Abre, xunto a The Limboos, o festival Outono Códax en Santiago
26 novs 2020 . Actualizado ás 11:28 h.Xusto a semana na que se decretou o confinamento, Bestieza, o novo disco dos Inimigos foi o máis vendido en España. Ben podía ter recorrido Josele Santiago a aquilo de que «a sangue aínda me ferve cando penso na miña mala sorte». Adeus vira, adeus vendas. Pero non. Encaixouno con natural e castiza deportividade, fiel ao seu confeso afán de supervivencia. «Estou fodido, pero como todo o mundo», di.
O sábado, con The Limboos como compañeiros de cartel, inaugura no auditorio de Santiago o Outono Códax. As entradas están esgotadas pero o concerto poderá verse en liña a partir do luns en tenda.martincodax.com.
—Non cre que ten razóns para estar un pouquiño máis fodido esta vez?
—Home, si, o disco estaba a funcionar moi ben. De feito séguese vendendo, polo streaming ese. E fóillenos todo ao carallo. Pero non é cuestión de queixarse senón de buscarlle o lado bo ás cousas. Que o teñen.
-¡Ah si! Cal é neste caso?
-A xente aprecia un pouquiño máis a cultura. Agora todo o mundo valora máis ese refuxio que supón un bo disco, un bo libro ou unha boa película. Eu é algo que noto. Se cadra soa un pouco ridículo, pero os aplausos son agora máis cálidos.
-Pasóuselle algunha vez pola cabeza que Os Inimigos fosen número uno en vendas?
-Na puta vida. Nin o un, nin o dous, nin o tres, nin o catro. Cando mo dixeron crin que era coña. Foi unha sorpresa bastante grata. Estar un par de semanitas por diante deses de Operación Triunfo déixalle a un o corpo bastante a gusto.
-Por que cre que pasou?
-Non lle dei moitas voltas. Pero non creo que aos rapaces háxalles dado agora por comprar o disco dos Inimigos. É máis ben xente talludita a que se pode permitir eses dispendios.
-Dixo nalgunha ocasión que a xente da súa idade está «ancorada na súa mocidade».
-Si, hai xente obsesionada con que o que tiñamos entón era o mellor do mundo e que o que hai agora é unha merda. Xente que no canto de mirar pa'lante mira pa'tras. A min paréceme un erro, pero alá cada cal. Máis que nada porque che perdes moitas cousas. E non deixa de ser un prexuízo máis. E xa bastantes temos.
-Da música que se fai agora, que lle interesa?
-A min o que me gusta é o rock and roll. E hai grupillos. Non moitos, claro. Non é aquela época de esplendor dos 70. Pero é que iso xa non vai volver.
-Volverá o rock ao «underground»?
-É que o rock ten por natureza unha vocación minoritaria. Para min ver un concerto de rock nun estadio non ten sentido. Non me decato de nada. O rock é outra cousa. Talvez máis parecida ao que estamos a vivir agora. O que era un sen deus era todo aquilo dos grandes concertos e os festivais. Iso si que non o vexo.
-Pero formou parte do cartel de moitos festivais.
-Fáloche como público. Como músico, encantado porque é comodísimo. Pero como público a min non me vas a ver por aí nun deses.
-Retomará a xira que quedou pendente dos Inimigos?
-A nosa intención é que si, claro, pero depende do que aguanten as salas. Se as salas se afogan non pode haber xira.
-Que lle diría a un propietarios dunha sala de concertos neste momento?
-Que aquí estamos para o que faga falta. Para facer promo, para pasar o prato, para o que sexa. Isto é un ecosistema e se fódese unha parte, fódese todo.
-Os Inimigos libéranlle de Josele e Josele libéralle dos Inimigos?
-Non, máis ben compleméntanse. Pero non porque eu mo montou moi ben. É unha situación que me veu de rebote. Pero ao final quedoume o asunto bastante compensado. E cando non sae algo por unha banda sae polo outro. Cando che fartas da guitarra acústica sae un birlo coa eléctrica para darlle catro hostias ben dadas. E viceversa. Eu estou encantado con esta dobre vida.
-E á hora de compor unha canción, lle predispone ou lle condiciona o que vaia a ser para os Inimigos ou para Josele Santiago?
-Non, un escribe cancións e logo vai vendo para onde van. Hai que darlle a cada canción o que pide. Cando pide máis espazos e un son máis limpo, xeralmente vai para un disco meu en solitario. Aínda que nalgún tamén meto guarradas. E cando sae un riff guitarrero, adoita ir para Inimigos. Pero non é algo premeditado. É máis intuitivo que outra cousa.
-Di que non se ve dando discursos nas cancións. Nin sequera nun momento tan confuso como leste?
-Non, non me gusta sentar cátedra. Eu prefiro unha boa pregunta que unha resposta resabiada. E se pode vir con dardos envelenados, pois aínda mellor. E sempre cun pouquiño de coña.
-Que é o que máis está a botar de menos?
-Pois mira, tiña mono de bar. En Barcelona [onde vive agora] levamos un mes con todos pechados. Acabo de chegar a Madrid e o primeiro que fixen foi entrar a un e pedir unha cana.