«Arroibei como unha colegiala». Unha xuvenil Lucía Bosé lembraba nas páxinas de La Voz de 1955 o seu primeiro encontro con Luis Miguel Dominguín, tempo atrás no hall dunha embaixada. O capitán Trono, como alcuma Miguel Bosé ao seu pai nas súas memorias, vestía aquel día «unha capa e unha gorra azul». Así o detallaba ao noso xornal a miss Italia. As historias que garda o arquivo de La Voz, que mesmo publicou as memorias de Lucía Bosé en dúas entregas, darían para outro libro.
24 novs 2021 . Actualizado ás 09:41 h.«O fillo do capitán Trono tiña fama e moita pinta de raro, e a todo o mundo lle fixo ver que iso non era malo». (Miguel Bosé. Álbum «Sereno»).
Xa parecía anunciar naquel disco as súas memorias, que acaba de publicar baixo o título do fillo do capitán Trono (Espasa-Calpe). Un libro no que Miguel Bosé axusta contas coa relación que tivo cos seus pais e cuxo relato remata a finais dos anos setenta, coincidindo co salto á fama do retoño do toureiro e da actriz.
É neses días cando La Voz recolle as primeiras declaracións públicas de Miguel, que acababa de debutar na tele da man de José María Íñigo, en Martes, festa: «España é un país de mediocres, os que triunfan aquí teñen que ser uns auténticos xenios», sentenciaba con moito veleno na entrevista o intérprete de doces cancións como Linda ou Morrer de amor. Con 21 aniños, así de lixeiro de lingua mostrábase aquel rapaz ao que, segundo decatámonos revolvendo un pouco polo noso arquivo, o seu pai quería chamar Esmeralda porque confiaba en que o seu primeiro retoño fose unha nena. Iso si, tampouco o xornalista que transcribía estas manifestacións quedaba curto. «Despois de ver a súa actuación televisiva, xulguen vostedes mesmos», deixaba escrito o cronista para a posteridade.
En realidade, Miguel Bosé non facía nese xa afastado 1977 máis que converterse no herdeiro natural daqueles protagonistas dos titulares de prensa que foran os seus famosos pais mentres o rapaz «alto, forte e vivo», como o definía o toureiro nunha entrevista en La Voz, e «dócil e tranquilo», segundo a súa nai, agardaba a súa quenda. Velaquí algúns deles, por orde cronolóxica, que atopamos no noso xornal:
«O pai de Luis Miguel censura o matrimonio»: a primeira na fronte. A parella acababa de casar nos Estados Unidos. «A miña esposa e eu estamos sorprendidos e desgustados», aseguraba o futuro avó de Miguel Bosé no noso diario. Domingo González, segundo contaba La Voz, tiña previsto viaxar a Colombia para ver tourear ao seu fillo, «pero cambiei de opinión», resolvía. En todo caso acabaría limando asperezas.«O noso fillo é maior de idade e dono ddos seus actos, pero debeu advertirnos algo». Pero o auténtico motivo do enfado, no que tamén tiña moito que ver a presión de Lucía para que o destro deixase os ruedos, non era que Luis Miguel non os tivese ao día na súa última correría amorosa, entre as que había destacado, mediáticamente, a que vivira con Ava Gardner, senón a profesión artística de Lucía, a medio camiño entre o cine e os concursos de beleza, mal aceptada nunha familia ligada aos touros durante varias xeracións e que formaba parte do top social da España da época. O toureiro, pola súa banda, mostrábase como un triste corderillo na mesma información, onde se reproducía estas declaracións súas: «Todas as aventuras que se me atribuíron son completamente fantásticas. Eu non fun nunca o ídolo de ningunha muller. Soamente da miña nai e de Lucía».
«Luis Miguel é como un animal salvaxe»: xa de volta en España, e instalados na magnífica Villa Paz, a 30 quilómetros de Madrid, Lucía Bosé revelaba en marzo do 58 nunhas memorias publicadas polo xornal en dúas entregas que que o seu marido vivía alí «como un animal salvaxe», ocupándose «só da caza e dos cultivos». Sobre ela mesma, confesaba: «Desde que coñecía a Miguel todo cambiou, que feliz son». En outubro dese ano casarían pola Igrexa en Villa Paz, con Miguelito (que naceu en abril de 1956) xa en camiño. A presión social da época influíu moito nesta decisión. Unha parella que non pasara polo altar era mirada con algo máis que receo, por moito que se tratase dos famosos oficiais do momento. Entre a nova clase poderosa do franquismo, a pesar de que o ditador facía grandes faragullas co toureiro (é unha anécdota coñecida que nunha ocasión na que Luis Miguel lle propinou unha puñada ao xenro de Franco, leste asegurou: «Algo terá feito»), a Lucía chamábana con certo desdén A italiana. «Non sinto ningún desexo de moverme de Villa Paz, nin para ir a Madrid, que está a menos de trinta quilómetros», confesaba Lucía ao diario.
«Quérese separar Lucía Bosé?»: un agasallo do toureiro ao seu fillo Miguel tería sido, segundo La Voz, a orixe de un gran conflito en decembro de 1960: «Lucía non perdoou nunca a Luis que non renunciase aos touros, como lle prometeu antes da voda. Pero a tarde de Nadal, cando viu brillar na árbore, entre os agasallos para o seu fillo Miguel (de só catro anos) unha capita bordada e unha espada de toureiro, ela falou por primeira vez de separación». En realidade, uns meses antes o xornal xa publicara isto: «En Villa Paz as tormentas sucédense. O gran toureiro reprocha á súa esposa non estar á altura da súa tarefa. "Lucía -di el- era unha brava milanesita que se converteu nunha tímida Miss Italia. E cando o cine a transportou a Roma adaptouse pasivamente á súa nova existencia como se adaptou despois ao seu papel de esposa"».
«Sen Luis Miguel non podo vivir»: nunha entrevista que a parella concedeu en exclusiva a La Voz, Lucía Bosé despachábase de tal guisa, talvez para arrefriar os rumores de separación dunha parella que levaba oito anos casada. Luis Miguel, pola súa banda, manifestaba que a súa muller era «marabillosa» e aseguraba lembrar con cariño as súas visitas á Coruña, onde, segundo lembraba, o seu pai fora empresario da praza de touros durante varios anos. E dada a súa fama de donjuán víase obrigado a matizar «Alí tiven moitos éxitos; artísticos, se sobreentiende». Naquela entrevista, celebrada nun salón do Hotel Emperador de Madrid, tamén se falou do pequeno Miguel. «É un raparigo moi intelixente e fala tan ben o italiano como o español. As nenas dan moita máis guerra e preocupacións», contaba a súa nai entre risos.
«É falso canto se escribiu de Lauren Bacall e o toureiro»: La Voz reproducía unha entrevista a Lucía Bosé desde o seu descanso na costa francesa («Miguelito e Lucía están a xogar na beira do mar, case dentro da auga: ás súas costas alíñanse os espléndidos coches do fabuloso mundo da Riviére», apuntaba o xornalista) na que xustificaba o entusiasmo do seu marido con Lauren Bacall: «En España é normal que os amigos se dean tres bicos ao saudarse e ao despedirse. Pódese ser máis imprudente propagando este tipo de rumores? Pódese inventar algo peor? O meu marido e eu estamos tan namorados como o primeiro día e somos felices cos nosos fillos Miguelito e Lucía». En calquera caso, o xornal replicaba: «Cando Dominguín foi ferido en Valencia e en Bilbao non foi a Bacall descomposta ás enfermerías das dúas prazas? Non o viron todos?».
«O escándalo das fotos de Lucía Bosé e o seu fillo»: catro revistas, entre elas Paris Match, publican en 1974 unhas fotos de Lucía Bosé e un adolescente Miguel asegurando que forman parte da rodaxe dun filme no que ela seduce ao seu fillo. A lea que se monta é de xeito extraordinario, fálase de «unha maquinación internacional» para prexudicar á familia Bosé. «Rectificar ou procesar», sentencia o xornal. Por entón o capitán Trono xa voara do fogar coa súa capa azul, todo un escándalo na época que fixo correr ríos de tinta en xornais e revistas. O futuro cantante podería buscar, sen medo a escoitar aquilo de «¡nenaza!», o cariño nunha nai que, segundo relata Miguel Bosé nas súas memorias, non se mostrou ata entón especialmente amorosa.
Como nas memorias de Miguel Bosé, nós tamén nos detemos nesta época.
«O fillo do capitán Trono nunca foi un fillo digno do pai, saíu poeta e non unha fera, fillo da súa nai»
Hemerográfico de La Voz
Coa súa subscrición pode acceder a todas as noticias publicadas en La Voz de Galicia, desde 1882 ata hoxe, buscando por palabra crave