Bong Joon-ho súmase a Tarantino no crescendo de rivais que lle saen a Almodóvar
23 may 2019 . Actualizado ás 01:39 h.Se o nivel deste festival era alto pero sen desafíos cribles fronte ao favoritismo esmagador e monótono de Almodóvar, tivo que chegar un xenio do cine disruptivo como Quentin Tarantino para convulsionar a Croisette e facer que o paso da súa película defina xa outro escenario, outro festival posible e mellor. O estado de conmoción en que che deixa Érase unha vez en Holywood -supoño que algo parecido viviron os primeiros espectadores que en plena Depresión descubriron Que belo é vivir como obra mestra de de a emotividade- abriu as comportas do entusiasmo.
E por aí coouse xa o coreano Bong Joon-ho, autor de talento intenso e vertixinoso -lembren TheHost , Ojka ou Snowpiercer- e con Parasite proponnos outro desafío proteico á submisión ao triste ou macabro destino. A súa película vaise abrindo como desafiante ascenso desde as sentinas dunha Corea do Sur perfilada como coto de clase, sen ascensores sociais alcanzábeis. Unha familia sublevar ante esa vida contemplada desde o subsolo miccionado de Seúl. E desprega unha insurrección canalla de luva case branca, unha estratexia da picaresca e o engano -como un Azcona do século XXI- a través da cal consegue ir copando os catro lugares do servizo doméstico dun adiñeirado arquitecto. Hai tanta canalla e xenial inventiva nese guion que a toma da Bastilla dese grupo familiar é un acto de celebración, a medio camiño entre a cea de Viridiana -talvez homenaxeada- e o investimento das relacións de dominio do servente de Losey .
Pero o humor azconiano vaise tiñendo de fatalismo. Hai máis persoal no inferno, outros desherdados que bracean para abrir as comportas e acceder ao benestar. E Parasite transita cara ao granguiñol onde as insurreccións deixan de ser de salón e tínguense de sangue e de desesperación. E Bong Joon-ho compón -nese plano dun inmenso ximnasio onde dormen como garrapatas os damnificados da sétima economía do mundo- un mural de cine político exasperado, sen crebar apenas as dúas almas da súa película, que comeza xerándoche os sorrisos de bo ladrón do tema de Brassens. E conclúe golpeándoche, devolvéndoche ao dantesco soto onde os sans-culottes habitan sen ver a luz do ceo.
Fronte ao nivel de Tarantino e -case- de Bong Joon Ho, Frankie, a película que o moi apreciable norteamericano Ira Sachs rodou en Sintra con Isabelle Huppert paréceche unha miniatura. É a obra menos persoal de Sachs -debedora ata a mímesis de Allen, de Rohmer, de Hong Sang-soo- e, ademais, remata de descubrirche que a Huppert, á que tanto admiramos, vai sendo cada vez máis vítima dun divismo ou un egotrip que fai que -no canto de impulsalas coa súa capacidade para xerar fascinación- estea jibarizando as acomodaticias películas nas que intervén, ata canibalizarlas.
