Cando Talese aguantou a mirada a Sinatra

Iñaki Esteban COLPISA / MADRID

CULTURA

Frank Sinatra records  The Swingin' Session  - (Photo by Sid Avery/Capitol Records Photo Archive)
Frank Sinatra records The Swingin' Session - (Photo by Sid Avery/Capitol Records Photo Arquive) Sid Avery

O xornalista retratou á estrela como un personaxe desconfiado controlador e voluble

02 ago 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

A Gay Talese (Nova Jersey, EE UU, 1932) non lle gusta que lle encadren dentro do Novo Xornalismo, etiqueta que Tom Wolfe puxo para designar unha forma xornalística de contar a realidade máis narrativa, persoal e solta que as noticias e reportaxes dos diarios. Desconfiaba desa soltura. Traballara durante dez anos en The New York Times e levaba no sangue a escrupulosa lealdade aos feitos.

Pero conseguira entrar en Esquire e tiña que xustificar o seu contrato. Non llo puxeron doado. A revista encargoulle un perfil de Frank Sinatra que incluía entrevistarlle, cando o cantante estivera rexeitando as propostas da revista durante anos. Para demostrar que fora unha boa fichaxe, propúxose realizar un plan que tiña moito que ver co Novo Xornalismo. Tratábase de seguir os seus pasos e os do seu círculo durante tres meses. Quería meterse nel e ser un máis. Sinatra deulle coa porta nos narices e tívoo que facer todo a distancia.

Talese explicoullo por carta á estrela, entón no seu apoxeo pero atemorizado ante ameazas como a urxencia de The Beatles. «Esta mañá chamei á súa encantadora e gentil filla Nancy (cantante como el, a que puxo voz a These Boots Are Made For Walking) e expreseille o meu malestar. Se me permitiron gozar da súa compaña, se me permitiron viaxar con vostede e os seus amigos e entrever a calidez do seu mundo interno, tería realizado un perfil clásico sobre vostede», escribiulle o 4 de decembro de 1965.

Malas vibracións Como non puido facelo de xeito frontal, tivo que buscarse a vida polas esquinas, falando con persoas que lle coñecían ou que estaban laboralmente relacionadas con el. O resultado foi Sinatra Has a Cold (Sinatra está arrefriado), unha peza clásica. Talese dixo logo que a distancia lle beneficiou. Non puidera namorarse do personaxe e iso impediulle sucumbir á tentación do peloteo.

Despois de ter sacado unha edición para coleccionistas, coa firma do xornalista, Taschen vólveo editar para o público xeral con fotos de Phil Stern, que si podía achegarse a La Voz.

O perfil publicouse en abril de 1966. Empeza cun Sinatra de mal humor nun club privado de Hollywood. Está preocupado porque sofre un arrefriado que lle impide cantar ben. Nunhas liñas, Talese é capaz de elevar ese catarro a un asunto de gran transcendencia.

«Sinatra cun arrefriado é un Picasso sen pintura, un Ferrari sen gasolina, pero peor. Porque o arrefriado lle rouba a Sinatra esa impagable xoia, a súa voz, racha o núcleo da súa confianza e iso afecta non só á súa psique, senón tamén parece causar un moqueo psicosomático en ducias de persoas que traballan para el, beben con el, ámano, dependen del para o seu propio benestar e estabilidade. Un Sinatra cun arrefriado pode, a pequena escala, enviar vibracións a través da industria do entretemento e máis aló, do mesmo xeito que un presidente dos Estados Unidos, súbitamente enfermo, pode axitar a economía nacional», escribe Talese.

O xornalista pinta ao cantante como un personaxe voluble, controlador, desconfiado. Non podería facelo así se compracese ao representante do artista, que lle suxeriu que se lle enviaba o texto antes de que o publicasen talvez podería facerlle un oco. Sen chegar a verlle de preto, aguantou a mirada á estrela.

Eran tempos difíciles para Sinatra. A súa parella, Mia Farrow, tiña vinte anos, ou trinta menos que el. Emerxían as súas conexións coa mafia Tiña negocios inmobiliarios, unha produtora, unha discográfica e unha compaña área. Contaba con 75 empregados que traballaban directamente para el. Todo isto ocorría na gran época de Esquire , que destacaba moito máis polo seu estilo punzante que por amornar gaitas.

Talese salvou o seu primeiro encargo. Pormenorizaba a relación que tiña coas súas exesposas Nancy Barbato e Ava Gardner, e cos seus fillos. Mostraba a súa adicción á fama. Se paraba o seu coche nun semáforo, non arrincaba ata lograr que unha muller bela lle mirase de fronte. Sen as súas palabras, Talese contou aquilo do que nunca quixese falar.