Os vascos son un das grupos principais do Festival Underfest que se celebra en Vigo esta fin de semana nunha edición especial
23 sep 2020 . Actualizado ás 13:11 h.Tempos convulsos. Tamén para a música. Aínda que o coronavirus teña posto todo en xaque, hai festivais e grupos que lle plantan cara e dedícanse a sortear adversidades. O Underfest de Vigo, que se celebra o 25, 26 e 27 deste mes nunha edición especial, é un deles. Non pode usar salas como no 2019. Tampouco recorrer a grupos internacionais. Apela agora a espazos como o Teatro Afundación e o Auditorio Concello de Vigo. E a formacións como Blanco Panamera, Rusowsky & Mori, Tito Ramírez.
Os vascos Belako, que actúan o domingo na terraza do Auditorio Mar de Vigo, son unha das súas opcións máis atractivas. Como a todos, a crise sanitaria alterou totalmente todos os seus plans. «Isto pillounos nos Estados Unidos de xira. Tiñamos dez concertos e puidemos dar un. Adiantamos voos e chegamos a España o 14 de marzo, xusto cando empezaba o estado de alarma», explica Lander Zalakain, batería o grupo. Todo afectou á edición de Plastic Drama, novo disco. «Tiña que saír en maio e finalmente fíxoo en agosto -explica-. Pero queriamos que o lume non se acabase e que houbese un equilibrio. Queriamos que os nosos seguidores puidesen escoitar o disco e vernos en directo e nós poder traballar, porque nos dedicamos a isto. Ao final,tivemos que facer cousas raras e adaptarnos a cousas diferentes».
-Tiraron adiante mesmo por unha xira en autocines, iso si que é raro.
-Si, iso foi unha marcianada pero saíu ben. Agora véxoo cun pouco de perspectiva e creo que foi un acerto. Quitounos o mono de tocar, porque estabamos en casa coa dúbida de que facer co disco, que estaba xa gravado. Realmente, foi algo sorprendente para a xente, moi diferente a un concerto normal, pero creo que foi emocionante tanto para o público como para nós. Ninguén sabía como ía ser ata dar o primeiro golpe de caixa e empezar a tocar.
-Saen maquillados nas fotos promocionais. É a etapa «glam» de Belako?
-Non o sei. En canto estética, poida que si. A nós non nos gustan as etiquetas e, sobre todo, aferrarnos a unha. No musical e no estético. Hai unha obsesión por non repetirnos. Cada momento en Belako reflicte perfectamente o que somos. Temos un equipo moi moi ben dunhas mozas que nos maquillan e vístennos superbién. Non podiamos desaproveitar ese nivel de traballo.
-O disco titúlase «Plastic Drama» e din que nel se cuestionan como unha parte privilexiada da sociedade. Pódeo explicar?
-Fai referencia a estes dramas artificiais e plasticosos, cousas menores. Témolos en Occidente. Aquí fannos a vida imposible, pero que noutras zonas do mundo non serían máis que bobadas. Poderiamos alucinar cos dramas reais. Somos xente branca, europea e occidental que non coñecemos esas realidades. No disco falamos de persoas oprimidas e un pouco opresoras.
-En todo caso, algúns dramas son verdadeiros. En «All Nerves» cantan: «O sistema protexe o feminicidio».
-Este ano, se non me equivoco, levamos 68 asasinatos de mulleres por parte das súas parellas. Creo que agora mesmo isto é máis importante que nunca, sobre todo tendo en conta que hai unha pandemia e tivemos que estar encerrados. Non me quero nin imaxinar as situacións que se tiveron que formar. Sen querer destacar este tema sobre os demais, o malo da pandemia é que se deixou de falar dalgúns dos temas máis importantes do mundo. Quedou todo nun segundo plano, cando algúns problemas creceron. Existen os mesmos ou máis feminicidios que o ano pasado a estas alturas. Somos un grupo de xente nova e temos un micro diante para lanzar unha mensaxe. Pareceríanos moi irresponsable pola nosa banda pórnos a falar de nosas propias experiencias, noivos e exnovias con todo isto que está a caer. All Nerve é un tema que fala crudamente desas cousas.
«Cantando máis en castelán non sería Belako»
Influenciados por bandas como os Pixies, Savages ou Joy Division, a Belako gústalles a rítmica crebada e retorcer melodías. Algo que fai que as cancións sexan estrañas de inicio. «O que buscamos conscientemente -explica o batería-. Cando xa escoitas os temas varias veces, interiorizas os cambios e fanse como algo normal. Pero cando o escoitas por primeira vez podes pensar que é un fallo. Gústanos xogar con esas cousas».
-Fai que sexan menos accesibles e xeren rexeitamento?
-Queremos experimentar e darlle un par de voltas ás cousas, sen ser nada que necesite unha gran habilidade especial. A nosa música é doado de escoitar. E máis este disco, que é máis directo. Pero sempre lle damos voltas.
-Aparece o francés na canción «Sirène». É unha anécdota ou podería ser unha nova vía?
-Bo, Cris Lizarraga fala francés, porque estudou no colexio francés. É un idioma que sempre nos gustou moito para encaixar nas cancións. Hai moitos anos sacamos unha que non se chegou a publicar nunca. Tocabámola en directo pero non saíu nos discos. No anterior disco, Render Me Numb, Trivial Violence (2018), un tema tiña unha pequena parte en francés. É dicir, que iso estaba aí. Facíanos ilusión abrir esa porta, darlle un pouco de riqueza e engadilo ao inglés e ao eúscaro. É un pouco deixar claro que o idioma non vai ser un obstáculo, pero tampouco non imos forzar. Sempre nos preguntan polo castelán, se nos imos atrever. Eu creo que algún día teremos algún tema en castelán. Pero todo será segundo xurda e que sexa natural.
-Pero neste caso, tendo esa mensaxe máis política, non lles pedía o corpo usar un idioma que entendese á primeira a audiencia?
-Pode ser. Pero se alguén quere decatarse do que di é moi doado ir a Internet e traducir o tema. A mensaxe vai chegar a moitos. Levamos tempo tocando fose. Está claro que en España non é moi práctico que a mensaxe sexa en inglés. Pero non é para España só, senón para todo o mundo. Cantando máis en castelán ou en eúscaro non sería Belako, sería outra cousa. Sería Belako para chegar a máis xente. Ocorre o mesmo no cine, sempre o falamos. Dá un pouco de pena que se abran tanto as portas cun idioma e péchense tanto con outro, en función de onde esteas.