Cos ollos postos na música negra e o rock americano, a banda viguesa inicia a xira de «Plastic jail», o seu novo disco, con concertos na Coruña e Santiago
23 may 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Son unha desas formacións coas que salta de inmediato a frase: «Parecen unha banda americana». A pesar de ser de Vigo, The Soul Jacket emanan sons da música negra e o rock setenteiro dun xeito tan convincente que a dúbida sobre a súa orixe resulta constante. Esta fin de semana presentan o seu último traballo, Plastic Jail, na Coruña (venres 24, Garufa Club, 22.30, 12/15 euros) e Santiago (sábado 25, sala Moon, 22.00, 12/15 euros). Antes o seu vocalista Toño López responde esta entrevista.
-Fronte á dispersión do disco anterior, han ir máis ao gran. Prima a canción sobre todo?
-Si, é todo máis directo. Buscabamos a inmediatez e creo que o resultado é máis fresco. Trátase de volver ás nosas raíces e ser máis audible para todo o mundo.
-Hai algunhas cancións como «Lying on the Grass» nas que van directamente ao power pop. É algo inédito en vostedes.
-Si, nese tema en concreto era a primeira vez que nos metiamos neses campos. Nunca tivemos medo a explorar novos estilos. Gústanos a música no seu sentido máis amplo. Nos outros discos iamos máis ao americano. Aquí, talvez cara ao inglés.
-Di que se fixaron nas producións dos setenta de John Lennon ou Roxy Music. É así?
-Si, probamos cousas novas no estudo. Gravamos en Radar con Pablo Iglesias e metemos efectos novos, novos arranxos, coros... Aquí hai moito curro de estudo.
-Sente que con «Black Cotton Limited» (2014) transcenderon ao público entendido, chegando a xente que nin sequera manexa as súas referencias sonoras?
-Si. Eu sempre dixen que, de ter os medios para chegar a máis xente, somos un grupo para todos os públicos. A xente ás veces descóbrenos porque se atopa connosco. Normalmente adóitalle gustar o noso, aínda que non escoite rock n' roll e música dos setenta.
-Por que?
-Porque a música foi tan aldraxada e perdeu tanta calidade que, de súpeto, alguén escoita a unha banda que coida as cancións e a calidade e sorpréndelle . A xente bota de menos a música. Aí é cando che din que non pareces de aquí, que pareces unha banda americana.
-Parécelle unha gabanza?
-Si, nós fixámonos sempre nas bandas americanas dos sesenta e setenta. Desde Funkadelic a James Brown, pasando por Crosby, Still, Nash & Young... de todo. Había unha gran creatividade e non había barreiras
-Quen de todos eses lle empurrou a facer música?
-Buff, cando empecei a escoitar música negra, fixeime en Otis Redding e vooume a cabeza. quedaba cos cantantes, pero logo empecei a escoitar os discos, deténdome na produción e arranxos. Isto é o de sempre. Vas ás grandes bandas, a Led Zeppelin, os Doors, The Who, Queen...Logo empezas a escarbar e cada vez hai máis. Hai tanto que podes estar a descubrir cousas para sempre.
-Aínda que nese novo disco opten pola concreción intúo que en directo todo se vai a dispersar e que as cancións ninguén sabe como rematarán.
-A xente que nos coñece e que nos viu máis dunha vez sabe que nunca facemos un directo igual. Gústanos espremer as cancións e deixarnos levar polo momento, que iso é importante. Moitas veces sucede que as bandas tocan as cancións unha e outro vez e, ao final, acaba sendo algo mecánico. Nós queremos que o directo sexa algo creativo, que de súpeto alongues determinadas partes, que nos miremos entre nós e digamos: «Imos un pouco máis aló».