O xaponés Masaaki Suzuki e unha formidable OSG ofreceron unha satisfactoria lectura de obras de Mozart, Haydn e Mendelssohn
27 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.O xaponés Maasaki Suzuki (1954), especialista en Bach , estivo a cargo de a OSG no noveno concerto de abono. A súa proposta: Abertura de Don Giovanni K. 527, de Wolfgang A. Mozart (1756-1791), Sinfonía n.º 97, Hob.1/97, de Joseph Haydn (1732-1809), e a Sinfonía n.º 3, op. 53 «Escocesas», de Felix Mendelssohn (1809-1947).
As obras de Mozart e Haydn transitan pola ponte do estilo galante e o do sturm und drang (tormenta e impulso, proposto por Goethe e Schiller entre outros), que antepón o sentimento ao racionalismo, e desemboca, Beethoven mediante, na subxectividade plena do romanticismo.
A forza dramática de Mozart empeza a mostrarse a partir de Idomeneo (1781) e ten expresión poderosa en Don Giovanni (1787), perfectamente anticipada na súa abertura con todos os matices sombríos do que é un vero spoiler do denominado dramma giocoso. A lectura de Suzuki e a OSG, altamente satisfactoria.
Haydn xa estaba impregnado daquel impulso cando, liberado dos Sterházy, viaxa a Londres invitado por P. Solomon e compón as súas sinfonías Londres. Esta 97 conserva equilibrio, proporcionalidade e ten o novo carácter. Tentea nos primeiros movementos e a partir do Minuetto entra nun progresivo danzable que no Presto assai mostra xúbilo. Cabal planificación de Suzuki en canto a ámbitos, dinámica, tempi e enerxía e cabal a resposta da orquestra.
Mendelssohn, que naceu o mesmo ano da morte de Haydn, herda de leste, de Mozart e de Beethoven gran riqueza creativa, ademais da de Bach a través do seu mestre Zelter, que enriquece a súa excelente formación. Da súa viaxe a Inglaterra en 1829, con parada en Escocia, deixou como sinal a abertura A gruta de Fingal, e suxestivas acuarelas. Quedou impresionado pola beleza da paisaxe. E levou no seu estro a idea dunha sinfonía, que iniciada ese mesmo ano, concluiría en 1842, nutrida de recordos e sentimentos bucólicos, dedicada á raíña Victoria . O xesto austero de Suzuki, claro e aínda temperamental, conduciu a versión plena de obra tan redonda. Outra vez formidable a Sinfónica de Galicia e excelentes os seus solistas: Ortuño, Hill, Ferrer e Harriswangler, prolongadamente aplaudidos en unión do director.