Ramón Villares avalía a incidencia do exilio republicano e os nacionalismos periféricos no deseño do Estado das autonomías
CULTURA
O selo Marcial Pons publica o novo ensaio do catedrático galego, «Exilio republicano e pluralismo nacional. España, 1936-1982»
04 mares 2021 . Actualizado ás 05:00 h.No seu novo ensaio, Exilio republicano e pluralismo nacional. España, 1936-1982, o profesor Ramón Villares investiga as raíces do modelo do Estado da autonomías, en cuxa xéneses sitúa a confluencia da experiencia republicana e o exilio. Non é que considere que sexan estes as únicas vimbias dun proxecto tan relevante, pero si cre que debe reivindicarse a memoria duns actores crave entre os que sitúa os gobernos, os partidos e organizacións das chamadas nacións sen Estado, ou o que denomina nacionalismos periféricos (de maior peso nas zonas con especial arraigamento de factores etnoculturales; é dicir, Cataluña, País Vasco e Galicia). Indagar a súa incidencia no deseño e os resultados da Transición, que implicou unha nova organización territorial, significa pór en valor a súa tenacidade -que houbo de soportar unha ditadura cuxa lonxevidade non foi prognosticada inicialmente- e os efectos da relación que mantiveron cos que quedaron e as xeracións posteriores que se foron incorporando á loita antifranquista desde o interior. Villares defende que esta cultura democrática de pegada republicana calou na disidencia en chan español, á vez que o europeísmo ía impondo unha filosofía de aire federalista, en que trataba de manterse idéaa reitora da pluralidade de España preservando o legado de Galeusca. No diálogo final, claro, tivo o seu papel relevante un sector «altamente regionalizado» do nacionalismo franquista. A genealogía da España democrática, advirte o catedrático da USC, é máis diversa e rica do que moitos queren admitir. Cabe un xesto de xustiza co exilio e os nacionalismos subestatales que corrixa o pobre exercicio de memoria histórica ofrecido polos Gobernos democráticos.