Resplandece o audiovisual de Galicia. Aínda que o temible furor incendiario planea sobre Ou que arde , aínda a propósito de que o terá case imposible ante o vento tempestuoso da almodovariana Dor e gloria, é a primeira película en galego que se sobe ao podio dos Goya, e con iso Oliver Laxe xa suma outro triunfo persoal, despois de gañarse ao público máis esixente, contribuíndo a visibilizar esa outro xeito de entender a ficción desde Galicia. Anotabámolo hai uns días nestas páxinas: o curto debuxado Homomaquia recupera para o noso audiovisual un liderado que en moi poucas ocasións fraqueou desde que no 2001 abriu o refacho a longametraxe O bosque animado. O ardor intensifícase no plano actoral: e se a plácida mirada de Benedicta recibe un cabezón? Que tal se o espléndido secundario Santi Prego ve recoñecido o seu impecable xeneral Franco para Amenábar en Mentres dure a guerra? Finalmente, o noso orgullo galaico, Luis Tosar outra vez, agora por Quen a ferro mata.