Alan Weiss, o xornalista que viu morrer ao músico tras ser tiroteado, revive a fatídica noite, da que este martes 8 de decembro cúmprense 40 anos
08 dic 2020 . Actualizado á 10:12 h.Este 8 de decembro cúmprense 40 anos da morte de John Lennon. De pouco serve que o seu asasino, Mark David Chapman, pedise ao fin perdón ao tachar o seu crime como «despreciable» durante unha audiencia celebrada hai varios meses e na que se rexeitou a súa undécima petición de liberdade condicionada.
«Eu estaba tombado na padiola, e detrás de min ábrese unha porta e aparece un home berrando: ‘‘Temos unha ferida de bala! Unha ferida de bala no peito!''». Así comeza Alan Weiss a contar como se converteu no primeiro xornalista en informar da morte de Lennon despois de que un accidente levase ao mesmo hospital ao que foi trasladado o músico cando foi abatido a tiros.
Ante esta efeméride, a Weiss, que en 1980 traballaba en Nova York nunha canle de noticias, volven asaltar os recordos daquela fatídica noite na que Lennon recibiu o impacto de catro balas ás portas do edificio de apartamentos de Manhattan en que vivía.
«Era unha noite moi fría, eu conducía a miña moto a través de Central Park, cando me golpeou un taxi e saín voando por amais do guiador», di sobre o incidente que lle levou a ser testemuña do falecemento do membro máis popular dos Beatles.
O reporteiro acabou no Roosevelt Hospital, no Upper West da Gran Mazá, agardando no corredor a que os médicos avaliasen se tiña algunha lesión grave tras golpearse a cabeza. Foi entón cando dous policías entraron entre berros en urxencias transportando a un home malferido. Segundos despois escoitou a estupefacción doutros dous axentes: «Podes crelo? John Lennon», afirmaron.
Sorprendido por que puidese ser tal soado personaxe, a quen ademais admiraba, Weiss quixo confirmalo, pero os policías negáronse a contestarlle. Confinado na súa padiola, intentou que un celador chamase por teléfono á súa canle, ABC7, para alertar do tiroteo, pero foi interceptado por un garda de seguridade, que lle asegurou unha e outra vez que non se trataba de Lennon.
A mentira, con todo, quedou ao descuberto cando Weiss viu entrar polas portas do hospital a unha devastada señora asiática vestida cun abrigo de visón. «Choraba histérica no brazo dun policía. Fun fan dos Beatles toda a miña vida, e sabía quen era Yoko Ono».
Por fin accedeu a unha liña telefónica. Á falar cos seus colegas, dinlle que oíron algo sobre un tiroteo ante o edificio Dakota, apartamentos de luxo en que vivían Lennon e Ono, co que foron corroborando a noticia.
Co peito aberto
Cumprida a súa misión inicial, o xornalista volveu á súa padiola, desde onde agora pode ver perfectamente como os médicos tratan de salvar a vida ao ilustre paciente. «Aínda que xa pasaron 40 anos, é unha escena que nunca esquecerei. Lennon estaba tombado, quitáranlle toda a roupa. Estaba tombado sobre as súas costas, os seus pés mirando cara á porta, e rodeándolle en semicírculo todo o persoal médico que lle trataba, e o seu peito completamente aberto -relata-. Había sangue por todas partes, e un dos médicos tiña as súas mans dentro do peito de Lennon, e podía ver, por como movía as súas mans, que estaba a bombear o seu corazón. [...] Trataba de manter a circulación no seu corpo», lembra.
Minutos despois, Weiss foi trasladado a través dunhas portas, fóra do departamento de urxencias e cara á zona xeral do hospital, onde, por casualidade, estaba a soar de fondo a melodía do All My Loving (1963) dos Beatles.
O fatal desenlace
«A canción remata, e como un minuto máis tarde, óense os berros dunha muller, 'oh,non! oh, non!', e ábrense as portas dun cuarto e vexo saír a Yoko Ono, chorando desconsoladamente, abrazando ao produtor musical David Geffen», conta o reporteiro, que di que pouco despois, a doutora que lle atendeu confirmoulle con indirectas que Lennon non superara o tiroteo.
Tras convencer a médico co argumento de que só trataba de ser bo xornalista, Weiss puido utilizar outro dos teléfonos do hospital para confirmar o falecemento, e converteuse así no primeiro reporteiro en informar do fatal desenlace.
«Esta historia afectoume de xeitos que practicamente ningunha outra historia fixo. Primeiro, porque de cando en cando estaba no lugar dos feitos cando sucedía unha traxedia. Normalmente como xornalista chegas cando xa pasou», reflexiona.
«Ademais, era un fan dos Beatles, encantábanme os Beatles, crecín cos Beatles, os Beatles foron o grupo musical máis importante da miña vida, e creo que a maioría da xente está de acordo en que foi o grupo musical máis importante da historia», exclama Weiss, tras o que subliña que Lennon usou o seu status para facer o ben, esixindo o fin da guerra de Vietnam, ou comprando chalecos antibalas para a Policía de Nova York cando aínda non eran obrigatorios.
O erro dos medios
Recapacita Weiss, con todo, para asegurar que os reporteiros que cubriron a historia cometeron un importante erro: o de publicar o nome do asasino, Mark Chapman, que matou o cantante para lograr ser coñecido por todo o mundo.
«Creo que aí foi cando nós como xornalistas decepcionamos ao país e ao mundo enteiro. Debemos ter unha maior disciplina para non permitir que a xente nos manipule», asegura. «[Chapman] Non compuxo cancións nin música nin creou un plan para a paz nin lle salvou a vida a alguén. Acabou coa vida de alguén, e por unha razón egoísta, para saír nos xornais e cadeas de televisión e radios por todo o mundo», deplora. Por iso, négase a mencionar o seu nome nas entrevistas que concede aos medios: «Non sei se o notou, pero non usei o seu nome na conversación. Non son moi consistente niso ás veces, [...] pero estou a tratar máis e máis de aprender dos meus erros», expón Weiss, que sentencia que o asasino debería «podrecer no cárcere ata o fin dos seus días».
O Nova York de John Lennon, a cidade da que quedou prendado
En 1971, John Lennon mudouse a Nova York para tratar de deixar atrás unha vida na que era o constante centro de atención e na que a prensa observaba cada un dos seus movementos. Os seus nove anos de residencia na metrópoles, onde formou unha familia e deu renda solta á súa creatividade, levaron a namorarse dunha cidade que con todo viulle morrer asasinado hai 40 anos.
«El sempre dixo que Nova York é a mellor cidade do mundo», dicía hai unhas semanas Sexan Ono Lennon, o fillo de Yoko Ono e John Lennon, durante un encontro no que o icónico Empire State Building rendía homenaxe ao músico no que fose o seu 80.º aniversario.
«Como todo o mundo sabe, Nova York é unha cidade na que non tes que nacer aquí para ser neoiorquino, só tes que namorarte dela. Así que o meu pai era un neoiorquino de corazón», agregou pouco antes de levantar a panca que iluminou o rañaceos cun símbolo da paz sobre un fondo azul.
A pesar de que Lennon naceu na cidade británica de Liverpool, durante a súa estancia na Gran Mazá proclamou aos catro ventos o seu amor por unha metrópoles que consideraba o seu fogar, onde naceu o seu segundo fillo, froito da súa relación con Yoko Ono, e onde as súas mensaxes de amor e paz se solidificaron. Estes son os lugares que marcaron o seu paso por Nova York:
- St. Regis Hotel: Este histórico e suntuoso hotel situado no corazón de Manhattan, que abriu as súas portas en 1904, foi a primeira residencia en Nova York de Lennon e Ono, desde onde observaban o éxito do álbum Imaxine e onde comezaron o seu paso pola cidade dos rañaceos, aínda que só residiron alí desde agosto de 1971 ata finais de outubro dese mesmo ano.
- The Hit Factory: A unhas poucas avenidas do St. Regis, na 48 coa Novena Avenida, atopábase o estudo de gravación ao que acudía con frecuencia Lennon. Nel, o membro máis famoso dos Beatles colaborou con Ono no álbum Double Fantasy, un lugar que agora ocupa Sear Sound desde fai preto de tres décadas, e onde a xaponesa foi en varias ocasións para gravar a súa música.
- 105 Bank Street: É a dirección do loft do West Village onde mudouse a parella tras o seu breve paso polo St. Regis, e que a finais de 1971 alugáronlle ao batería do grupo The Lovin' Spoonful, Joe Butler. Mentres vivían nese apartamento, no que destacaba un cuarto traseiro cunha enorme bufarda no que ambos pasaron moito tempo, Ono e Lennon lanzaron o álbum Sometime in New York City, en 1972.
A residencia, con todo, comezou a ser vixiada polo FBI cando as autoridades estadounidenses comezaron os seus esforzos por expulsar de EE.UU. a Lennon, que pedía insistentemente o fin da Guerra de Vietnam, e cando alguén entrou a roubar decidiron mudarse a un edificio máis seguro en febreiro de 1973.
- Edificio Dakota: Situado ao lado da zona oeste do Central Park, trátase do complexo de apartamentos de luxo nos que viviron a artista e o músico desde 1973 ata que Lennon foi asasinado as portas do edificio o 8 de decembro de 1980. De feito, 40 anos máis tarde, Ono aínda permanece na espazosa residencia.
Aquí foi tamén onde a reverenciada Annie Leibovitz tomou, só unhas horas antes da súa morte, a icónica foto na que un Lennon espido bica e abraza a Ono sobre o chan do seu apartamento, nunha das escasas ocasións nas que o exbeatle permitiu que un fotógrafo entrase na súa casa.
- Strawberry Fields, Central Park: Trátase dunha zona de Central Park que estaba a escasos metros do edificio Dakota, e á que Lennon lle gustaba visitar polo seu carácter sereno e tranquilo. A cidade de Nova York decidiu bautizala co nome de Strawberry Fields, pola canción de Lennon e Paul McCartney, en outubro de 1985, cando cumprise 45 anos.
- Madison Square Garden: un mes despois de lanzar o álbum Walls and Bridges (1974), que incluía o seu único single que acadou o número un, Whatever Gets You Thru the Night, Lennon cantou en vivo no mítico Madison Square Garden o 28 de novembro de 1974, na que se describe como a súa última grande actuación en vivo.
Onda o seu compatriota Elton John ao piano, Lennon cantou, ademais de Whatever Gets You Thru the Night, Lucy in the Sky With Diamonds e I Saw Her Standing There.
- The Marca Plant: Establecido en Nova York en 1968 e situado na rúa 44, no corazón de Manhattan, este foi o último lugar no que gravou a súa música Lennon. De feito, o artista volvía deste estudo con Ono cando foi abatido a tiros ás portas da súa residencia por Mark Chapman, un mozo estadounidense que fora fan dos Beatles pero que estaba en desacordo con algunhas das afirmacións políticas e relixiosas do músico británico.
The Marca Plant vendeu o estudo en 1987, e agora é un edificio de oficinas.