Julio Bocca: «Bailei con costelas rotas e con escordaduras, teño nove operacións»

«Mañá danme a segunda dose da vacina, estou moi contento», comenta satisfeito Julio Bocca (Munro, Buenos Aires, 1967) desde o salón da súa casa do Uruguai, o país no que reside desde hai anos. O artista que voou polos escenarios de todo o planeta e que estivo considerado como o mellor bailarín do mundo, atópase na segunda etapa da súa vida, ensinando ás novas xeracións. En breve estará en Galicia conmemorando o 30.º aniversario do Conservatorio de Danza da Deputación dá a Coruña. O 28 de abril ofrecerá unha masterclass para os alumnos. E o 29 dará unha segunda sesión, aberta ao público, no Teatro Colón.

-O seu acto no Colón chámase «un café con Julio Bocca». Non pode levar a engano?

-[Risos] A idea é facer algo como isto, contar a miña vida, como comecei, mostrar algúns vídeos de cando bailaba... Transmitir as miñas experiencia a unha xeración que talvez teña unha idea de quen son polo nome, pero que non me viu bailar. Na masterclass intento ensinar o que o meu mestre [Willy Burmann] ensinoume durante 21 anos. Lamentablemente faleceu por covid-19 en marzo do ano pasado.

-Séntese unha anilla da cadea da danza?

-Si, interésame moito compartir experiencias como ter compartido o escenario con Baryshnikov ou con Carla Fracci, de ter vivido momentos tan ricos como bailar co Bolshói ou o que fixen nos últimos anos. Veño de dirixir durante sete anos o Ballet Nacional Sodre [Uruguai] e cando me retirei empecei a viaxar como mestre. Non quero encerrarme e quedarmo para min, senón que quero que outra xente poida coñecer algo novo, diferente e que eles no futuro póidano transmitir. O que hai que facer sempre é transmitir que a danza se ten que facer con excelencia, calidade e amor.

-Que fai falta para ser bailarín? Talento ou disciplina? Nacer cun don ou xeralo con sacrificio?

-Creo que é un todo. Ti podes nacer con talento, pero se non tes cabeza se cadra chegas pero non sabes manterche. Sempre poño un exemplo. Teño unha amiga que é unha gran mestra e foi unha gran bailarina en Arxentina , no Teatro Colón de Buenos Aires. Non tiña ningunha condición. Todo nela foi traballo. Absolutamente todo. E, con todo, chegou a ser primeira bailarina. Niso o importante é a personalidade. Iso trátoo de transmitir: ten personalidade. Se logo tes talento, úsao, porque vai ser todo máis doado.

-E é precisa unha disciplina mental difícil para un neno. Hai que ter madurez extra?

-Si, a idade ideal é empezar entre 7 ou 8 anos, e esixe moito. Se che gusta, xa tes que ter unha mentalidade profesional con disciplina, constancia e traballo diario. Iso non é algo común nos nenos. Se non tes unha contención familiar é moi difícil. Ademais, un día che tuerces un pé e se cadra non podes bailar nunca máis. A mocidade agora ás veces é máis volátil, non se se queren ter esa disciplina.

-Dixo que chegou a bailar con costelas rotas.

-Si, con costelas rotas e con escordaduras. De feito, teño nove operacións. Usei o meu corpo. Agora tes a bailaríns que che din que se torceron un dedo e piden tres días de descanso. Todo cambiou moito, pero ás veces vaise tanto do outro lado que se perde esa necesidade de bailar. A min véñenme con iso e digo: «Ok, pero un dedo non interfire a agarrase a unha barra e facer os exercicios». É como que se vai á comodidade. Non digo que o que eu facía fose o normal. Creo que tiña un estado de tolemia total. Facer 220 funcións nun ano, estar pola tarde en Londres e á noite en Italia... Non pido iso, pero si un equilibrio.

-Por que cre que o ser humano baila?

-Pola necesidade. Desde o comezo da humanidade foi unha forma de transmitir e comunicarse. Ocorre agora coa pandemia. Mira a cantidade de xente que nunca pensase que ía facer un vídeo cun numerito de baile e agora todos están aí. É unha necesidade interna. Para min bailar era unha necesidade de liberdade, de estar noutro lado. Con todo, eu non son de estar a bailar nas camaritas [risos].

-Fala do bum de Tik Tok?

-Si. Ás veces vexo esas pezas e digo: «¡Buah, que ritmo ten! Agardo que o siga facendo despois».

-Imos ver un vídeo de Julio Bocca «perreando»?

-¡Non! En festas privadas pode ser. En público, non. Non son moi amante diso. Non teño nin Facebook, nin Twitter, nin Instagram.

---

---

---