A película «Blackbird» perpetra en San Sebastián unha eutanasia sobre cine xa fosilizado
CULTURA
O filme mexicano «Man de obra» eleva a competición do festival donostiarra coa súa notable rebelión dos parias, unha diminuta «Viridiana» sen santa nin fetichismos
21 sep 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Hai poucas cousas máis imperdoables no cine -e na vida- que traficar co engano emocional. Nunha sala Kursaal de matiné, repleta de público, había algo máis interesante que atender que a rebatiña de paz e amor dunha familia reunida ante a enfermidade terminal de Susan Sarandon niso chamado Blackbird. O espectáculo estaba no patio de butacas, no aluvión das bágoas democráticas do pobo ante uns resortes sentimentais de peores mañas que os daquelas tv-movies das sobremesas de Antena 3.
Supoño que debo ser un déspota. Porque nesa comuñón da película de apertura, do comité de programación do festival e do público que eles moldearon, eu atopo unha tarefa de embrutecimiento do cine como arte da verdade.
Non hai nin rastro de honestidades neste remake dun filme danés de Bille August, Silent Heart, que concursou en leste mesmo certame no 2014 e levou unha Concha de Prata para a súa actriz. Se cadra este ano premian a Susan Sarandon polo seu rol de nai-avoa que preparou a súa eutanasia en complot de buenrrollismo co resto do clan familiar.
O que ocorre é que perpetrar unha eutanasia a Blackbird é un feo pleonasmo porque a película é desde os seus créditos celuloide morto, aínda fosilizado. Quere ir de avanzada e irreverente porque Sarandon é unha moribunda que convida a fumar porros, regala consoladores rosa á súa filla -Kate Winslet- e transmite aos demais un suposto espírito Woodstock que en realidade remite á monxa que guitarreaba Dominique-nique-nique.
Mesmo diría que é un filme con tics moi reaccionarios (por exemplo, na forma en que trata a relación lésbica de Mia Wasikowska e Bex Taylor Klaus). En calquera caso, choraba o Kursaal mentres fóra lucía un sol peronista. E na inconsistencia dese contraste atentouse contra o que debe ser unha pantalla que expón apostas propositivas, que desafía a túa emocionalidad sen indicarche con violíns de tres peniques cando debes conmoverche.
O director de Blackbird , Roger Mitchell, non é ningunha lumbrera. Pero na súa carreira hai que apuntar o olfacto para a comedia da súa tan exitosa Notting Hill e ata unha interesante adaptación de Ian McEwan en Enduring Love. Aquí endosáronlle a fórmula dun melodrama nórdico. E o intento de remezclar un humor de moi mal gusto cunha catarse familiar de grandes actrices. E quedou co molde.
Se se tratase dunha película de apertura fóra de concurso como terapia lacrimóxena colectiva e boa escusa para inaugurar con Sarandon, Winslet e Wasikowska na alfombra vermella sería ata un truco ou trato negociable. Pero é que Blackbird compite pola Concha de Ouro. E do equipo só deu a cara o actor irlandés Sam Neill. Moi mala idea. Pésimo negocio.
O foco do famoseo na inauguración tivo que vir pólo Kristen Stewart, que encarna a Jean Seberg nunha obra moito máis interesante do que se valorou, sobre todo como contracara e mártir da casca amarga no ano da santificación da Sharon Tate de Tarantino, coa que Seberg establece zumentos links coetáneos. O problema é que acaba de verse en Venecia. E aquí chega xa -como toda esa sección chamada Perlas- recalentada no microondas.
«Man de obra», convincente ópera prima
Por sorte, a segunda película en concurso desdí os malos efluvios de BlackBird . A mexicana Man de obra é a ópera prima de David Zonana. Pero o seu director vén de factoría de cuates xa ben asentados como Michel Franco, aquí produtor, e Gabriel Ripstein. E Man de obra levanta acta da depauperización da clase operaria, un grupo de traballadores da construción, nun moi medido exercicio -este si- de nobre cine da veracidade. Arrinca cunha negrura que fai temer un inferno Ken Loach. Pero logo sabe reinventarse e regalarnos unha rebelión dos parias, unha diminuta Viridiana sen santa nin fetichismos pero cunha estratexia de caracol okupa que se respira liberada de populismos. Isto de Man de obra si é o cine que se agarda dun festival.
James Franco, excluído na loita pola Concha de Ouro
Non é que James Franco sexa -como director- unha firma maiúscula. Pero o seu Zeroville encarnaba unha significación relevante para esta edición do festival porque aquí gañou Franco hai dous anos a Concha de Ouro coa estimulante The Disaster Artist. Xa non poderá repetir triunfo. O festival anunciou onte a exclusión de Zeroville da competición oficial por estrearse comercialmente en salas de Rusia a pasada semana, contraviniendo o regulamento do certame. Por se Cannes, Venecia, Toronto, Telluride ou Berlín non fosen xa suficientes xigantes cos que combater desde Donostia, agora engadimos ao carro a Vladimir Putin.