J.J. Abrams: «Non tería volto a facer un "Star Wars" sen poder achegar a miña visión como director»

Non hai ninguén máis buscado estes días en Hollywood que J.J. Abrams, o gardián de todos os segredos de Star Wars: The Rise of Skywalker [Star Wars: O ascenso de Skywalker], un universo ao que, segundo confesa, non tería regresado se non lle deixaron achegar a súa visión persoal como director.

Abrams (Nova York, 1966), que xa dirixiu Star Wars: The Force Awakens (2015), é o cerebro detrás da longametraxe que se estreará o 20 de decembro e que culmina a saga dos Skywalker cun elenco liderado por Daisy Ridley, Adam Driver, John Boyega e Óscar Isaac.

Encumbrado como unha das persoas máis influentes do cine e a televisión, Abrams reflexiona nunha entrevista sobre a tremenda expectación que rodea a unha cinta envolta, ademais, no máximo misterio e da que os xornalistas non puideron ver nin unha soa escena.

-Esta película non só pecha a terceira triloxía senón tamén a historia de nove capítulos sobre os Skywalker. Que sentiu ao vela rematada?

-Foi un pouco agridoce. Foron un par de anos para nós, pero dalgún xeito foron 42 anos (Star Wars: A New Hope estreouse en 1977). E é un pouco triste porque o guionista con quen traballei (Chris Terrio), os produtores, o equipo, a repartición, a xente de postproducción, de montaxe, de efectos especiais... son todos moi bos.

Miles de persoas traballaron nesta película así que, aínda que foi moi desafiante facela, acostumeime amparar me neles, a confiar neles, a estar na trincheira xunto a eles. Por iso é polo que dicir, de súpeto, que xa remataches sexa unha experiencia moi surrealista. Estou incriblemente feliz, pero tamén boto de menos cada fase da lea de facer esta película.

-Vostede é fan de «Star Wars» desde que era un neno e supoño que esa ilusión segue dentro de vostede. Que é o que máis gozou?

-Supoño que traballar nunha historia que che fai rir, berrar e chorar, e que abre posibilidades do que podería suceder na túa vida, quen poderían ser os teus amigos, a quen poderías descubrir, de que poderías ser responsable, que terías que manexar... É difícil atopar historias que fagan todo iso.

Desde que tiña dez anos, Star Wars fixo todas esas cousas para min. E supoño que ser parte dalgún xeito dese mundo (...) é algo que conecta co mesmo que sentín como espectador, como neno, vendo Star Wars por primeira vez.

-«Star Wars» é unha das historias máis poderosas do cine, pero tamén é un enorme negocio cunha gran industria ao redor. É posible atopar a súa voz persoal como director nunha saga así?

-Non tería volto para facer esta película se ese non fose o caso [...]. E isto é un eloxio ao estudo, que nos deu renda solta para contar a nosa historia.

É realmente unha oportunidade aberta para contar unha historia que se sente relevante, conmovedora, emotiva, que é importante para nós e que agardamos que sexa suficiente para merecer o tempo do noso público. Se gusta ou non, sempre depende dos espectadores, pero nunca tería querido facer esta película se estivese restrinxida por intereses corporativos.

-A última entrega («Star Wars: The Last Jedi», 2017) tivo tantas críticas positivas como negativas. Como lida cuns fans que, ás veces, poden resultar ferintes?

-Non creo que o que describas sexa algo único de Star Wars. Hai unha cultura de indignación e legitimación que está en calquera lugar ao que mires. Todo o mundo, por suposto, ten a súa opinión e, sen dúbida, é válida. E algunhas persoas necesitan ser máis ruidosas e efusivas na súa indignación.

Pero certamente parece, en xeral, xa que isto non só se aplica a Star Wars senón a moitas outras cousas, que hai unha especie de normalización de pósea insultante e agresiva.

Hai moito odio e parece que está en cada conversación. Obviamente, son só como pequenos terremotos [...], pero si é un aspecto desagradable das redes sociais que todo o mundo sexa como o seu radio e televisión de alcance universal.

-Kathleen Kennedy, presidenta de Lucasfilm, asegurou que o seu plan era que o sétimo episodio fose unha homenaxe a Han Solo (Harrison Ford), que o oitavo fose para Luke Skywalker (Mark Hamill) e que o noveno puidese ser un tributo a Leia (Carrie Fisher, falecida en decembro do 2016). Como intentou atopar o peche perfecto para ela?

-Fomos moi afortunados de ter escenas súas que non usamos en The Force Awakens. E, por suposto, se Carrie estivese aquí, teriamos feito cousas que non puidemos. Estabamos limitados no que podiamos facer e, aínda así, cremos que podiamos contar a historia que queriamos. Utilizamos o que tiñamos de Carrie e escribimos as escenas a partir de aí.

Foi divertido ir descubrindo xeitos creativos de facelo, pero sobre todo foi desgarrador ter que facelo. Amaba a Carrie, coñecíaa de moito antes de facer Star Wars, así que non tela aquí foi moi triste.

-Hai grandes heroes e viláns na saga de «Star Wars», pero vostede construíu algo especial entre Rey (Daisy Ridley) e Kylo Ren (Adam Driver).

-Iso é parte do que vai esta película. Sen destripar nada, diría que a conexión que teñen Rey e Kylo Ren é moi única. É unha conexión dentro da Forza que esta cinta examina de preto. É realmente a espiña dorsal da película e algo que estou a desexar que a xente poida ver.

---

---

---