mozas que convertían en caramelos musicais os anhelos da moza América. Cantantes negras que namoraban ao público branco nun país optimista onde aínda pervivía a segregación e todo cambiaba dun día para outro. Nese ambiente apareceu Be My Baby. Soou na radio e miles de mozos sincronizaron o latexado do seu corazón con esa entradilla de batería maxistral. Logo, conectárono coa vulnerable voz, doce e o tempo rugosa, do seu cantante, Ronnie Spector.
Be My Baby, que Brian Wilson cualificou como o mellor tema da historia do pop, podería resumir perfectamente o que foi aquel xénero que cambiou o mundo nos sesenta: amplificaciones da revolución xuvenil servidas sobre melodías esplendorosas que derreten ao ser máis pétreo. Nela Ronnie interpretaba a unha moza perdidamente namorada. Expresaba o amor do xeito máis sinxelo e inocente posible: «Por cada bico que me deas, eu dareiche tres». Liñas que saben a mel. E teñen o tacto da acne.
Ronnie entón era unha estrela dirixida por Phil Spector, un xenio e un monstro que puxo nos seus beizos as mellores composicións do seu repertorio. Pero tamén lle esnaquizou a vida, someténdoa a uns malos tratos sistemáticos e unha violencia propia dun sádico. Aquela moza, cuxo nome real é Verónica Bennet, formara coa súa irmá Estelle Bennet e a súa prima Nedra Talley The Dolly Sisters. En 1961 gañaron un concurso de talentos no Teatro Apollo do Harlem. E en 1963 cruzáronse con Spector, que entón tiña 20 anos e xa cegaba polo seu talento.
O produtor puxo en práctica con elas, que tomaron o nome de The Ronettes , o seu soado muro de son. Unha bombástica xeito de concibir a canción que asombrou ao mundo e fixo que moitos que, en principio desprezárona, cambiasen de opinión sobre a nova música popular. A cargo de esa grandilocuencia atopábase Ronnie. Na súa garganta, logrou condensar o fervor hormonal das primeiras xeracións que gozaban da mocidade tal e como se entende hoxe en día, cos seus propios códigos, cultura e mercado. A Be My Baby acompañárona Baby I Love You, Walking In The Rain, Do I Love You?, Is This What I Get For Loving You e moitas outras máis que forman parte do ADN xeral da música pop. A súa influencia impregnou a The Beatles , Beach Boys, Bruce Springsteen, Abba, Ramones, Jesus and Mary Chain e centos de bandas.
Mentres todo iso ocorría entre 1963 e 1967, Ronnie casou con Phil Spector. El habíase prendado del ao instante. Pronto mostrou a súa cara máis exasperada, someténdoa a un férreo control e non deixándoa saír da casa. Máis tarde empezou a encañonarla coa súa pistola, chegando actitudes tan psicópatas como comprarlle un cadaleito transparente para que o vise. Pretendíalle indicar onde remataría ela se se atrevía a escaparse del.
Alcoholizada para poder soportar aquel cárcere na que se converteu a súa existencia, tivo o valor de escapar nos setenta. Antes houbo un intento de reflotar a súa carreira á marxe de The Ronettes cun puñado de cancións que lle escribiu George Harrison en 1971 e que non atopou o camiño adecuado. Non sería ata 1980 cando gravaría en solitario Siren, iniciando unha carreira irregular e con longos espazos sen actividade. En 1990 publicou Como sobrevivín ao rímel, as minisaias e a tolemia, unha autobiografía na que explica a tortuosa relación con Spector, a quen demandou por escamotearle dereitos.
En 2018 estivo Galicia. O seu pase dentro do ciclo Xacobeo Importa na sala Capitol de Santiago resultou memorable. Tras visitar a catedral subir ao escenario e fixo revivir a maxia de novo. «Impresionounos. Deu un concerto estupendo e tiña a voz perfecta», lembra Raquel Seijo, da promotora Sweet Nocturna, que levou esa actuación. Seguramente, a maioría dos que estiveron alí onte buscaron Be My Baby no móbil ao decatarse do seu falecemento, aos 78 anos de idade vítima dun cancro. E, de novo, escoitándoa, experimentaron un cálido e emotivo benestar, deses de pechar os ollos e entregarse á música. É o efecto secundario desa cousa marabillosa chamada pop que naceu de cancións así.