Clarence Bekker: «Necesitaba cambiar porque quería facer algo máis real que só bailar»

De ocupar as listas de éxitos de varios países europeos a cantar na rúa. O músico holandés Clarence Bekker (Surinam, 1968) protagonizou a escena de música dance nos anos 90 con éxitos como Send me an angel ou It's a loving thing, pero atopou a súa verdadeira vocación, tras unha profunda procura, nas rúas do Raval, en Barcelona. Alí participou nos proxectos 08001 e Playing For Change, que reunían pezas de músicos de todo o mundo. Hoxe chega a Santiago liderando a Clarence Bekker Band co seu novo disco debaixo do brazo, Beautiful Tomorrow. Cantará este mércores, a partir das 21 horas, na praza dá Quintana, nunha heterodoxa fusión de funk, soul e jazz servida no marco do festival Feito a Man.

-Empezou aos 18 anos en The Swinging Soul Machine. Soubo desde pequeno que quería dedicarse á música?

-Era a miña paixón, desde os 14 anos xa estaba a soñar con ser Michael Jackson. Aos 18, esta banda, bastante famosa en Holanda, estaba buscando un cantante e alí estaba eu.

-Cales son as súas influencias?

-Pois en casa non tiñamos moito diñeiro. Así que fun un mozo de radio. A miña nai e eu sempre estabamos a escoitar a Marvin Gaye, James Brown, Gladys Knight ou Stevie Wonder.

-En 1993 iniciou a súa carreira en solitario e colocouse nas listas de éxitos de Europa, como foi?

-A primeira vez que me escoitei na radio volvinme tolo. Alguén me dixo que soara a miña canción e cando o comprobei recordo que abrín todas as fiestras da miña casa e empecei a berrar.

-Ese éxito é o máximo ao que pode chegar un músico?

-Axúdache a coller nome, pero eu teño outra opinión sobre a industria. Creo que o máximo para un músico é amar o teu traballo e ser fiel a el. Gústanme os meus primeiros álbums, pero realmente non o producía por min mesmo, tan só compuña algunhas cancións. Foi unha boa colaboración, pero necesitaba un cambio.

-Por iso foise a Barcelona?

-Despois de tres álbums de música dance decidín coller a miña mochila e viaxar por todo o mundo. Fíxeno, aprendín a tocar a guitarra e convertinme nun músico rueiro. Necesitaba reencontrarme e explorarme a min mesmo. Chegou 08001 e foi incrible, foi a primeira vez que toquei con artistas internacionais. Despois invitáronme a Playing For Change, o cal cambiou totalmente a miña perspectiva porque aí puiden facer música de verdade.

-En 08001 escolleron o Raval pola diversidade cultural?

-Si, ese foi o ángulo escollido por Julián Urigoitia. Collemos o seu código postal e situouse o estudo alí. No Raval hai unha chea de nacionalidades e culturas. Australianos, ingleses, arxentinos, brasileiros… Diferentes estilos de vida e a todos nos unía compor música. Foi inspirador. Ademais da viaxe, este proxecto axustouse ao que pensaba e ao que quería, necesitaba un cambio porque quería facer algo máis real que só bailar.

-En Playing for Change buscaban un cambio real?

-Eu creo que o cambio empeza coas accións individuais. A realidade era que centos de artistas traballaron para facer escolas de música por todo o mundo e conectalo con tecnoloxía. Os nenos de Sudáfrica poderían facer música con nenos de Malí, Arxentina, Nepal ou Brasil ao mesmo tempo. Iso era algo, poida que fose unha cousa pequena pero contaba.

-Viviu dous mundos distintos, o éxito comercial e a música na rúa, queda con algún?

-É todo distinto. Necesitaba aprender sobre o que me gustaba, sobre min. Non volvería á música disco, pero aprécioo porque puiden tomar a decisión de cambiar. Playing For Change simplemente era a miña meta. Agora estou no punto de estar aberto a volver traballar con disyoqueis, pero prefiro traballar con músicos.

-Que ofrece o seu novo álbum?

-Amor e enerxía, as miñas metas. Neste disco intentei mesturar todo o que aprendín desde que cheguei a Barcelona. Estou a traballar con músicos de 08001 e Carlos López e Francisco Guisado.

---

---

---