Falece o guionista francés Jean-Claude Carrière, fiel escudeiro de Luis Buñuel

Héctor J. Porto REDACCIÓN / LA VOZ

CULTURA

El guionista francés Jean-Claude Carrière (1931), en Toledo, en el 2011, ante el lienzo del Greco «El entierro del conde Orgaz»
O guionista francés Jean-Claude Carrière (1931), en Toledo, no 2011, ante o lenzo do Greco «O enterro do conde Orgaz» ISMAEL FERREIRO | efe

Os seus traballos para o xenio aragonés eclipsaron outras brillantes colaboracións súas con directores como Berlanga, Malle, Forman ou Rappeneau con películas como «Tamaño natural», «Milou en maio», «Valmont» e «Cyrano de Bergerac»

10 feb 2021 . Actualizado ás 05:10 h.

«Calculo que Buñuel e eu teremos comido xuntos dous miles veces, algo do que non poden presumir moitas parellas», dicía Jean-Claude Carrière a María Conde o 18 de outubro do 2000 nunha entrevista que publicou ao día seguinte La Voz co gallo de a súa presenza en Pontevedra para promocionar un ciclo sobre o realizador das Hurdes. Carrière (Colombiéres-sur-Orb, Languedoc-Rosellón, 1931) respondeu así cando se lle preguntou pola súa estreita relación con Luis Buñuel, co que traballou durante case vinte anos. Foi o seu fiel escudeiro, colaborou co xenio de Calanda en boa parte dos títulos crave que este filmou, e o vínculo profesional incluso se estendeu ao seu fillo Juan Luis Buñuel e á que foi esposa deste Joyce Sherman Buñuel.

Pero tamén escribiu guións -e mesmo desempeñou como actor- para outros destacados cineastas. Á obra dalgúns deles está así mesmo estreitamente ligado, por exemplo Milos Forman, para quen asinou os libretos de ¡Viva María! (1965), Mocidade sen esperanza (1971), Valmont (1989) e As pantasmas de Goya (2006), e Volker Schlöndorff: O tambor de hojalata (1979), Círculo de enganos (1981), O ogro (1996) e Ulzhan (2007).

Carrière, que non sufría enfermidades e seguía activo -traballou na cinta de Julian Schnabel Van Gogh, ás portas da eternidade (2018) e estreou o pasado xullo Lle sel deas larmes (2020), de Philippe Garrel-, morreu o pasado luns aos 89 anos. O escritor faleceu «mentres durmía» na súa casa de París, segundo informou a súa filla pequena, Kiara Carrière.

Graduado en Literatura e Historia, comezou no cine rodando en 1961 a curtametraxe Rupture, un campo no que triunfou enseguida ao lograr un ano despois o Óscar ao mellor curto por Heureux anniversaire. Moito despois, máis de 50 anos, no 2015, Hollywood engadiulle a figura honorífica pola súa gran contribución ao oficio cinematográfico. Con todo, el non foi nunca compracente co cine estadounidense, ao que reprochaba buscar unicamente o valor comercial -fronte á visión europea, dicía, na que primaba o amor á sétima arte- e con frecuencia instaba os Gobernos a seguir o modelo francés e dotarse de ferramentas políticas para protexer a produción propia.

A obra de Carrière quedará para sempre unida, como coautor, á figura do mago aragonés, de cuxa colaboración saíron filmes como Diario dunha camareira (1964; coñecéronse un ano antes no Festival de Cannes), Belle de jour (1967), A vía láctea (1969), O discreto encanto da burguesía (1972), A pantasma da liberdade (1974) e Ese escuro obxecto do desexo (1977).

Pero o seu talento e tesón -están detrás de máis de 150 guións- favoreceu o alumeamento doutras abundantes obras fermosas como Tamaño natural (Berlanga, 1974), Liza (Marco Ferreri, 1972), Salve quen poida, a vida (Godard, 1980), Milou en maio (Louis Malle, 1990), Cyrano de Bergerac (Jean-Paul Rappeneau, 1990), A caixa chinesa (Wayne Wang, 1997), O artista e a modelo (Fernando Trueba, 2012)... Traballou tamén con Jesús Franco, Jacques Deray, Héctor Babenco, Patrice Chereau, Andrzej Wajda, Nagisha Oshima e moitos outros realizadores.