Rogelio Groba Otero: «Na música clásica aquí recoñécenche se es ruso, vienés ou centroeuropeo»

CULTURA

Entre las próximas citas de la Orquesta de Cámara Galega, cuya formación básica está integrada por una veintena de músicos, están el Festival Groba, «que será en el mes de agosto y esta es ya la séptima edición», explica Groba Otero [foto de una edición anterior de dicho festival], y la actuación en la la plaza de María Pita, en el mismo mes, dentro de las fiestas de A Coruña
Entre as próximas citas da Orquestra de Cámara Galega, cuxa formación básica está integrada por unha vintena de músicos, están o Festival Groba, «que será no mes de agosto e esta é xa a sétima edición», explica Groba Otero [foto dunha edición anterior do devandito festival], e a actuación na a praza de María Pita, no mesmo mes, dentro das festas da Coruña souto

A OCG promove que o seu proxecto «Unha noite de música española» poida chegar «a todos os recunchos»

22 jul 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Envolve as súas reivindicacións musicais en sorrisos, bromas e peculiares comparacións: «Ser músico clásico en Galicia é como ser toureiro en Suecia ; á hora do recoñecemento, na música clásica aquí recoñécenche se es ruso, vienés ou centroeuropeo». Isto non lle impediu a Rogelio Groba Otero fundar, hai 24 anos, a Orquestra de Cámara Galega, «a única estable que hai en Galicia», asegura o director da formación, e profesor do Conservatorio Superior de Música da Coruña. A mediados de maio protagonizou en Bruxelas Unha noite galega, co gallo da celebración do Día das Letras Galegas.

-A actuación foi nunha sala que ultimamente soou moito...

-Chámase A Tentación e é do Centro Galego de Bruxelas, aínda que funciona de forma autónoma. Alí foi a polémica actuación do rapeiro Valtonyc.

-Como xurdiu ese concerto?

-Foi dentro das celebracións por unha banda o 40 aniversario do Centro Galego de Bruxelas, por outro do Día das Letras Galegas e tamén para que o noso proxecto Unha noite de música española poida chegar a todos os recunchos.

-En que consiste ese proxecto?

-Pois o programa está composto por varias obras do meu pai, Rogelio Groba Groba, como Sarabanda, sobre un tema de Haendel, Danza de Alba, Catro Bagatelas e Soatiña, que interpretou ao piano Gema Arias. Tamén está Asturias, de Albeniz, Serenata española, do compositor catalán Joaquín Malats, Quinteto, de Granados , e a Danza do Lume, de Manuel de Falla.

-É un repertorio habitual?

-Esta proposta ten como obxectivo achegar a nosa música desde a interpretación dunha formación española. É, claramente, unha aposta pola nosa cultura interpretando o noso patrimonio musical, a nosa identidade cultural e histórica en todo o seu abano. Desde o ano 2007 levamos esta proposta como un aceno de identidade por moitos países e sempre tivemos unha cálida acollida do público. Ese ano estivemos no Festival Wienmodern de Viena e fixemos unha xira de 6 concertos en Buenos Aires, incluído un para escolares no colexio boanaerense de Santiago Apóstol. Ao ano seguinte levamos a nosa noite española ao Merkin Hall, á Universidade Stony Brook e á Universidade de Nova York. E durante o 2010 fomos con leste mesmo formato a Holanda , con concertos en Utrech, Dean bosh, Amsterdam, Middleburg e De Doelen Auditorium de Róterdan. Tamén estivemos en Italia, no Palazo Ducale de Genova.

-A que atribúe a boa acollida deste repertorio?

-Hai dous trazos que cativan ás audiencias universais da nosa música: a viveza do seu ritmo e a profundidade expresiva das súas melodías. Desde o norte con composicións dos galegos Rogelio Groba e Juan Montes e os cataláns Isaac Albéniz e Enrique Granados ata o sur, con pezas de Joaquín Turina e Manuel de Falla. Queremos levar unha mostra da idiosincrasia musical de todo o territorio español, coas súas diferenzas e semellanzas, mantendo en cada peza o eco da súa propia contorna. En cada concerto ampliamos o noso repertorio con obras que van desde o barroco español ata a música hispanoamericana.

-E este tipo de música, interprétana tamén en Galicia?

-España, e Galicia, é o país onde menos se programa a súa música clásica, onde menos se recupera e dáse a coñecer. É algo que desde a Orquestra de Cámara Galega intentamos facer aínda que é complicado ao non poder contar cunha sede habitual para iso.