Ozon manexa con equilibrio e sutileza esta historia sobre dous mozos que descobren o amor e a complexidade das relacións
24 oct 2020 . Actualizado ás 11:06 h.Que Ozon está entre o máis selecto do cine actual nin se discute. Tampouco evita algúns tics cargantes do cine francés, eses que parecesen pedir ao espectador credenciais intelectuais para entrarlle. Como o é tamén que a súa obra non deixa indiferente e en cada nova película renóvase por versátil, de modo que ningunha se parece á anterior, aínda que outra vez aparece a literatura e a palabra, o coidado formal a niveis de exquisitez, a ruptura temporal narrativa, o valor da educación e ese docente guía, o universo LGBTIQ+, en fin, vimbias que planean sobre os seus filmes nunha amálgama (case) sempre ben resolta aínda que ás veces se pase de freada.
No verán do 85 funciona á perfección a relación entre ambos os protagonistas, o adolescente Alexis que descobre o amor e a complexidade das relacións de amizade cando coñece a David, algo maior, unha especie de anxo cunha ambigüidade inquietante, digna dun personaxe de Highsmith. Pero perde intensidade nos personaxes contiguos, como esa nai vestida por Valeria Bruni Tedeschi, nunha especie de tolemia que irrompe e interrompe o ton da trama, ou a secuencia da morgue e o seu desenlace ao bordo do grotesco. Compensado con momentos sublimes, como cando soa o Sailling de Rod Stewart nun walkman ochentero, e non fagamos spoiler pero lembremos a Boris Vian, a tumba e o seu baile...
Por certo, unha década de impecable recreación ambiental nunha pequena cidade de Normandía. Eros e a amizade coas súas quiebros, e o consecuente Tánatos presente desde a primeira escena, cando o off de Alexis fálanos dun cadáver e introdúcenos no meollo, outra vez Ozon manexando con equilibrio e sutileza o tempo narrativo aínda que a primeira parte transita polo previsible para meternos nunha segunda que xa é todo o contrario. Certo que con temática parecida houbo títulos recentes como Moonlight (2016) ou Call Me By Your Name (2017), pero había nelas un verniz impostado que aquí se esquiva, talvez porque o guion de Ozon, que adapta unha novela allea, sabe do que fala, e lembra ben un verán como aquel de o 85.
«VERÁN DO 85»
[«ETÉ 85»]
Francia, 2020.
Director: François Ozon.
Intérpretes: Félix Lafebvre, Valeria Bruni Tedeschi, Isabelle Nanty, Melvil Poupard, Philippine Velge, Benjamin Voisin, Laurent Fernandez.
Drama.
100 minutos.