«Damas asasinas», a igualdade fraguou no mundo do crime

HÉCTOR J. Porto REDACCIÓN / LA VOZ

CULTURA

«Retrato de una dama» (1580) que pasa por ser Erzsébet Báthory, en un óleo del pintor flamenco Anthonie van Montfoort. La condesa tenía entre sus antepasados más ilustres a Vlad Tepes «el Empalador», más conocido como Drácula
«Retrato dunha dama» (1580) que pasa por ser Erzsébet Báthory, nun óleo do pintor flamenco Anthonie van Montfoort. A condesa tiña entre os seus antepasados máis ilustres a Vlad Tepes «o Empalador», máis coñecido como Drácula

Aproveitando o tirón do «true crime», a escritora Tori Telfer rescata do esquecemento a historia de catorce asasinas esquecidas, entre elas Erzsébet Báthory, a condesa sanguenta

23 novs 2019 . Actualizado ás 20:48 h.

A xornalista e escritora treintañera Tori Telfer propúxose desmentir que as mulleres non poidan converterse en sanguentas e frías asasinas, máis aló desa imaxe da tan manida femme fatale (ou mesmo da bruxa). E é que ata 1998 unha organización tan seria como o FBI sostiña que as serial killers non existían. Pero, aínda que discretamente, no mundo do crime a igualdade xa fraguara hai moito tempo, e iso é o que defende a autora afincada en Nova York no seu ameno ensaio Damas asasinas, que rescata a historia de catorce mestras de tan letal arte e que o selo Impedimenta leva hoxe ás librerías na súa versión castelá.

Aproveitando o tirón do true crime [reconstrución de crimes reais sen desdeñar as armas da ficción] na literatura, o cine e a televisión, Telfer investiga a fondo os seus casos e confesa ter sentido verdadeira empatía cara aos seus protagonistas, e mesmo, di, emocionouse coa maioría destas mulleres. Aínda que iso non xustifica as súas feas e perversas accións, prosegue, «boa parte delas estaban verdadeiramente desvalidas e tivérono moi moi difícil», o que, admite, «engade certo pathos» aos seus respectivos relatos.

Telfer lembra que naceu e creceu predestinada a centrar o seu interese neste universo. «Como a Borges e a Poe, atérrame ver a miña cara reflectida nun espello escuro», anota para confirmar que lle encanta aterrar e que a aterren. No instituto, por exemplo, gozaba amedrentando aos seus compañeiros con truculentas anécdotas sobre o malvado emperador Nerón, que a ela, ademais, divertíana. Con aquelas terribles redaccións, xa se sentía entón «unha especie de psicópata adolescente».

Nesa disociación, entre o melodramático e o hilarante, podería atoparse a raíz do humor negro que empapa todo o libro. A autora atribúe boa parte deste calado aos seus personaxes: «Son salvaxes, impredicibles, grandiosos, en absoluto conscientes de si mesmos, e, como tales, préstanse a algún que outro toque de humor ou sarcasmo». Ela mesma -aclara- é partidaria de restar solemnidade á súa escritura, polo ben engadido de mellorar a comprensión do texto. «Resulta máis sinxelo meterse na mente destas mulleres se deixamos de tirarnos do colar de perlas ata case estrangularnos», ironiza.

É doado, di, que as asasinas en serie pasen desapercibidas, son fenomenais farsantes: «Móvense entre nós coa mesma aparencia que as nosas esposas, as nosas nais e as nosas avoas», anota para agregar que mesmo despois de ser apresadas a maioría acaba desdibujándose na bruma da historia, o que de cando en cando sucede cando se trata dun home. «Os historiadores aínda seguen preguntándose quen era Jack o Destripador, pero case nunca se interesan -reproba- polo seu repulsiva compatriota Mary Ann Cotton», que se cobrou o triplo de vítimas que el, a maioría nenos.

Queda nítidamente exposta a pertinencia deste libro, que aborda a figura de letais damas como Erzsébet Báthory, Nannie Doss, Mary Ann Cotton, Darya Nikolayevna Saltykova, Alice Kyteler, Oum-O-Hassem, Kate Bender e Anna Marie Hahn, todas cos seus primorosos alcumes.