Os álbums publícanse en sete linguas e variedades lingüísticas de España
09 ene 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Cando Neil Armstrong pisou por primeira vez a Lúa en 1969 atopouse cun comité de benvida: Tintín, Haddock, Tornasol e Milú levaban agardándoo polo menos quince anos. Así se imaxinou a escena Hergé na felicitación que enviou ao astronauta cunha frase para a historia: «Cando cre nos seus soños, o home pode facelos realidade».
Os álbums que forman o díptico da aventura lunar viven agora unha nova etapa políglota da man de Zephyrum Edicións, que acaba de publicalos en sete das linguas e variedades lingüísticas de España: aragonés, aranés, asturiano, castúo -dialecto estremeño-, eúscaro, galego e mallorquino. Henrique Harguindey e Breixo Harguindey son os responsables da versión galega de e Obxectivo a Lúa Camiñantes na Lúa.
O equipo de tradutores ligou as abundantes exclamacións dos diálogos á tradición galega -«Manda castaña! Arre demo!»- e incluíu chiscadelas como trasladar a canción mariñeira bretoa que canta o capitán Haddock no seu accidentado paseo espacial por un tema que arrincará un sorriso a moitos lectores: Na beira do mar. Outra frase permítelles introducir na tradución unha bonita referencia ao debuxante Edgar P.Jacobs , colaborador de Hergé retratado nunha viñeta cun mono azul e unha pluma na man, ao transformar o facer o zuavo do orixinal francés por «pintar ou mono».
O capitán Haddock: 80 anos de amizade e insultos
O universo Tintín esta de celebración esta fin de semana por partida dobre: non só o reporteiro chega este domingo aos 92 anos -o 10 de xaneiro de 1929 comezou a publicación por entregas en Lle Petit Vingtième de Tintín no País dos Sóviets- senón que este sábado se cumpren oitenta do seu encontro co capitán Haddock. Foi na aventura O cangrexo das pinzas de ouro, que comezou a súa andaina por entregas en 1940 no xornal Lle Soir. Aínda que o entrañable mariño fixo a súa entrada o 2 de xaneiro de 1941, non foi ata o 9 cando compartiu viñeta con Tintín.
Foi un encontro que non facía presaxiar o que viría despois: Tintín áchase retido a bordo dun barco polos esbirros dunha rede que trafica con opio; Haddock é o capitán do buque pero ignora o que está a pasar ante os seus propios narices, ensimesmado nun estupor alcohólico. Ambos conseguen fuxir pero o mariño está a piques de acabar cos seus plans cando, borracho, préndelle lume aos remos.
Haddock converteríase no contrapunto perfecto de Tintín e moi pronto se colocaría o primeiro na simpática galería de secundarios que arroupan ao protagonista. Fronte ao idealismo, corrección e aparente perfección de Tintín, Haddock é todo o contrario: pendenciero, malhablado e inxenuo, pero sempre disposto a defender as causas nobres. Isto último transfórmao nun compañeiro inseparable ata o último álbum, mentres que son as súas evidentes debilidades as que lle permiten a Hergé sacar partido a todo tipo de situacións humorísticas, desde os seus intentos frustrados por facer maxia nas sete bólas de cristal á súa incapacidade por desfacerse dun esparadrapo durante un voo no asunto Tornasol.
Son os seus soados insultos o aspecto máis visible dun personaxe que -ninguén o diría- é 12 anos máis novo que Tintín: improperios que tamén locen, e como nas versións galegas: paspán, moinante, farfalleiro, langrán, patagonio...