Handke aborda a conciencia do paso do tempo en «A ladroa de froita», pero sen nostalxia nin idealizaciones

H. J. P. REDACCIÓN / LA VOZ

CULTURA

Handke, en su casa cerca de París, la tarde en que conoció que había sido galardonado con el Nobel 2019
Handke, na súa casa preto de París, a tarde en que coñeceu que fora galardoado co Nobel 2019 Mehdi Chebil | Europa Press

Alianza leva a última obra do escritor autríaco ás librerías españolas, onde chega o martes 10 de decembro, o mesmo día en que recibirá o Nobel de literatura

07 dic 2019 . Actualizado ás 17:32 h.

Na tarde do sábado estaba previsto que os escritores Peter Handke (Griffen, Austria, 1942) e Olga Tokarczuk (Sulechów, Polonia, 1962) expuxesen na Academia Sueca os seus respectivos discursos de aceptación do Nobel de Literatura, cuxa entrega terá lugar o martes 10 de decembro en Estocolmo.

Ese mesmo día chega ás librerías españolas a súa última publicación, A ladroa de froita ou Viaxe de ida ao interior do país, da man de Alianza, o seu selo de referencia en castelán. Todo rodeado da reacción in crescendo contra a concesión do premio ao autor da muller zurda debida ao seu apoio a Serbia no conflito dos Balcáns e o seu respaldo ao genocida Slobodan Milosevic.

O académico sueco Peter Englund -que cubriu a guerra nos 90 para varios rotativos suecos- sumouse onte ao boicot ao anunciar que non asistirá á cerimonia, asediada polas protestas e pola renuncia da escritora Gun-Britt Sundström, membro non académico do Comité do Nobel. Co propio Nobel tomándoa cos xornalistas -que, como é obvio, interróganlle de novo polas razóns que xustificaban a súa presenza no enterro de Milosevic no 2006- na rolda de prensa que ofreceu tamén en dependencias da Academia Sueca.

Será difícil abstraerse do ruído e só gozar da lectura da epopea interior de Alexia, a filla da banqueira hanseática que 15 anos antes viaxara pola serra de Gredos na perda da imaxe. Aniña nesta obra, di a súa tradutora Anna Montané, «a conciencia do paso do tempo na súa forma máis elemental», pero Handke, no canto de facer un libro sobre a vellez, confire, «sen nostalxia nin idealizaciones bobas», voz á mocidade.