Publican unha selección das nostálxicas crónicas de viaxe de Stefan Zweig

G. N. REDACCIÓN / LA VOZ

CULTURA

Stefan Zweig (Viena, 1881-Petrópolis, Brasil, 1942). A la derecha, la edición de una selección de sus crónicas de viajes
Stefan Zweig (Viena, 1881-Petrópolis, Brasil, 1942). Á dereita, a edición dunha selección das súas crónicas de viaxes catedral

A antoloxía, que publica o selo Catedral, abre a súa marcha en 1902, en Ostende, e conclúe en 1940 en Londres, coa Segunda Guerra Mundial xa desatada

25 ene 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Gustaba dicir Stefan Zweig que el naceu en novembro de 1881 en Viena, e que nesta mesma cidade cursou os seus estudos de Filosofía, pero que os seus «verdadeiros estudos» comezaron coas súas viaxes por Europa. Nacido no seo dunha familia podente, era un espírito curioso, unha alma libre, e todo era susceptible do seu interese. Comprometido co seu tempo, defendeu un europeísmo que non se entendía sen o diálogo e a permeabilidade das culturas, as fronteiras e os camiños. Confesábase preocupado por que faltaban viaxeiros e sobraban viaxados, que se impuña a comodidade da «viaxe en masa, a viaxe por contrato, a viaxe ao que che deixas levar». Adeus ao aroma de aventura, azar e perigo. Viña doutro tempo, do que se erixiu en privilexiado albacea e defensor. Os arcádicos ecos do imperio habsbúrgico impregnan o seu pensamento. A nostalxia empapa a selección de crónicas de Viaxes que publica o selo Catedral e que abre a súa marcha en 1902, en Ostende, e conclúe en 1940 en Londres, coa Segunda Guerra Mundial xa desatada e apenas a dous anos de que se suicidase no exilio -fuxindo do nazismo- de Petrópolis, Brasil, xunto á súa esposa Lotte.

Pasado e presente

Xa despois da Gran Guerra semellaba abatido polos camiños que tomaba a súa época. En 1921, cando Zweig regresa a Italia, escribe: «Para nós, que coñecemos o mundo europeo como unha entidade viva na que as fronteiras flotaban solapándose indistinguibles en lixeiro movemento, volver ver outro país converteuse hai moito tempo -e talvez para sempre- nunha continua comparación entre pasado e presente. No que agora existe buscamos sempre o que outrora foi».